کاپه‌لو: دوران فوتبال سنتی انگلیس پایان یافته است

در رقابت‌های اخیر پیشرفت زیادی به لحاظ فنی داشته‌ایم. این را در مقام مقایسه با دور مقدماتی جام جهانی 2010 می‌گویم. اینک وحدت رویه و استحکام ما بیشتر شده است. در دور پایانی جام جهانی خسته بودیم و نفرات ما به سبب کوفته و فرسوده شدن در طول فصل مسابقات باشگاهی انرژی لازم را نداشتند. با این حال اگر مشکل داور‌ی پیش نمی‌آمد و ما آلمان را می‌بردیم، شاید تا فینال هم به پیش می‌رفتیم. فکر می‌کنم تیم ملی انگلیس در این 4 سال قدم‌های بلندی به سمت جلو برداشته و از بازی مستقیم و اکتفا به ارسال‌های بلند دست برداشته و تعداد پاسکاری‌ها بیشتر شده و فن و میزان کار با توپ نزد ما بالا آمده است.

اما ما یاد گرفتیم که چطور تعاون و همکاری بیشتری داشته باشیم. یک درس بزرگ این بود که بازیکنان ما به فرصت و استراحت بیشتری نیاز دارند. باید تدبیری اتخاذ کرد که براساس آن ملی‌پوشان بعد از اتمام دیدارهای باشگاهی حداقل 2 هفته استراحت و تجدید قوا کنند و سپس برای جام بزرگ ملی بعدی به اردو بیایند تا سر حال باشند. البته تامین این امر از دست ما خارج است و نیاز به برنامه‌ریزی کسانی دارد که اصلا متوجه این قضایا نیستند و سرنوشت تیم‌های ملی کشورها برایشان مهم نیست.

بله، ولی برعکس هلند، اسپانیا و آلمان از کسب تمامی امتیازات ممکن بازماندیم. مساوی با مونته‌نگرو و تبدیل کردن شکست صفر بر2 در برابر سوئیس به تساوی 2 بر 2 در عین این که وقایع قابل توجهی بودند، رخدادهای مثبتی نبودند. در برابر مونته‌نگرو 3، 4 شانس صددرصد گلزنی را از دست دادیم و همین مساله فرصت برد را از ما گرفت. البته حریف‌مان نیز در 5 دقیقه پایانی توپ را یک بار به تیر دروازه ما زد. فوتبال، این گونه است و نمی‌توان افسوس گذشته را خورد.

چاره‌ای نیست و یک مربی اولین چیزی که یاد می‌گیرد، تحمل این فشارها و زندگی در میان دشواری‌هاست. وقتی می‌بازید، روزگارتان را سیاه می‌کنند و در نتیجه وقت این کار را نمی‌یابید که روی اشتباهات کار کنید و آن را درسی برای آینده بدانید. وقتی هم مسابقات بزرگ را می‌برید آنقدر شلوغ می‌شود که تمرکزتان بر کار کاهش می‌یابد و ممکن است بازی بعدی را ببازید.

شخصا از این مساله بسیار خوشحالم. بازیکنان این تیم‌ها هم محصول تشکیلات پرورش نوجوانان در باشگاه‌های مختلف فوتبال انگلیس هستند و هم آکادمی ملی فوتبال این کشور در رشد و نمو این پروسه نقش داشته است. هر چه تعداد بازی‌های این تیم‌ها بیشتر شود، تجربه بین‌المللی نفرات آنها نیز فزونی خواهد گرفت. ما چاره‌‌‌‌‌‌ای جز طی طریق در این راه نداریم و در غیر این صورت از سایر کشورهایی که در این زمینه سختکوش هستند، بشدت عقب خواهیم افتاد.

بدیهی است که چنین باشد. وقتی مراودات ما با سایر کشورها کمتر می‌شود و مثلا در لیگ‌های کلیدی اسپانیا، ایتالیا و آلمان نماینده نداریم یا بسیار کم داریم، طبیعی است که نفرات زبده ما از بسیاری تجربه‌ها دور بمانند. در آکادمی‌های فوتبال انگلیس فقط مقداری از این نقیصه را می‌‌توان جبران کرد، زیرا تجربه عملی حضور در این میدان‌ها چیزی نیست که بتوان از طریق آموزش‌های تئوریک در دانشکده‌ها به دیگران انتقال داد. باید به آنجا رفت و بازی کرد و تجربه آموخت. توصیه من به آکادمی ملی فوتبال انگلیس این است که تا زمان بیشتر شدن مجدد نماینده‌های این کشور در لیگ‌های اروپایی‌ تا می‌توانند بر حجم آموخته‌های خود از این لیگ‌ها بیفزایند و به گونه‌‌ای کار کنند که محصلان آنجا، فوتبال روز جهان را بیاموزند؛ فوتبالی را که مبتنی بر حرکت‌های سریع، فنی و ظریف با توپ است و نه این که شما به محض دریافت توپ زیر آن بکشید و به دنبالش بدوید. فوتبال مستقیم و بلند آن طور که هنوز در بریتانیا بازی می‌شود، آینده‌ای ندارد و عصر آن پایان یافته و باشگاه‌ها هرچه سریع‌تر از آن فاصله بگیرند بهتر است. وقتی لژیونرهای انگلیسی بسیار کم شده‌اند، راه برای انتقال آموخته‌های خارجی به جامعه فوتبال داخلی به حداقل می‌رسد و این عارضه‌ای است که مسوولان‌ در انگلیس باید هر چه سریع‌تر فکری برای آن بکنند و از حفظ و ادامه اجرای فوتبال سنتی در این کشور پرهیز نمایند.

طبعا این پیشرفت دائمی بوده است. شما در عصر کنونی که دوران ارتباطات سریع و پیشرفته است، بدون نگاه به نحوه کار دیگران و برگرفتن نکات مثبت کار آنان و افزودن آن به داشته‌های خود نمی‌توانید پیشرفت واقعی در کارتان داشته باشید. فوتبال الان یک دنیای بسیط و بین‌المللی و در همه جا جاری است و اگر پیوسته ارتباط برقرار نکنید و نیاموزید، دور خودتان چرخ زده و به تدریج ساقط خواهید شد و شکی در این خصوص نیست. مگر می‌شود در عصر کنونی و اینترنت، ماهواره و شبکه‌های بین‌المللی ارتباطاتی چشم‌‌ها را به روی مدل کار و سیستم بازی دیگران بست و فقط به همان سیستم بازی کرد که قبلا هم با آن کار می‌شد. به محض این که با جهان فوتبال قطع ارتباط کنید و کاری برای انتقال نکات برجسته کارهای دیگران به جامعه فوتبال‌تان انجام ندهید، سقوط خواهید کرد. من نیز طبعا به عنوان سرمربی تیم ملی انگلیس کوشیده‌ام روش‌ها و سیستم‌های دیگران را بررسی کنم و چیزی را که به نفع فوتبال انگلیس است وارد چرخه‌های کار فوتبال این کشور کنم.

بدیهی است که من نیز بازی بارسلونا را دوست داشته باشم، زیرا بسیار فنی و مدرن و چشم‌نواز است. این روال پدید نمی‌آید مگر این که مثل این باشگاه یک آکادمی فعال همچون لاماسیا داشته باشید و در آنجا فوتبال را از ریشه و نقطه صفر به کارآموزان و خردسالان یاد بدهید و آنها قدم به قدم بالا بیایند. این کار را بارسلونا انجام داده است و الان در تیم اصلی‌شان 7، 8 نفر از محصولات این آکادمی هستند و بقیه هم کسانی که در سیستم‌های تمرینی و آموزشی آنجا بار آمده‌اند.

قطعا وجود دارد. می‌توان با نگاه و بررسی چندباره سیستم کار آنها راه‌ها و کدهای این قضیه را یافت و نقاط قوت‌شان را شناخت و خطوط ارتباطی آنها را کم‌اثر کرد. از طرف دیگر یک تیم هر چه بیشتر برنده می‌شود، از درون تهی‌تر و فاقد انگیزه‌های گذشته می‌شود. تیم‌‌ها و ورزشکاران همیشه پیروز از این طریق‌ اشباع می‌شوند و کشش و نیروی سابق در آنها یافت نمی‌شود. بارسا نیز خواه ناخواه در چنین مسیری قرار دارد و روزی نه‌چندان دور بازیکنانش اشتیاق و شور امروز را نخواهند داشت. این حکم و قانون زندگی است. تازه به اینها فاکتور بالا رفتن سن برخی نفرات تیم مثل پویول و ژاوی را نیز اضافه کنید که طبعا تیم را کمرنگ خواهد کرد.

از شور و عشق مردم آنجا به فوتبال به خوبی مطلع‌ هستم. من حتی برای تماشای یکی از دوره‌های کوپا آمریکا که در برزیل برگزار می‌شد، به آنجا رفتم و شوقی را که گفتم از نزدیک نظاره و حس کردم. دیداری بسیار مهم بین برزیل و آرژانتین برگزار می‌شد و موقعی که برزیل گل زد، بالا دستی‌هایم و کسانی که روی سکوهای بالاتر نشسته‌ بودند، از فرط هیجان هرچه نوشابه داشتند روی سرم ریختند. تجربه ویژه‌ای بود!