نگران دخترم هستم

برای ما توضیح بده چطور شد که به عنوان مظنون به قتل شوهرت بازداشت شدی؟

من با شکایت خانواده شوهرم بازداشت شدم. آنها من را به قتل متهم می‌کنند در حالیکه قسم می‌خورم من قاتل نیستم و شوهرم را نکشتم.

آنها می‌گویند من شوهرم را به چارچوب در زنجیر کرده بودم. در حالی که چنین چیزی امکان ندارد، من طبقه پایین خانه مادرشوهرم زندگی می‌کردم و این برایم غیرممکن بود. شوهر من مرد قوی هیکلی بود، من نمی‌توانستم او را بدون هیچ مقاومتی بکشم. آنها نسبت به من بدبین هستند به همین خاطر هم من را متهم کردند.

حدود 9 سال باهم زندگی کردیم، ما یک دختر داشتیم که زمان مرگ پدرش 8 ساله بود، او حالا حدود 15 ساله است و من در این مدت او را ندیدم.

نه این‌طور نیست، دختر م تحت تاثیر خانواده پدرش چنین حرف‌هایی را می‌زند. من هیچ نقشی در مرگ شوهرم نداشتم و حتی تلاش کردم او را نجات دهم اما نتوانستم.

صبح زود بیدار شدم تا دخترم را برای رفتن به مدرسه آماده کنم. به سمت در انباری که رفتم دیدم شوهرم خودش را با زنجیر به در انباری بسته است و رنگش کبود شده. بلافاصله سراغ مادر شوهرم رفتم و او را صدا زدم بعد دنبال کلید قفل زنجیر گشتم. یک کلید در کشوی اتاق بود آن را پیدا نکردم دوباره برگشتم و کلیدی که شوهرم همیشه در جیبش می‌گذاشت را برداشتم و قفل را باز کردم در این لحظه بود که مادر شوهرم رسید.

جسد را با زحمت زیاد پایین آوردم، البته چون سنگین بود با هم زمین خوردیم. بعد از این که جسد را زمین گذاشتم به امید این‌که می‌شود او را نجات داد با اورژانس تماس گرفتم و کمک خواستم.

شوهرم سابقه خودکشی داشت، او بیماری عصبی داشت و بارها خودکشی کرده بود.من هم با توجه به همین مساله می‌گویم خودکشی کرده است، ضمن این‌که آن شب به جز من و دخترم کسی در خانه نبود که بگویم قتل کار او بوده است.

حرفی که زدم دروغ بود، چون در شرایط بسیار بدی بازجویی می‌شدم هر چه ماموران می‌خواستند اعتراف می‌کردم من در آن لحظات از خدا می‌خواستم که بمیرم.

نه من را کتک نزدند. مدتی بود که بازداشت بودم، شوهرم مرده بود و دختر 7 ساله‌ام آواره شده بود، اجازه نداشتم دخترم را ببینم و آنقدر به لحاظ روحی به من سخت می‌گذشت که اعتراف کردم و اولین چیزی که به ذهنم رسید را گفتم.

من واقعا نمی‌دانم چطور این اتفاق افتاده است، اما می‌دانم که واقعیت ندارد. آن شب کسی به خانه ما نیامد و ما هم از مرگ شوهرم باخبر نشدیم. من می‌دانم دخترم تحت تاثیر خانواده پدری‌اش این حرف‌ها را زده است.

من با هیچ کس ارتباط نداشتم. دخترم به ماموران گفته بود من با مردی به نام محسن ارتباط داشتم و او برای من سم خریده بود تا شوهرم را بکشم و من هم به همین روش شوهرم را کشتم و بعد با کمک محسن شوهرم را از چارچوب در حلق‌آویز کردم در حالی که این‌طور نبود و دخترم تخیلاتش را گفته بود. ماموران بعد از این حرف‌های دخترم تحقیقات زیادی کردند و متوجه شدند مردی به نام محسن وجود خارجی ندارد و دخترم با کمک گرفتن از تخیلاتش این حرف‌ها را زده است.

اگر می‌شد من چند روز با او باشم و همدیگر را ببینیم و من با او صحبت کنم هرگز این اتفاق نمی‌افتاد. دخترم کودک بود و مسلما تاثیر گذاشتن روی او کار ساده‌ای بود. خانواده شوهرم حتی زمانی که من آزاد بودم هم اجازه نمی‌دادند که دخترم را ببینم.

به نظر من او این موضوع را نمی‌داند و فکر می‌کند همه چیز بازی است. او واقعیت را نمی‌داند.

نه این گزارش درست نیست. من اصلا چنین کاری نکردم زنجیر را در کیسه‌ای گذاشته بودم، آن را به پلیس نشان دادم.

چون در ابتدا تحقیقات درستی انجام نشد و شکایت نیز علیه من بود من دوبارمحاکمه و تبرئه شدم، هر بار خانواده شوهرم به رای صادره اعتراض کردند. من نمی‌دانم چرا آنها چنین کاری می‌کنند و می‌خواهند من را محکوم کنند‌. این بار که بازداشت شدم دفعه هفتمی بود که محاکمه می‌شدم .من چند بار دیگر باید ثابت کنم بی‌گناه هستم؟

من و شوهرم با هم اختلاف داشتیم و من این موضوع را پنهان نمی‌کنم. ما به خاطر اعتیادی که او داشت با هم اختلاف داشتیم .او می‌دانست که من ناراحت می‌شوم، اما حاضر نبود ترک کند و شب تا صبح مواد می‌کشید. او عادت داشت تا صبح بیدار می‌ماند و مواد می‌کشید و صبح‌ها می‌خوابید. من و شوهرم زیاد با هم ارتباط نداشتیم.

من و دخترم در اتاق خوابیده بودیم چون شوهرم عادت داشت تا صبح مواد بکشد در اتاقی دیگر بود و من صبح که بیدار شدم تا دخترم را به مدرسه بفرستم جسد شوهرم را دیدم.

تحمل زندان آنقدر برای من سخت است که هر لحظه‌اش یک سال می‌گذرد. با این حال تحمل می‌کنم و می‌دانم که یک روز بی‌گناهی‌ام ثابت می‌شود و آزاد می‌شوم. آنچه تحملش برایم غیرممکن است، شرایط روحی است که به خاطر ندیدن دخترم دارم.

من از همین جا به دخترم می‌گویم دوستش دارم و بسیار دلتنگش هستم. اگر دخترم نبود تا این حد دل نگران نبودم .نمی‌دانم چه سرنوشتی در انتظار او خواهد بود و دخترم چقدر سختی می‌کشد. ای کاش من می‌توانستم کاری کنم تا او واقعیت را قبول کند و دوباره پیش من برگردد و با هم زندگی کنیم. می‌دانم نبود پدر و مادر چقدر او را آزار می‌دهد و می‌دانم خانواده شوهرم نمی‌توانند به درستی از او محافظت کنند. من خیلی نگران دخترم هستم.

مرجان لقایی