فوتبال ایران دچار واپس‌گرایی شده است

به هر حال این هم قسمت ماست. البته خدا را شاکرم که با وجود حاشیه‌سازی‌ها الان داماش به آرامش رسیده است.

آقای خسروی زمانی رئیس هیات‌مدیره داماش بودند و الان باشگاه بدون حضور او به کارش ادامه می‌دهد مسوولیتی در داماش ندارد.

طبیعتا ما وقتی وارد فضای رقابتی فوتبال شدیم، اسپانسر هم جذب کردیم. در این ‌باره هم هیچ تخلفی نکردیم. به صرف داشتن یک حامی مالی که نمی‌توان یک تیم را نابود کرده و برایش ایجاد حاشیه کرد. ما هم مثل همه تیم‌های لیگ برتری که حامی مالی دارند، جذب اسپانسر کردیم و هیچ تخلفی هم در این راه انجام ندادیم.

وقتی نه بازداشت شدم و نه به کلانتری احضارم کردند باید هم آن شایعه را تکذیب می‌کردم. اصلا این پرونده به ما ارتباطی ندارد که من بخواهم بازداشت شوم. من صحیح و سالم به کارم ادامه می‌دهم و مطمئن باشید داماش پرقدرت‌تر از قبل در جریان بازی‌ها حضور پیدا می‌کند. کما این که بعد از اعلام خبر اختلاس، داماش سه بازی از چهار بازی خود را با پیروزی پشت‌سر گذاشت. البته من فکر می‌کنم آن عده از دوستان می‌خواستند وانمود کنند که من هم در اختلاس بزرگ دست داشتم، اما تیرشان به سنگ خورد.

حتی تلفنی هم از من چیزی پرسیده نشده است، چه رسد به این که احضار شوم. به طور کل باید گفت که در این موضوع و موضوعات مشابه، تا زمانی که جرم اثبات نشود نباید بی‌آبرویی کرد. این موارد فعلا اتهام است. ضمن این که ارتباط خودم را با این اتهام به طور کامل نفی می‌کنم و مطمئن باشید که کوچک‌ترین ارتباطی با این گروه نداشته و ندارم. ضمن این که قانون با کسی تعارف ندارد. اگر من در این ماجرا نقشی داشتم، بدون هیچ تعارف و رفاقتی من الان در دفتر باشگاه نبودم.

چرا، اتفاقا یک موضوع مهم هست. من متاسفم برای آن‌دسته از رسانه‌هایی که به دروغ به این موضوع پرداختند. اینها می‌خواهند با آبروی چندین‌ساله من بازی کنند. این کارها اصلا در شأن فوتبال ایران نیست. من مدت‌ها راجع به این موضوع سکوت کردم و چیزی نگفتم تا مبادا در برنامه‌های قانونی ایجاد خلل کند، اما احساس کردم برخی از آدم‌ها از این سکوت، برداشت بدتری می‌کنند و هر کاری که دلشان می‌خواهد، انجام می‌دهند.

به هر حال با توجه به حضورم به عنوان یکی از مدیران ورزشی تشکیلاتی که اتهام‌هایی به آن وارد شده، پیش‌بینی درگیر بودنم با چنین مسائلی طبیعی است، اما این که برخی افراد این پیش‌بینی‌ها را رسانه‌ای کنند، درست نمی‌دانم. متاسفانه پس از این که برخی رسانه‌ها خبر کذب بازداشتم را منتشر کردند اکنون خبر ممنوع‌الخروج بودنم انتشار یافته است که این چنین رفتارهایی دور از اخلاق حرفه‌ای در رسانه‌هاست. برخی رسانه‌ها که به دنبال اخبار داغ و مهم هستند مرا با پیشینه روشنی که دارم هدف قرار داده و می‌خواهند از این طریق برای خود مخاطب جذب کنند. من معتقدم این که هر کسی از ظن خودش بخواهد قانون وضع کند درست نیست. ما یک زیرمجموعه صرف هستیم که حامی مالی‌مان شرکت فوق بوده است و اکنون هم مسوولان این شرکت باید درباره کارهایشان پاسخگو باشند.

بله! نوشته بودند باشگاه داماش در حال منحل شدن است و امیر عابدینی بازیکنانش را فراخوانده و به آنها گفته به جای 600 میلیون تومان، به دریافت 200 میلیون تومان راضی شوند! این صحبت دو تعبیر دارد؛ یکی این که ما در باشگاه داماش سقف قرارداد را رعایت نکرده‌ایم و دیگر این که پول نداریم و در وضعیت بحرانی هستیم، اما این شایعه‌سازان دیگر به این مسائل فکر نمی‌کنند که اگر بازیکنی واقعا 600 میلیون تومان می‌ارزد چطور حاضر می‌شود با یک جمله من مدیرعامل، قید دوسوم پولش را بزند؟! آنها قبل از حاشیه‌سازی‌ها می‌توانستند با یکی از 25 بازیکن تیم تماس بگیرند تا از صحت و سقم آن با خبر شوند. من اسم این را می‌گذارم خبرسازی.

به هیچ عنوان این اتفاق نمی‌افتد. همه هواداران و بازیکنان و دست‌اندرکاران باشگاه با خیال راحت مطمئن باشند که تیم براحتی بازی‌های خودش را ادامه می‌دهد و از این بابت مشکلی ندارد. من فکر می‌کنم چون داماش تهران را واگذار کردیم و به بازیکنانش گفتیم بیایند و تسویه‌حساب کنند، حاشیه‌سازان آن را تسریع دادند به داماش گیلان. مطمئن باشید حتی اگر روزی مدیرعامل پرسپولیس شوم هم داماش را منحل نخواهم کرد.

بعید می‌دانم! من دشمنان ورزشی دارم که بعضی‌هایشان ممکن است قسم خورده باشند، اما به جرات می‌گویم با وجود 30 سال مدیریت در کشور دشمنان سیاسی یا اجتماعی ندارم.

بله! وقتی نادال گیم سوم را برد امیدوار شدم که بازی برمی‌گردد، اما گیم چهارم را باخت و قهرمان نشد. من یکی از طرفداران پروپاقرص رافائل نادال هستم.

نه. برخلاف نادال که یک رئالی است، من بارسلونایی هستم، اما نادال را به خاطر جوهره‌ای که در وجودش هست دوست دارم. اینها را گفتم تا ثابت کنم آدمی با مشخصات امیر عابدینی بستر ورزش را دوست دارد و ترجیح می‌دهد در چنین فضایی جوانان رشد و شکوفا شوند. ما همین الان تیمی در شمیرانات داریم که زیر نظر حسن روشن و فرهاد نوروزی کار می‌کنند، اما هیچ وقت جایی در مورد این تیم صحبت نکردم. این تیم از رده سنی نوجوانان تا امید فعالیت می‌کند. در مجموع می‌خواهم بگویم پرسپولیس را دوست دارم، اما این معنا و مفهومش این نیست که همه علایق ورزشی‌ام را در این تیم خلاصه کنم.

ببینید، بنده یک روز فکر کردم بزرگترین خدمت این است که بازیکنان ملی که در اختیار باشگاه پرسپولیس هستند به طور کامل در اختیار تیم ملی قرار بگیرند. به همین خاطر تصمیم گرفتم پرسپولیس از لیگ کنار بکشد تا تیم ملی با کمترین مشکل به جام جهانی برود. آن اتفاق در سال 76 افتاد و ما آن زمان 12 بازیکن ملی‌پوش داشتیم. آنجا نگفتم عرق و تعصب باشگاهی می‌چربید به عرق ملی. طبیعی است که عرق ملی همیشه بر هر چیز ارجح است و نتیجه‌اش هم آن شد که تیم ملی پس از سال‌ها برای اولین بار به جام جهانی صعود کرد.

من اعتقاد دارم که مردم باور کردند که ما با صداقت کار می‌کنیم، برنامه داریم و به دنبال ساختن تیمی پویا هستیم. روزی که کریم باقری را از کشاورز به پرسپولیس آوردم و 10 میلیون تومان برای دریافت رضایتنامه‌اش دادم تمام ارباب جراید به فکر فرو رفتند که امیر عابدینی در فوتبال چه دیده است که 10 میلیون تومان برای جذب یک بازیکن جوان هزینه می‌کند؟ همان موقع علی دایی را آوردم، یحیی گل‌محمدی را آوردم، افشین پیروانی را آوردم و خیلی‌های دیگر را. نگران آن هزینه‌ها نبودم چون باور داشتم فوتبال ما از این که تنه به تنه کشورهای همجوار خلیج فارس می‌زند نباید لذت ببرد. بازیکنان ما آن زمان بهترین جایی که برای ترانسفر پیدا کرده بودند کشورهای حاشیه خلیج فارس بود و من می‌دانستم برای پیشرفت باید این مسیر را عوض کرد. خوشبختانه بازیکنان هم خیلی زود این موضوع را باور کردند. علی دایی، کریم باقری، مهدی مهدوی‌کیا، مهرداد میناوند و مهدی پاشازاده این را بخوبی نشان دادند.

به هر حال من معتقدم اگر امیر عابدینی آن زمان در فوتبال ایران می‌ماند و بنا بر دلایلی کنار گذاشته نمی‌شد قطعا این کورس رقابت عابدینی و فتح‌الله‌زاده هم برای ترانسفر بازیکن به اروپا ادامه پیدا می‌کرد و امروز بیش از 10 بازیکن لژیونر داشتیم نه این که فقط شاهد حضور جواد نکونام و مسعود شجاعی باشیم. متاسفانه طی سال‌های اخیر یک واپس‌گرایی به وجود آمده است و امروز بار دیگر شاهد این هستیم که لیگ امارات و قطر به پاتوق چهره‌های سرشناس فوتبال ما تبدیل شده است. مردم دوست دارند تیمشان چهره داشته باشد. علی کریمی امروز ستاره بی‌چون و چرای تیم پرسپولیس است، اما برای چه زمانی است؟ علی کریمی را من چه زمان به پرسپولیس آوردم و در 14 سال گذشته چه اتفاقی افتاده که ستاره‌هایی مثل علی کریمی ساخته نشده‌اند؟ چه اتفاقی افتاده که هنوز جای مهدوی‌کیا بازیکنی نداریم؟ چرا جای خالی علی دایی و کریم باقری پر نمی‌شود؟ این چراهاست که در ذهن مردم نقش بسته و وقتی آنها پاسخی برای این سوالات پیدا نمی‌کنند فکر می‌کنند کلیدش در دست امیر عابدینی یا علی فتح‌الله‌زاده است. به همین خاطر هم مردم می‌خواهند که به پرسپولیس برگردم.

به جرات می‌گویم از بازی فرهاد مجیدی واقعا لذت می‌برم. فرهاد در این سن و سال خود را به الگویی برای دیگر فوتبالیست‌ها تبدیل کرده است و نشان داده اگر بازیکنی سالم زندگی کند می‌تواند عمر بیشتری را در خدمت فوتبال و این هواداران باشد. گل‌هایی که فرهاد مجیدی می‌زند، استارت‌ها، دریبل‌هایش و شوت‌هایی که می‌زند با
سن و سالی که دارد همخوان نیست، اما فرهاد ثابت کرده که سن نمی‌تواند مانعی برای درخشش یک فوتبالیست باشد.

من اعتقاد دارم شما هر کار مثبتی که انجام می‌دهید باید نگران قضاوت‌های منفی هم باشید، اما اگر این نگرانی آنقدر اوج بگیرد که از کار باز بماند خطرناک است. در واقع منافع من در باشگاه گره خورده بود. اگر برخی فکر می‌کنند منافع من یا فتح‌الله‌زاده در این بود که منافع باشگاه را نادیده بگیریم سخت در اشتباه هستند. در این زمینه شاید بد نباشد به ترانسفر علی دایی اشاره کنم. آن زمان دایی قبول کرد که با یک میلیون و 400 هزار مارک به بوندس‌لیگا برود، اما من برای این که این قرارداد را به سه میلیون و 100 هزار مارک برسانم 10 روز تمام کار کردم. خب این یک هنر مدیریتی بود. از آن انتقال فکر می‌کنم چیزی حدود 700 هزار دلار به باشگاه پرسپولیس تعلق گرفت. من اعتقاد داشتم آن کار درست است و باید ادامه بدهم. به همین خاطر علی کریمی را به پروجا بردم و حتی آنها را راضی کردم که دو میلیون دلار برای این انتقال بدهند، اما هیات مدیره باشگاه موافقت نکرد. طبیعی بود اگر من فقط منافع خودم را می‌دیدم به هیات مدیره اجازه دخالت نمی‌دادم و علی کریمی را به عنوان بازیکن آزاد به لیگ ایتالیا می‌فرستادم تا این انتقال به هر قیمتی انجام شود، اما آنجا منافع باشگاه را در نظر گرفتم.

چرایش را نمی‌دانم، اما برای خودم هم جالب است بعد از این که از پرسپولیس رفتم چند رئیس در سازمان تربیت بدنی عوض شد، اما همه آنها به این نتیجه رسیده بودند که امیر عابدینی نباید به پرسپولیس برگردد، پس ایراد از من است نه از آنها.

من همان زمان به این موضوع انتقاد کردم؛ انتقادی که باعث شد یک سال ممنوع‌المصاحبه شوم.

من اسم آن مدیریت را گذاشته بودم مدیریت لابی، حرف بدی هم نزدم. لابی یعنی تصمیم‌گیری در فضای غیررسمی. طبق اساسنامه هیات مدیره هر باشگاه باید مدیرعامل را انتخاب کند، اما وقتی هیات مدیره‌ای وجود نداشته باشد، آن وقت مدیرعامل هم انتصابی می‌شود نه انتخابی. در چنین شرایطی دوستان با لابی می‌آیند و با لابی هم می‌روند. سیستم هم می‌شود قائل به شخص. یعنی به جای آن که هیات مدیره تصمیم‌گیرنده باشد سرپرست حرف اول و آخر را می‌زند. وقتی هیات مدیره نباشد یک نفر منصوب می‌شود، یک نفر تصمیم‌گیر می‌شود و یک نفر پاسخگو می‌شود و بقیه می‌شوند مشاورانش. فقط اگر اشتباهی مرتکب شود دیگر پاسخگویی وجود ندارد.

بله! من هم همین نظر را دارم. تا قبل از این، تراکتورسازی هیچ گاه این گونه جذابیت ایجاد نکرده بود که نیروهای هوادار فوتبال از دو باشگاه استقلال و پرسپولیس را جذب کند، اما آنها برای این که همچون پرسپولیس و استقلال، هویت ملی پیدا کنند موفق بودند. به خاطر حضور آذری‌ها در سطح کشور من اعتقاد دارم تراکتورسازی این پتانسیل را دارد که به قطب سوم فوتبال کشور تبدیل شود.

اصلا چنین چیزی به بنده دیکته نشد و مطمئن هم هستم که چنین شایعاتی هیچ گاه نمی‌تواند صحت داشته باشد.