یک‌هفتم عجایب جهان اینجاست

دیدن این مکان در هر زمان از روز زیباست ولی بهترین موقع برای داشتن چشم‌اندازی عالی، هنگام طلوع خورشید است.

هیچ کس هدف واقعی از ساخت ماچوپیچو را نمی‌داند و تاکنون سوالات بسیاری در مورد این منطقه بی‌پاسخ مانده است، اما چند نکته کلی راجع به این شهر باستانی و کهن وجود دارد. اول این که این مکان احتمالا در طول سال‌های 1450 کنار بلندی‌های فرمانروایی اینکا به وجود آمده است؛ گروهی نیز می‌گویند اینجا قبلا زندان، قلعه نظامی یا املاک پادشاه بوده است. مطلب دیگر این که ماچوپیچو شهری مستقل بوده چون عملا به خاطر موقعیت جغرافیایی و واقع شدنش در دره، امکان رفت و آمد به شهرهای دیگر به راحتی ممکن نبوده و وجود حصارهای کشاورزی دور شهر نیز بیانگر همین مطلب است. برخی دیگر هم بر این باورند که حصارهای کشاورزی نوعی ساختار برای محافظت این شهر در مقابل زلزله بوده است.

در سال 1919 هیرم بینگام کاشف و استاد تاریخ آمریکای جنوبی به همراه تیمی علاقه‌مند که مشتاق دیدار از رودخانه آرابامبا و نواحی اطراف آن بودند و به منظور پیدا کردن پایتخت قبلی اینکاس به راه افتادند. قبل از سفر، بینگام به مطالعه دست‌نوشته‌هایی راجع به جنگ و دولت استعماری آن زمان پرداخت تا به این وسیله مسیر درست سفر را تعیین کند. او همچنین راجع به شهر گمشده درون جنگل چیزهایی شنیده بود، اما هیچ کس صحت آن را تایید نمی‌کرد.

این گروه به طرف مسیر رودخانه آرابامبا حرکت و در مسیر خود خرابه‌های بسیاری را پیدا کردند. در جولای 1911، بینگام کشاورزی را ملاقات کرد و این شخص راجع به دو مکان به نام‌های ماچوپیچو و وایناپیچو صحبت کرد. آرتگا به عنوان راهنما انتخاب شد. آنها ابتدا از رودخانه پر جریان آرابامبا گذشتند و در سمت دیگر با جنگل انبوهی مواجه شدند و با هزار و یک مکافات از مسیرهای صعب‌العبور گذشتند تا به یک غار حفاری شده رسیدند که به گفته بینگام، مکانی برای قبرهای سلطنتی بود و بالاخره سفر با موفقیت به پایان رسید و این شهر گمشده کشف شد؛ خبری که باعث شگفتی همگان شد. در مطالعات بعدی بینگام به کمک دانشگاه یال و جامعه جغرافیای طبیعی به بررسی اسکلت‌ها، غارها و قبرهای کشف شده پرداخت و اشیایی از جنس برنز، چوب، سنگ و استخوان نیز پیدا کرد. مجموع اشیای کشف شده در حدود 220 شیء فلزی و 521 قطعه سرامیکی بود.

بر طبق تحقیقات، نبودن اشیای گرانقیمت و از جنس طلا در این منطقه تقریبا غیرممکن است و احتمالا در 4 هزار سال پیش اسپانیایی‌ها آنها را غارت و چپاول کرده‌اند، بر همین اساس دولت پرو و دانشگاه یال از کشور اسپانیا درخواست کرده‌اند اشیای مزبور را به موزه باستان‌شناسی ماچوپیچو پس دهد.

یکی از مهم‌ترین جنبه‌های گردشگرپذیری ماچوپیچو، معماری آن است، این شهر درست مانند اهرام مصر، از سنگ‌های عظیمی که از مناطق دوردست آورده شده ساخته شده است با این تفاوت که مردم اینکاس از هیچ نوع مصالحی برای محکم کردن سنگ‌ها روی هم استفاده نکرده‌اند و به جای آن سنگ‌ها را طوری با دقت برش داده‌اند که درست روی هم قرار گیرند، طوری که حتی نتوان یک لایه نازک بین آنها جای داد. این نوع طراحی باعث شده که ساختمان‌های ماچو در مقابل زلزله مقاوم باشند و شاید این یکی از دلایلی است که این مکان هنوز هم پابرجا‌ست. این که چطور مردم اینکا بدون داشتن امکانات لازم چنین سنگ‌هایی با برش و ابعاد دقیق ساخته‌اند سوال بزرگی است که هنوز بدون پاسخ مانده است.

در جولای 2007‌، ماچو به عنوان یکی از 7 منطقه عجیب و شگفت دنیا شناخته شد و به دیگر مکان‌های خارق‌العاده و عجیب پیوست. از آن پس تعداد گردشگرانی که به این منطقه می‌آمدند نیز افزایش یافت. البته پیش از آن هم ماچو با بیش از 22530 کیلومتر جاده، 600 تراس سنگی، هزاران پله، چندین معبد، و 16 فواره آب یکی از مهم‌ترین بناهای تاریخی جهان بوده است.

سمیه عیقرلو