کشور تجزیه شده لیبی

به گزارش ایسنا، روزنامه دیلی تلگراف در تحلیلی درباره دورنمای پیش‌روی کشورهای غربی درباره اوضاع لیبی می‌نویسد: «تصمیم چند روز پیش دولت بریتانیا در به رسمیت شناختن شورای ملی انتقالی لیبی به عنوان تنها قدرت حکومتی مشروع این کشور دامنه عمل محدودی دارد، اما در ازای آن حاوی پیام نمادین قابل ملاحظه‌ای است.

تصمیم دولت بریتانیا دو هفته پس از آن صورت می‌گیرد که گروه تماس لیبی در استانبول ترکیه نشستی را به منظور به رسمیت شناختن مخالفان حکومت لیبی به عنوان دولت مشروع این کشور تشکیل داد.

در مجموع 30 کشور شامل آمریکا و فرانسه تاکنون اقدامات مشابهی را انجام داده‌اند.

به لحاظ عملی تصمیم دولت بریتانیا به معنای اخراج دیپلمات‌های باقی‌مانده حکومت قذافی از لندن و واگذاری ساختمان سفارت لیبی و 91 میلیون پوند از دارایی‌های مسدودشده لیبی به شورای ملی انتقالی است.

ویلیام هیگ، وزیر امور خارجه بریتانیا نیز اظهار داشت که این تصمیم، بریتانیا و هم‌پیمانان آن را قادر می‌سازد تا حمایت عملی بیشتری از شورای ملی انتقالی لیبی انجام دهند. از طرف دیگر این امر اقدامی سمبلیک برای نشان دادن اهمیت مهمترین مسائل است.

اما از سوی دیگر این اقدام به نظر آغاز فرآیندی است که ائتلاف ناتو در لیبی ناامیدانه تلاش دارد تا از آن اجتناب کند و آن تجزیه حقیقی کشور لیبی است.

همان‌طور که در گزارش‌های پیشین نیز اشاره شده است، جنگ هوایی ناتو در لیبی هیچ نتیجه‌ای دربر ندارد؛ گرچه هدف اصلی آن یعنی ممانعت از وقوع کشتار در شهر بنغازی به سرعت عملی شد اما از سومین هفته ماه آوریل در لیبی بن‌بست نظامی به وجود آمد.

نیروهای مخالف در لیبی در پیشروی ناتوان باقی مانده‌اند و ناتو نیز در خارج کردن قذافی از قدرت ناتوان است.

با شروع ماه رمضان از اول اوت ، جنگ در لیبی به مدت یک ماه به تعلیق در خواهد آمد و بن‌بست در لیبی به فصل پاییز و حتی فراتر از آن کشیده خواهد شد.

با به رسمیت شناختن شورای ملی انتقالی لیبی به عنوان قدرت دیپلماتیک از سوی ناتو، این سازمان پیام صریحی را اعلام می‌کند، مبنی بر اینکه مخالفان در آینده نقشی پایدار در لیبی ایفا خواهند کرد.

اما در حالی که رژیم قذافی سرسختانه کنترل غرب لیبی و به طور تعیین‌کننده طرابلس را همچنان در دستان خود نگه می‌دارد، به نظر می‌آید که سرهنگ قذافی و خاندان وی نیز مثل مخالفان نقشی پایدار در آینده لیبی خواهند داشت.

پیشنهاد ویلیام هیگ در روز دوشنبه هفته گذشته مبنی بر اینکه لازم نیست قذافی لیبی را ترک کند و تنها ترک قدرت از سوی وی کفایت می‌کند، گامی پرمعنا در این جهت است.

این پیشنهاد راه را برای قذافی می‌گشاید تا قدرت و کنترل را به جانشینی به انتخاب خود واگذار کند، با علم به اینکه خواهد توانست در کشور خود به زندگی‌اش ادامه دهد.

دیوید کامرون، نخست‌وزیر بریتانیا که جزو نخستین طراحان حمله به لیبی است، تاکنون مجبور بوده است حجم عظیمی از زمان و انرژی خود را وقف مبارزه عملیاتی بکند که در حال درجا زدن است.

کامرون به تجربه پی به هشداری که از ابتدای عملیات هوایی در لیبی به وی داده شده بود، برده است.

وی دریافته است که قدرت هوایی به تنهایی، حتی اگر قدرتمندترین ائتلاف‌های نظامی تاریخ آن را تامین کنند، برای کنار زدن دیکتاتورهایی مثل معمر قذافی از قدرت کافی نیست.

گروه تماس لیبی مجبور خواهد بود که شروع به بازبینی راهبرد بلند مدت خود کند و ممکن است گزینه دیگری جز رو آوردن به ترسیم طرح‌هایی برای تعامل با یک لیبی تجزیه‌شده، نداشته باشد.»