جنگ‌ها و دروغ‌های دولت آمریکا

قدرت‌های اشغالگر و استعمارگر هنگامی که اراده لشکرکشی به جایی کنند، نیازی به توجیه و بهانه نمی‌بینند، زیرا با استفاده از امکانات و رسانه‌هایی که در اختیار دارند قادر خواهند بود بهانه‌تراشی کرده و اقدام ناروای خود را توجیه کنند. نگاهی گذرا به جنگ‌های ایالات متحده آمریکا از پایان قرن 19 تا ابتدای قرن 21 میلادی، صحت این معادله را برای ما روشن می‌سازد. نبرد آمریکا با اسپانیا در سال 1898 برای استیلایافتن بر جزایر دریای کاراییب، به بهانه اقدام اسپانیا در انفجار کشتی آمریکایی آغاز شد و پس از گذشت 82 سال از این جریان،آمریکا اعتراف کرد اسپانیا هیچ ارتباطی با آن انفجار نداشته و دلیل آن انفجار از درون خود کشتی بوده است.

ورود آمریکا به جنگ اول جهانی در سال 1915 در اثر تجاوز آلمان به کشتی جنگی آمریکا و نابودی آن اعلام شد، اما بعدها روشن گردید این آمریکایی‌ها بودند که اطلاعاتی درباره آن کشتی نظامی به ارتش رایش سوم دادند تا آن را نابود سازند و تمامی افراد داخل کشتی را غرق کنند تا بهانه‌ای برای ورود آمریکا به جنگ علیه متحدین باشد.

اما موضوع پرل هاربر در سال 1941 نیز که به دلیل آن واشنگتن دخالت در جنگ جهانی دوم را برای خود علیه ژاپن، آلمان و ایتالیا جایز دانست، دروغ دیگری بود که بعدها روشن شد فرماندهان بلندپایه ارتش آمریکا اطلاعات دقیقی از زمان حمله و میزان آن پیش از وقوع داشتند. به گواهی یکی از فرماندهان پایگاه دریایی وقت آمریکا حتی ارتش این کشور تلاشی برای جلوگیری از حمله به این پایگاه انجام نداد. در جنگ کوبا نیز که در ابتدای دهه 60 قرن گذشته در خلیج خوک‌ها رخ داد، طبق اسناد سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا (سیا)‌ روشن گردید چندین سناریو برای توجیه حمله به کوبا پیش روی خود داشته است، از جمله انفجار کشتی آمریکایی نزدیک ساحل کوبا و متهم‌کردن فیدل کاسترو یا حمله به خیمه‌های آوارگان کوبایی در «دیامی» و کشتن تعدادی از آنها و متهم‌ کردن دولت کوبا به انجام آن یا آماده‌کردن هواپیمای بدون سرنشین از نوع هواپیمای شهری و سپس انفجار هواپیمای بدون سرنشین دیگر و اتهام بستن به دولت کوبا مبنی بر این که در این انفجارها دست دارد.

شاید رسوایی بزرگ‌تر دولت آمریکا، نبرد واشنگتن در ویتنام باشد. در آن هنگام رابرت مک نامارا، وزیر وقت دفاع آمریکا ادعا کرد این ویتنامی‌ها بودند که کشتی آمریکایی مادوکس را در خلیج تونکین غرق کردند و دولت وابسته «سایگون» نیز این اتهام را تایید کرد. در نتیجه آن، جنگ طولانی‌مدتی آغاز شد که بیش از 4 میلیون ویتنامی و ده‌ها هزار آمریکایی‌ جان خود را در آن از دست دادند، اما مک نامارا پس از گذشت 40 سال اعلام کرد کشتی آمریکایی در خلیج تونکین اصلا وجود خارجی نداشته است.

شاید همین کار را کالین پاول، وزیر امور خارجه اسبق آمریکا پس از 45 سال از جنگ عراق انجام دهد و از اسنادی که درخصوص وجود سلاح کشتار جمعی در عراق ارائه داده است، پوزش بخواهد! در زمینه عراق دروغ‌های بسیاری برای توجیه شروع جنگ‌افروزی بیان شد که یکی از بارزترین آنها ادعای حضور 2500 نظامی عراقی با تانک‌ها و ادوات نظامی در مرزهای کویت و عربستان و رساندن این پیام به ریاض در سال‌ 1990 بود تا مجالی برای پنتاگون به وجود آید که پایگاه‌های نظامی خود را در عربستان سعودی و دیگر کشورهای حاشیه خلیج فارس تاسیس کند. اما مدتی بعد روشن شد این خبر از ابتدا دروغ بوده و حتی یک تانک عراقی یا یک نظامی عراقی در آن مرزها دیده نشده است.

از دیگر دروغ‌پردازی‌های آمریکا درخصوص عراق و توجیه جنگ در این کشور، گواهی یک پرستار کویتی در واشنگتن مبنی بر رفتار وحشیانه نظامیان عراقی و کشتن کودکان و نوزادان در یک بیمارستان کویتی بود که در آینده روشن شد این پرستار، دختر سفیر وقت کویت در ایالات متحده آمریکا بوده و این گواهی ساختگی، کار یکی از شرکت‌های رسانه‌ای و تبلیغاتی آمریکایی بوده است.

در افغانستان، اسناد آمریکایی گویای آن است که پیش از حوادث 11 سپتامبر در سال 2001، ایالات متحده طرح حمله به این کشور را برنامه‌ریزی کرده بود و این برنامه در 10 سپتامبر 2001 روی میز بوش پسر (رئیس‌جمهور سابق آمریکا)‌ قرار داشت. این برنامه از سوی مدیران شرکت نفتی Unocal پس از ناکامی مذاکرات این شرکت با طالبان و اجازه نداشتن طالبان به آن برای ایجاد خط انتقال گاز از کشورهای حاشیه دریای خزر به اقیانوس آرام طراحی شده بود. مدیران این شرکت نفتی به طالبان گفتند: ما شما را یا با طلا می‌پوشانیم یا با مرگ و شما ناگزیر به انتخاب یکی از این دو گزینه هستید.حامد کرزای، رئیس‌جمهور کنونی افغانستان یکی از مهم‌ترین مشاوران شرکت نفتی مذکور به شمار می‌رفت. آیزنهاور، رئیس‌جمهور اسبق آمریکا زمانی هشدار داده بود که شورای نظامی و صنعتی آمریکا به شورای نظامی، صنعتی، نفتی و بانکی تبدیل نشود.

یادآوری این حوادث موضوعات بسیار مهمی است که حوادث پیرامون خود ـ بویژه موضوع سوریه ـ را بهتر دریابیم و فریب این تبلیغات رسانه‌ای و بازی‌های تبلیغاتی و اطلاعاتی خطرناک کنونی آمریکا را نخوریم. آنها بدون تردید تلاش دارند از خواسته‌های مردمی سوریه و اوضاع داخلی این کشور بهره‌برداری کرده و به اهداف نامشروع خود دست یابند.

دروغ‌پردازی، تنها وسیله برای دولت آمریکا در جنگ‌افروزی این کشور علیه مردم عراق نبود، بلکه ارتباط تنگاتنگی میان اشغالگری و فساد و حیف و میل اموال مردم وجود دارد.هم‌اکنون شهروندان آمریکایی از سرنوشت 20 میلیارد دلاری که دولت در خزانه کشور به امانت گذاشته بود تا در تاسیس مدارس، راهسازی، ساخت بیمارستان و دیگر امور زیربنایی در عراق صرف شود، می‌پرسند. مردم عراق هیچ یک از خدماتی را که در زمان دولت بوش به آنان وعده شده بود، دریافت نکرده‌اند. جهانیان شاهد نیرنگ و فریبکاری آمریکا هستند. اولین مجری این طرح، پل برمر اولین حاکم غیرنظامی آمریکا در عراق بود که بیشترین بهره را از شرکت هالیبرتون برد. شرکتی که دیک چنی یکی از کارگزاران آن بود و دونالد رامسفلد وزیر دفاع وقت آمریکا و دیگر افسران و مشاوران دولت سابق به دلیل غارت منابع طبیعی عراق و سود حاصل از افزایش مالیات در آمریکا به بهانه جنگ عراق ثروت سرشاری به دست آوردند. به عنوان مثال، شرکت مذکور، سود بی‌سابقه 5‌/‌10 میلیارد دلار را تنها ظرف چند ماه کسب کرد که هیچ‌یک از شرکت‌های آمریکایی (به جز شرکت نفتی اکسون)‌ چنین ثروت هنگفتی را به دست نیاورده است.

همان‌طور که آمریکا غرق در فساد است، دیگر متحدان غربی ایالات متحده نیز به نحو بی‌سابقه‌ای از سرمایه‌های عراق غارت کرده‌اند و کارگزاران و مزدورانشان در این کشور نیز مفاسد بسیاری انجام داده و کاری کرده‌اند که عراق و افغانستان در فهرست فاسدترین کشورهای جهان قرار گیرد. به عنوان مثال، کمیته پاکسازی در عراق از دست داشتن مزدوران عراقی در کشتار شهروندان و اعضای این کمیته و انفجار ساختمان‌های آن و سرقت اسناد ‌پرده برداشته است. بدون تردید، این جنگ حقایق دیگری را نیز آشکار کرد که مهم‌ترین آن، رابطه اشغالگران با صهیونیست‌ها و برنامه آنان برای به آشوب‌کشاندن اوضاع در منطقه و تبدیل آن به صحنه درگیری‌ها و فتنه‌های نژادی و قومی و مذهبی و وادارکردن به اصطلاح «جامعه جهانی» به موافقت با برنامه‌ها و تصمیم‌های آمریکا و تلاش برای توجیه اقدامات آمریکا به حساب می‌آید که پرداختن به این همه مجالی دیگر را طلب می‌کند.