اتحاد، حلقه گمشده کشتی ایران است

به نظر من کسب عنوان نایب قهرمانی در جام جهانی ماخاچکالای روسیه نتیجه قابل قبولی برای تیم ملی ایران بود، چرا که این تیم با میدان دادن به نفرات جوان به این مهم دست یافت. در واقع هرچند تیم ایران در این رقابت‌ها با تلفیقی از کشتی‌گیران با تجربه و جوان به مصاف رقیبان رفت، اما جوانان یک بار دیگر نشان دادند در صورت میدان دادن به آنها، بخوبی شایستگی خود را نمایش می‌دهند. این اتفاق همواره در کشتی ایران رخ داده و ما هرگاه با نگاه به آینده، به جوانان میدان دادیم نه تنها ضرر نکردیم بلکه منتفع شده‌ایم. جوانی مثل احسان امینی در وزن 84 کیلوگرم در جام جهانی واقعا با کشتی‌های خوب خود، نوید ظهور یک کشتی‌گیر با آتیه را در این وزن داد تا پس از سال‌ها خلأ این وزن در تیم ملی پر شود.

به نظر من این انتظار منطقی و منطبق بر واقعیت نیست، چرا که ما نباید خودمان را گول بزنیم و این توقع را داشته باشیم که به این زودی روس‌ها را با آن همه سرمایه‌گذاری، برنامه مدون و البته پشتوانه فنی غنی پشت سر بگذاریم. باید بپذیریم که برای رسیدن به روسیه به عنوان حریف نخست کشتی‌آزاد ایران راهی جز برنامه‌ریزی بلندمدت نداریم و با یکی دو ماه برنامه‌ریزی برای جوانگرایی به هیچ عنوان به اهداف بزرگ خود دست نخواهیم یافت. بنابراین معتقدم نباید خودمان را با روسیه مقایسه کنیم، بلکه باید آنقدر کار و تلاش کنیم که این فاصله کم و کمتر شود. هدفی که هر چند سخت، اما قابل دستیابی است.

خیلی روشن و واضح است که برنامه‌ریزی پله اول رسیدن به موفقیت است. ما هنوز در همان پله اول مانده‌ایم و برنامه کاربردی منطبق بر واقعیت در این سال‌ها در کشتی ایران مشاهده نشده است. به فرض داشتن چنین برنامه‌ای هم فراموش نکنید که راز قدرت پایدار کشتی روسیه یکدلی و یکرنگی دست‌اندرکاران، مربیان و قهرمانان و به طور کلی جامعه کشتی این کشور است، چیزی که متاسفانه باز هم ما فاقد آن هستیم. روس‌ها در عین حال که با برنامه و دقیق پیش می‌روند همه یکدل و یکرنگ‌اند و از قهرمانان قاره‌ای و جهانی آنها گرفته تا قهرمانان المپیک‌شان تنها یک خواسته قلبی دارند؛ موفقیت کشتی کشورشان. این را می‌توان در انسجام آنها دید، این‌که در کنار تیم ملی کشتی روسیه چندین قهرمان جهان و المپیک بدون هیچ گونه مشکلی با هم کار می‌کنند و داشته‌های خود را بدون غل و غش در اختیار همدیگر قرار می‌دهند، چون هدف را برای خودشان تعریف کرده‌اند و در چارچوب آن هدف پیش می‌روند.

انسجام و اتحاد حلقه گمشده کشتی ایران است. فاکتور بسیار مهمی که ما در صورت دارا بودن آن در کنار برنامه‌ریزی خوب می‌توانیم همچون روس‌ها روز به روز پرقدرت‌تر شویم. متاسفانه شاهد بوده و هستیم افرادی که در راس کادرفنی تیم ملی قرار می‌‌گیرند، هیچ‌کس جز خودشان را قبول ندارند و هیچ نظر و انتقادی را بر نمی‌تابند و جالب این‌که خیلی زود به انتقادها واکنش منفی نشان داده و منتقدان را دشمن می‌پندارند. معلوم است در چنین فضایی اهل کشتی به جای این‌که با هم باشند علیه هم می‌شوند و چپ و راست حرف‌هایی می‌زنند و کارهایی می‌کنند که نتیجه‌ای جز تخریب و تضعیف تیم ملی ندارد. این در حالی است که به هر حال از هر 10 منتقد حداقل 5 نفر دغدغه موفقیت تیم ملی را دارند و هدفی جز ارتقای کشتی ایران ندارند، بنابراین مربیان تیم ملی نباید همه منتقدان را به یک چشم ببینند.

به نظر من اولین جایی که باید در این رابطه تدبیر عملی به خرج دهد جایی نیست جز فدراسیون کشتی. به هر حال چه بخواهیم و چه نخواهیم هر انتقادی که از هر شخصی در کشتی می‌شود یک طرف آن متوجه فدراسیون است. در نتیجه متولی کشتی که نتایج این رشته در کارنامه‌اش ثبت می‌شود باید برای جمع کردن این حواشی اقدام کند و صد البته معتقدم چون محمدعلی صنعتکاران، نایب‌رئیس فدراسیون کشتی از جنس کشتی است و جامعه کشتی احترام خاصی برای او قائل هستند می‌تواند نقش محوری در این رابطه ایفا کند. آقا صنعت می‌تواند یک بار برای همیشه بساط اختلافات بی‌مورد در جامعه کشتی را جمع کند تا عمده‌ترین چالش کشتی‌آزاد از بین برود.

به خاطر تلاش و پشتکار محمد بنا، مدیریت خوبی بر کادرفنی کشتی فرنگی حاکم است و اعتمادی که کل کشتی‌گیران و کادر فنی به محمد بنا دارند کشتی فرنگی را به چنین جایگاه خوب و امید بخشی رسانده است.

معتقدم غفلت از رده‌های سنی پایین باعث این مشکل اساسی شده است، در واقع اشتباهی که در سال‌های اخیر کشتی ما مرتکب آن شده این بوده که مدام تلاش شده است این فاصله را در رده سنی بزرگسالان برطرف کنیم، در صورتی که باید این خلأ را از رده‌های سنی نوجوانان و جوانان برطرف کرد و با کار ریشه‌ای در هر وزن چند کشتی‌گیر همسطح داشته باشیم. ضمن این‌که باید یک ارتباط منطقی بین تیم ملی جوانان و تیم ملی بزرگسالان وجود داشته باشد. وضعیت کشتی باید به گونه‌ای باشد که تیم‌های ملی نوجوانان، جوانان و بزرگسالان مثل حلقه‌های یک زنجیر به هم وصل باشند تا این فاصله‌ها و معضل هر چه سریع‌تر برطرف شود، ضمن این‌که کشتی از این حیث به وضعیت پایداری دست یافته و دیگر شاهد بروز چنین مشکلی نباشیم.

وقتی تعامل برقرار باشد فاصله رده‌های مختلف سریع‌تر طی می‌شود، یعنی وقتی کشتی‌گیر می‌خواهد از رده سنی نوجوانان به جوانان بیاید سریع‌تر این شرایط را پشت سر می‌گذارد. متاسفانه به دلیل نبود همدلی و تعامل لازم همیشه این وقفه بین رده‌های سنی نوجوانان به جوانان و جوانان به بزرگسالان وجود دارد.

فکر می‌کنم علیرضا رضایی با مدیریت و سیاستی که دارد بتواند این مشکل را حل ‌کند.

به نظر من چون رده‌های پایین را فراموش کرده‌ایم به این حال و روز افتاده‌ایم. متاسفانه مربیان ما وقتی می‌خواهند مربیگری را شروع کنند سریع به رده سنی بزرگسالان می‌روند و کمتر کسی به رده سنی پایه توجه دارد. امیدوارم با حضور محمد طلایی در تیم نوجوانان این مشکل تا حد زیادی کاهش یابد.

همه هدفم این است که در دوره مربیگری‌ام کمک حال کشتی ایران و مازندران باشم. امسال یکی از برنامه‌های اصلی کشتی مازندران ارتقای سطح دانش مربیان استان برای رشد و پیشرفت هرچه بیشتر این منطقه کشتی‌خیز است. بر این اساس مسوولان هیات کشتی استان پس از رایزنی با مسوولان ورزش جمهوری داغستان روسیه، برای حضور مربیان این استان در کلاس‌های یوری شاهمراداف، مربی سابق تیم ملی کشتی‌آزاد روسیه به توافق نهایی رسیده‌اند و قرار است من به همراه مهدی حاجی‌زاده، علی اصغر بذری و یکی دیگر از مربیان مازندرانی در تابستان سال جاری برای حضور در کلاس‌های مربیگری راهی ماخاچکالا، مرکز جمهوری داغستان شویم.

اتفاقا یکی از کسانی که این انتقاد را مطرح می‌کند خود من هستم. به نظر من محمدرضا یزدانی‌خرم هرچند مدیری با توانایی اجرایی بالاست، اما چون به لحاظ فنی سر رشته‌ای در کشتی ندارد، متاسفانه اختیار تام را به مربیان تیم ملی داده است. مربیان تیم ملی هم به جای این‌که از این اختیار تام به نفع تیم ملی بهره ببرند، بیشتر به فکر خودشان و تثبیت موقعیت خود هستند و معلوم است در چنین وضعیتی مربیان انتقادناپذیر هم می‌شوند.

درست است، این شایعات چندان هم بیراه نبود و اختلاف نظر‌هایی وجود داشت. در واقع من به خاطر فضای سنگینی که بر اردوی تیم ملی حاکم بود ناچار شدم به‌رغم میل قلبی‌ام از دنیای قهرمانی خداحافظی کنم.

حداقلش این بود که تا بازی‌های آسیایی گوانگجو کشتی می‌گرفتم. چون اگر نمی‌خواستم کشتی بگیرم بلافاصله در رقابت‌های جهانی و بعد از کسب مدال برنز از دنیای قهرمانی خداحافظی می‌کردم، نه در اردوی تیم ملی. به هر حال شرایط طوری رقم خورد که قید حضور در بازی‌های آسیایی گوانگجو را بزنم.

الان هم نمی‌خواهم زیاد در این رابطه صحبت کنم، فقط این را بگویم که فضای داخل اردو خیلی سنگین بود و من نمی‌توانستم دیگر تحمل کنم.

فضای تیم ملی هنوز هم طوری است که اگر هر کشتی‌گیری نخواهد در آن قالب قرار بگیرد از گردونه تیم خارج می‌شود.

به نظر من رقابت‌های انتخابی تیم ملی بهترین گزینه است برای محک زدن شرایط کشتی‌گیران، البته معتقدم زمانی می‌توانیم یک انتخابی خیلی خوب داشته باشیم که در هر وزن چندین کشتی‌گیر تقریبا همسطح داشته باشیم. ضمن این‌که انتخابی باید به شکل کاملا قانونمند برگزار شود. روی هم رفته من با تفکری که اعتقادی به انجام مسابقه‌های انتخابی ندارد مخالفم چون باعث از بین رفتن انگیزه‌ها و در نتیجه فقدان پشتوانه برای تیم ملی خواهد شد.

معتقدم هم مربیان تیم ملی و هم هیات‌های کشتی استان‌ها در این مورد خاص نقش بسیار مهمی دارند. البته به نظر من هیات‌های کشتی تا حد زیادی این مسوولیت خود را انجام داده‌اند و مربیان تیم ملی باید نقش مکمل تلاش‌های هیات‌های استان‌ها را داشته باشند تا خلأ‌های موجود برطرف شود.

سال گذشته در ترکیب اصلی تیم ملی نوجوانان، 5 کشتی‌گیر مازندرانی و در تیم جوانان از 8 کشتی‌گیر، 7 کشتی‌گیر مازندرانی بودند. آیا در این شرایط می‌توان هیات کشتی مازندران را به کم‌کاری متهم کرد؟ این را نه به خاطر مازندرانی بودنم می‌گویم، بلکه واقعیتی است که باید آن را پذیرفت.

در این شرایط که انگیزه کشتی‌گیران را از بین می‌برند، شاید به صورت مقطعی نتایجی کسب شود، اما در بلندمدت به جایی نخواهیم رسید. چون کشتی ایران این توان را دارد که نتایج پایداری داشته باشد نه این‌که یک دوره در بازی‌های آسیایی 5 طلا بگیرد و دوره بعد 3 طلا، یک‌سال در جهانی دوم شود و بعد چهارم، ششم و...

به نظر من راه این موضوع این است که در کنار سایر برنامه‌ریزی‌ها برای رده‌های سنی پایه، شایسته‌های واقعی صاحب پیراهن تیم ملی شوند. شایسته‌هایی که از دل رقابت‌های انتخابی بیرون می‌آیند.

گرچه معتقدم خود کشتی‌گیر هم باید تمرکز لازم را برای اهداف خود داشته باشد، اما فراموش نکنید این تمرکز مستلزم این است که قهرمانان دغدغه خاطر نداشته باشند. وضعیت مهدی تقوی هم همین‌گونه است. متاسفانه از جامعه کشتی گرفته تا مسوولان نتوانستند نقش خود را در حمایت از این قهرمانان بخوبی ایفا کنند. کشتی‌گیر بعد از این‌که قهرمان جهان می‌شود باید دنبال مشکلاتش راه بیفتد، این اداره و آن اداره، جایزه بگیرد، وام بگیرد و به گرفتاری‌هایی از این دست رسیدگی کند. وقتی دستش به جایی بند نمی‌شود و حمایت لازم از او صورت نمی‌گیرد، طبیعی است انگیزه‌های قهرمانی‌اش تحلیل ‌رود.

دقیقا منظور من این بود. اعتقاد دارم مهدی تقوی جزو نابغه‌های ورزش ایران است و اگر مورد حمایت قرار گیرد و برخوردهای دوگانه با او صورت نگیرد و در کمال تمرکز به تمرین بپردازد می‌تواند به روزهای اوجش برگردد، منتها به شرط این‌که انگیزه‌های او را از بین نبرند.

یزدانی پتانسیل خیلی خوبی دارد و قدرتی که دارد کمبودهایش از جمله قد کوتاهش را جبران می‌کند. یزدانی هم باید همیشه در کوران تمرین و مسابقه باشد و اهداف بلندی را پیش رویش قرار دهند.

لیگ پر حاشیه‌ای داشتیم که در زمان بسیار کوتاهی برگزار شد، در واقع نمی‌توان این لیگ را پویا دانست.

لیگ پویا لیگی است که به معنی واقعی کلمه در خدمت کشتی کشور باشد، هم بدرستی مدیریت شود و هم برنامه‌ریزی به شکل اصولی صورت گیرد. در حالی که در لیگ سال گذشته اصلا چنین وضعیتی وجود نداشت و قوانین و آیین‌نامه لیگ را رئیس کمیته لیگ هرگونه که دوست داشت تغییر داد.

ما با حضور نداشتن در دیدار نیمه نهایی قصد بی احترامی به تماشاگران را نداشتیم و طبق قانون نیز کشتی‌گیران ما وسط تشک آمدند و داور نیز دست کشتی‌گیران تیم نفت تهران را بالا برد. بنابراین ما قانون‌شکنی نکردیم. اعتراض ما ربطی به فدراسیون یا کمیته لیگ نداشت. مدیریت ورزش وزارت نفت قبل از مرحله نیمه‌نهایی بخشنامه‌ای را به ما ارسال کرد و خواستار فسخ قرارداد کشتی‌گیران خارجی شد، ولی نفت تهران تیم هم خانواده ما شب رقابت‌ها یک کشتی‌گیر خارجی جذب کرد و ما به این امر اعتراض داشتیم. معتقدم اگر می‌توانستیم از 2 کشتی‌گیر سرشناس خارجی خود استفاده کنیم توانایی قهرمانی در لیگ را داشتیم. در حقیقت اعتراض ما به سیاست‌های یک بام و دو هوایی بود که فقط برای تیم ما محدودیت ایجاد کرد. خوشبختانه در دیدار رده‌بندی و در یک کشتی نزدیک توانستیم با شکست تیم تعاونی اعتباری امید مشهد که از یک کادر فنی خوب و یکدست بهره می‌برد به مقام سوم این رقابت‌ها برسیم.

به شرط این‌که ضوابط و قانون مشخصی برای حضور این کشتی‌گیران وجود داشته باشد، حضور آنها می‌تواند برای ما مثمرثمر باشد. به عنوان مثال کشتی‌گیر خارجی را باید مکلف کرد که از ابتدا تا انتهای رقابت‌های لیگ در ایران حضور داشته باشد و در کنار تیمش باشد. در این صورت می‌توان از حضور آنها بهره برد وگرنه انجام تک کشتی از سوی کشتی‌گیران خارجی در لیگ هیچ دردی از دردهای ما دوا نکرده و تجربه چندانی هم عاید کشتی‌گیران جوان نمی‌کند.

من مخالف این حضور هستم، چرا که نفس حضور مربی ملی در تیم‌های باشگاهی می‌تواند حرف و حدیث‌هایی به دنبال داشته باشد، مثل این‌که کشتی‌گیر مجبور است به عضویت تیم باشگاهی مورد نظر درآید وگرنه خبری از تیم ملی نخواهد بود.

مهدی تقوی و مسعود اسماعیل‌پور.

صادق گودرزی هم در جام تختی غایب بود، اما چطور به تیم ملی دعوت شد؟

با محمد طلایی، سرمربی تیم ملی نوجوانان رفیق صمیمی هستم و صحبتی با او داشتم و قرار شد در ترکیب کادرفنی این تیم قرار بگیرم، اما متاسفانه ظاهرا حضور من برای یک عده آزار دهنده بود. بنابراین و علی‌رغم ارادتی که به محمد طلایی دارم، ترجیح دادم در کنار او نباشم تا حداقل اجازه دهند او کارش را بکند.

نمی‌خواهم موضوع را باز کنم، همین‌قدر بگویم همکاری با محمد طلایی افتخار بزرگی است، ولی ترجیح می‌دهم فعلا در این مورد اظهار نظری نکنم، زیرا دوست دارم طلایی در کارش موفق باشد.

فکر می‌کنم با توجه به بضاعت مالی و نفراتی که در اختیار داشتم در فصل قبل نتیجه بدی کسب نکردیم. به هر حال اگر ممنوعیتی برای حضورمان در لیگ وجود نداشته باشد حتما امسال هم در لیگ حضور خواهیم داشت، اما اگر دولت با توجه به ابلاغیه‌ای که برای سازمان‌های دولتی ارسال کرده است اجازه تیمداری در ورزش قهرمانی را در سال جاری ندهد ما هم مجبور به پیروی هستیم. اگر این قانون به طور یکسان برای تمام تیم‌ها اجرا نشود مانعی ندارد، اما اگر برخی از تیم‌های دولتی در لیگ حضور پیدا کنند و به برخی اجازه شرکت داده نشود، این موضوع ناعادلانه است. ما هم برای شرکت در دوره جدید لیگ برتر به دنبال فراهم کردن زمینه لازم هستیم. به نظر من مازندران این پتانسیل را دارد که چند تیم در لیگ برتر کشتی داشته باشد.

مهم‌ترین مسابقه‌هایی که امسال تیم ملی در پیش دارد رقابت‌های جهانی استانبول است که جنبه گزینشی المپیک لندن را هم دارد. برای حضور در این رقابت‌ها باید شایسته‌ترین‌ها به عضویت تیم ملی در‌ آیند؛ چون کشتی ورزش حادثه‌هاست و در جریان مسابقه‌های انتخابی ممکن است یک کشتی‌گیر اتفاقی شکست بخورد. به هر صورت انتخابی تیم ملی که قرار است 7 و 8 تیر ماه برگزار شود فوق‌العاده مهم است. کشتی ایران به نظر من حتی توانایی کسب 3 مدال در المپیک را دارد مشروط به این‌که همه زمینه‌های موفقیت این تیم فراهم آید و کادرفنی تیم ملی متشکل از روان‌شناس، متخصص تغذیه، ماساژور، پزشک فیزیوتراپ و... باشد.

در وهله اول باید در جهت کسب کرسی‌های بین‌المللی تاثیرگذار قدم برداریم و قدر کرسی‌های موجود را نیز بدانیم، 50 درصد بودجه فدراسیون را صرف سرمایه‌گذاری برای تیم‌های رده‌های سنی پایین کنیم و مکانیسم انتخاب مربیان تیم ملی تغییر کند و مربیان تیم ملی را یک کمیته مربیان واقعی متشکل از بزرگانی همچون برادران خادم، منصور برزگر و... انتخاب کنند نه سلیقه یک شخص. به طورکلی باید با برنامه و هدفمند، با بهره‌گیری از دیدگاه همه دلسوزان کشتی، این رشته را روی ریل افتخار به جلو هدایت کرد.