تجدید میثاق خانواده دانشمندان شهید با انقلاب

او دو راه بیشتر نداشت؛ یا این‌که غمش را با اشکش بکاهد یا... زینب راه دوم را برگزید و با وجود این‌که تنها بود و کسی نبود تا تسلی خاطرش شود، صلاح دین و دنیا و آخرتش را در این دید که در مقابل کوفیان و شامیان و تمام آنانی که تعداد اندک باقیمانده از کاروان حسین را، ‌خارجی می‌نامیدند، محکم‌تر از همیشه، عقیله بنی‌هاشم باشد و خطیبه‌سرایی کند.

ذکر مصیبت حسین و یارانش در کربلا را بگوید و نوای یاری‌خواهی حسین و فرزندانش از میان حق‌طلبان را به گوش آنانی که کر و کور شده بودند،‌ برساند.

آخر او دختر علی (‌ع) بود و وارث پدر در خطبه‌های رسا خواندن. به همین خاطر می‌گویند کربلا در کربلا می‌ماند اگر زینب نبود.

حدود 1400 سال بعد از عاشورا ، کربلایی دیگر برپا شد، با این تفاوت که این بار کوفیان، داغ نه جوانان عرب که جوانان عجم را بر دل مادران و خواهرانشان نشاندند.

خوب به یاد دارم که وصیت‌نامه هر شهیدی که خوانده می‌شد، از مادر و خانواده‌اش خواسته بود زینبی باشند و در فراقش اشکی نریزند، مبادا که دشمن شاد شود.

کودکی‌ام مانع از درک این خواسته می‌شد، اما هرچه بزرگ‌تر شدم و داستان این خواهر و برادر را بهتر شناختم بیشتر متوجه آن خواسته شدم که الحق و الانصاف، بازماندگان شهدای جنگ تحمیلی، خوب و متینانه، آویزه گوششان کردند.

اینک 23 سال از پایان آن روزها می‌گذرد، اما باز تصاویری می‌بینی که یادآور واقعه پس از کربلا و روزهای دفاع مقدس جبهه‌های ایران هستند.

این بار ترور جوانان نخبه ایرانی فعال در عرصه هسته‌ای، پرده‌های عاشقی را به نمایش می‌گذارد. طی دو سال پنج دانشمند و جوان دانشگاهی به جرم فعالیت در برنامه هسته‌ای ایران ترور شدند و چهار تن از آنان به شهادت می‌رسند.

تازه‌ترین شهید این راه، جوان 32 ساله‌ای است که چهارشنبه گذشته توسط عوامل مزدور شهید شد. اما اظهارات مادر و همسر این شهید در مراسم تشییع عزیزشان، تواضع آنان را نشان داد و این‌که رسم زینبی هنوز در ایران پابرجاست.

مادر مصطفی احمدی‌روشن ضمن قدردانی از تمام افرادی که ابراز همدردی کرده بودند از خداوند خواست تا این هدیه را از او قبول کند.

همسر این شهید نیز با بیان این‌که «افتخار می‌کنم همسرم به درجه رفیع شهادت رسیده است»، به تمامی دانشمندان ایران توصیه کرد با وجود این‌که سختی کار بسیار زیاد می‌باشد، اما از پای نایستند و در مسیر پیشرفت کشور گام بردارند.

اما زیبایی‌های این لحظات فقط محدود به این لحظات نیست؛ چرا که وقتی همسران سه دانشمندان شهید هسته‌ای نیز به منزل احمدی روشن رفتند، با دلداری‌هایشان نشان دادند در کنارشان هستند.

همسر شهید علی محمدی، شهید شهریاری و شهید رضایی‌نژاد در صحبت‌هایشان تصریح کردند رشد انقلاب قائم به شخص خاصی نیست و با تیشه زدن به ریشه یک درخت، درختان دیگر خشک نخواهند شد.

وقتی تلویزیون تصاویری از این لحظات و گفت‌وگوها را نشان می‌داد، ناخودآگاه به این فکر می‌کردی که این همسران شهید، ‌چقدر خوشبختند، زیرا کسانی هستند که کنارشان بوده و مرهم دلشان باشند اما در کربلا زینب بود و زینب.

زینب بود و یک کاروان یتیم که باید تسلای خاطر پریشان آنها هم می‌شد.

شاید همسران و مادران این چهار شهید نیز به شکرانه نعمت حضور و همراهی مردم با آنهاست که به بانوی خود اقتدا کرده‌اند آن هم در ایامی که به نام یک خواهر و برادر گره خورده است.

برای همین خطاب به این زنان باید گفت اصلا مگر می‌شود اربعین حسین (‌ع)‌ باشد و تو زینبی نباشی؟ تویی که حالا زیر ذره‌بین تمام دوربین‌هایی هستی که منتظرند بی‌صبری و ناشکیبایی‌ات را ببینند و به تصویر بکشند. تویی که مثل بقیه باور داری شهادت براى آنان مقدر شده بود.

مریم جمشیدی - گروه سیاسی