فیلم‌‌ها خواهم ساخت، ‌غم‌ نان‌گر ‌بگذارد!

من و همسرم ارسلان امیری چندین سال است که فیلم کوتاه و مستند می‌سازیم. تجربیاتی که در این چند سال به دست آورده بودیم تشویقمان کرد تا این داستان را برای ساخت فیلم بلند انتخاب کنیم. فیلمنامه‌ را هم با همکاری همسرم، نوشتم. تجربیات مشترکمان باعث شد تا این قصه به فیلمنامه و سپس فیلم تبدیل شود.

دقیقا. این داستان را خودمان در زمان ساخت یکی از فیلم‌های کوتاهمان تجربه کرده بودیم. من برای فیلمم به صدای قمری نیاز داشتم و صداگذار فیلم این صدا را نداشت. یک ریکوردر (دستگاه ضبط صدا) و یک میکروفن به ما داد و گفت خودتان صدا را ضبط کنید. من و همسرم یک هفته در خانه، روی پشت‌بام، روی ایوان و... درگیر ضبط صدای قمری بودیم و عاقبت هم نتوانستیم این صدا را ضبط کنیم. این تجربه را به همراه داشتیم تا زمانی که آقای عیاری از ما خواست تا یک فیلمنامه را برای فیلم بلند آماده کنیم. ما هم سراغ این قصه رفتیم که خودمان هم آن را تجربه کرده بودیم و بهتر می‌توانستیم از آن تصویرسازی کنیم.

دقیقا ‌این‌طور است که می‌گویید. اما من این نوع فیلمسازی را در فیلم‌های کوتاهم تجربه کرده‌ام. بیشتر داستان‌هایی را برای فیلمسازی انتخاب می‌کنم که بار دراماتیک زیادی نداشته‌ باشند، اما بیشتر درباره چیزهایی باشند که من دوستشان دارم و به خصلت‌‌ها و روابط بین انسان‌ها توجه دارند. قصه داوود و قمری هم در ادامه همان دغدغه‌ها و علایقم در سینمای کوتاه است.

رابطه بین زن و مرد اصلا سرد نیست اگر رابطه بین آنها کمی سرد به نظر می‌رسد بیشتر به دلیل مشکلات مالی و اقتصادی است که زندگی آنها را تحت‌الشعاع قرار داده است. خالی بودن یخچال، نبود نان در خانه و... همه نشانه‌هایی از بدی اوضاع اقتصادی خانواده است.

داوود (هومن سیدی) بیشتر از آن‌که سرد باشد خسته است. او چندین شبانه‌روز است که نخوابیده، تازه از سرکار آمده و آنقدر خسته است که حوصله هیچ کاری را ندارد. مهم‌تر از خستگی این مساله است که آرامش روحی هم ندارد. او زیاد کار می‌کند، اما این در شرایطی است که نه پول زیادی دستش را می‌گیرد و نه کسی از کارش راضی است.

فضای قصه داوود و قمری خیلی واقعی و رئال است. عشق به بازیگری بیشتر در نوجوانان دیده می‌شود تا کسانی که جوان هستند یا خانواده تشکیل داده‌اند. ابتدا همه ما با عشق کارمان را در سینما آغاز می‌کنیم، اما بتدریج آنقدر مسائل زندگی پررنگ می‌شود که این عشق را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. فیلم ما بشدت رئالیستی بود چون نمی‌خواستیم درگیر فضای سانتیمانتالی شویم که بیشتر آثاری که به سینما می‌پردازند به آن گرفتار می‌شوند و بیشتر به این موضوع با نگاه احساسی برخورد می‌کنند.

ما می‌خواستیم همسر داوود حتما شغلی داشته باشد، شغلی که کاملا در تضاد با شغل داوود باشد، از طرفی می‌خواستیم او بیشتر اوقات در خانه باشد. بخشی از سردی بین داوود و همسرش هم که شما به آن اشاره کردید به تفاوت شغل این دو نفر برمی‌گردد.‌ شغل همسر داوود به نوعی با نان سروکار دارد. او به نشانه نان در سفره عقد بسیار حساس است و در طول فیلم می‌بینیم که او از نان، گُل می‌سازد و می‌گوید که نان نشانه روزی است و این نان در طول فیلم اهمیت پیدا می‌کند.

دقیقا. همسر داوود از ابتدا تا انتهای فیلم با یک نان خودش را مشغول می‌کند و برای ما این نان و نحوه برخورد داوود و همسرش با نان بسیار مهم بود.

آقای عیاری این ریسک را پذیرفت که فیلمی را تهیه کند که در فضای تلویزیون ما کاملا تازه و نامانوس بود چون تله‌فیلم‌های تلویزیونی در کشور ما خیلی شبیه هم شده‌اند وانگار اکثر آنها یک داستان واحد را تعریف می‌کنند، اما آقای عیاری ریسک کرد و قبول کرد که ما برای اولین کار تلویزیونی‌مان داستانی کاملا متفاوت را روایت کنیم.

بله. دقیقا چنین ریسکی را کردند. مدیر گروه اجتماعی
سیما فیلم و آقای اسلامی به آقای عیاری و ما اعتماد کردند و همین اعتماد باعث شد تا فیلم قصه داوود و قمری ساخته و پخش شود والبته در جشنواره فیلم فجر هم به نمایش درآید و مورد توجه داوران و منتقدان قرار گیرد و من هم از آقای عیاری و هم مدیران سیما فیلم تشکر می‌کنم که چنین فضایی را برای ما به وجود آوردند.

آقای عیاری فیلم کوتاه من با نام تاج خروس را در جشن خانه سینما دیده بودند. همین فیلم باعث شد تا به ما اطمینان کنند. خوشبختانه آقای عیاری نه در فیلمنامه دست بردند و نه در زمان ساخت نظراتشان را اعمال کردند و مرا کاملا آزاد گذاشتند تا کارم را پیش ببرم و فیلم خودم را بسازم. که این را هم جزو خوش‌شانسی‌‌های خودم می‌گذارم که توانستم فیلمم را آزادانه بسازم.