از حبس با اعمال شاقه تا درخواست قصاص

سیاوش، متهم پرونده که پیش از این یک‌بار در ژاپن محاکمه شده است می‌گوید قصدی در قتل خشایار نداشته و اصلا متوجه نشده، او را چطور کشته است.

چه مدتی بود که در ژاپن زندگی می‌کردی؟

مدت زمان بسیار کوتاهی بود تقریبا 2 یا 3 ماه. تازه کار پیدا کرده بودم و حقوقی که می‌گرفتم هرچند در ژاپن ناچیز بود اما در ایران پول خوبی بود و اگر یک سال این‌طورکار می‌کردم می‌توانستم سرمایه بسیار خوبی در ایران داشته باشم و برای خودم زندگی‌ای که همیشه آرزویش را داشتم به دست آورم.

آشنایی من با مقتول از طریق یکی از ایرانیان بود. او مردی به نام قاسم بود که برایم کار پیدا کرد. خشایار و قاسم خیلی با هم صمیمی بودند و خب من هم که در کشور غریب بودم و زبان ژاپنی را بلد نبودم پیدا کردن چند هموطن برایم غنیمت بزرگی بود.

حدود 2 ماه. قاسم من را به صاحب یک کارگاه در یکی از شهرهای کوچک ژاپن معرفی کرد. کارم سخت بود اما چون دستمزد خوبی می‌گرفتم راضی بودم.

من با او درگیر نشدم. دعوای من با قاسم بود، چون پولم را نمی‌داد.

بله. یک‌ماه بود که در کارگاه کار می‌کردم. وقتی سراغ صاحبکارم رفتم و گفتم پولم را می‌خواهم به من گفت باید پول را از قاسم بگیرم و حقوقم را به او داده است. این گفته قاسم بوده که صاحبکارم پول را به او بدهد.

اصل درگیری ما به این خاطر بود. او می‌گفت نمی‌خواهد پول را بدهد و حقوق اول من سهم اوست، در حالی که ما چنین قراری نگذاشته بودیم و من باید هرطور شده بود هزار دلاری را که به عنوان حقوق گرفته بودم پس می‌گرفتم، چون زحمت زیادی برای آن کشیده بودم، اما قاسم می‌گفت پول را نمی‌دهد.

با هر ایرانی تازه واردی این کار را می‌کرد و اصلا زندگی‌اش از این طریق می‌گذشت. او برای خودش باند درست کرده بود. افرادی اطرافش را گرفته بودند تا اگر کسی بخواهد پولش را پس بگیرد نتواند این کار را بکند.

در ژاپن کسی به این مسائل اهمیت نمی‌داد. پلیس ژاپن به فکر مردم خودش بود و نه کمک به ما. اگر هم شکایت می‌کردم به جایی نمی‌رسید و من دیپورت می‌شدم و باید به ایران باز می‌گشتم.

آن روز من با قاسم تماس گرفتم و گفتم پولم را می‌خواهم و گفتم باید آن را بدهی. قاسم گفت اگر پولت را می‌خواهی باید با من بجنگی. او اطمینان داشت که من را شکست می‌دهد. من چاقویی که در جیبم داشتم را بیرون آوردم و گفتم می‌خواهم پولم را پس بگیرم. خشایار همراه قاسم بود و از او حمایت می‌کرد. با چوب به من حمله کردند چون تعدادشان بیشتر بود می‌توانستند من را بزنند. من خشایار را به گوشه‌ای پرت کردم. او روی تپه بود قل خورد به پایین تپه رفت. با چاقو چند ضربه به قاسم زدم. او کیفی همراه داشت. گفت پول را از داخل آن بردار. پول زیادی داخل کیف بود. من هزار دلاری که طلب داشتم را برداشتم و فرار کردم.

اصلا نمی‌دانم چطور این اتفاق افتاد. من داشتم با قاسم دعوا می‌کردم و اصلا متوجه نشدم که به او هم ضربه زده‌ام اما دیدم روی زمین افتاد.

به خانه‌ام رفتم. لباس‌هایم را عوض کردم و دوش گرفتم. بعد خوابیدم. صبح زود زنگ در خانه به صدا در آمد. پلیس و یک مترجم پشت در بودند. آنها من را بازداشت کردند و در اداره پلیس متوجه شدم خشایار مرده است.

بعد از تحقیقات و محاکمه به 15 سال حبس با اعمال شاقه محکوم شدم. 13 سال از عمرم را در زندان بودم و مجبور بودم هر روز صبح زود تا پایان شب کار کنم. وقتی زندانی شدم 34 ساله بودم و حالا 53 سال دارم. من روزهای مهمی از عمرم را در زندان گذراندم.

مدتی در ژاپن ماندم و بعد تصمیم گرفتم به کشورم برگردم. در فرودگاه دستگیر شدم. نمی‌دانستم اولیای‌دم از من شکایت کرده‌اند.

من مجازات سنگینی را تحمل کردم. این مجازات از اعدام سنگین‌تر است. من نمی‌دانستم که آنها از من شکایت کرده‌اند. من یک خانه پدری دارم و در این سال‌ها هم کار نکرده‌ام که پول داشته باشم. اگر بخواهند آن را می‌دهم. پول بیشتری ندارم که بدهم. از آ‌نها می‌خواهم مرا ببخشند چرا که من به اندازه کافی مجازات شده‌ام.