گفت‌وگو با نخستین بانوی طلایی ایران در بازی‌های آسیایی

این مدال یعنی خودباوری بانوان ایرانی

اشاره: نخستین حضور بانوان ایرانی در بازی‌های آسیایی به سال 1958 برمی‌گردد، جایی که 4 ورزشکار با اعزام به توکیو حضور بانوان ایرانی در رقابت‌های برون‌مرزی را کلید زدند.
کد خبر: ۳۶۹۲۶۹

54 سال از آن روزها می‌گذرد، سال‌هایی که ورزش بانوان ایران به مرور زمان به سایه رفت تا رفته‌رفته بانوان هم فراموش کنند که توانایی‌های بالقوه‌ای در عرصه ورزش دارند که می‌توانند شکوفا کنند، اما بالاخره دوران رکود و خاموشی ورزش بانوان با اندکی توجه و تشویق و باور سرآمد و این شاید بهترین دستاورد بازی‌های آسیایی گوانگجو تا به امروز باشد.

در حقیقت بازی‌های آسیایی گوانگجو بانوان ورزشکار ایرانی را دوباره به خودباوری رساند و پربیراه نیست اگر بگوییم بانوی ووشوکار کشورمان با کسب مدال زرین طلا و ایستادن بر سکوی نخست این رقابت‌ها، سهم بسزایی در ایجاد این باور داشت. حالا کاروان ورزش ایران در بازی‌های آسیایی برخلاف ادوار گذشته 2 بازوی توانمند دارد که می‌تواند روی مدال‌های رنگارنگ هر دو طرف حساب کند و این موفقیتی بزرگ برای ورزش به حساب می‌آید.

خدیجه آزادپور ، ووشوکار اصفهانی بعد از 10 سال فعالیت مستمر در این رشته در 22 سالگی اولین بانوی طلایی ایران در بازی‌های آسیایی لقب گرفت، او به گفته خودش به بالاترین حد آرزوهایش رسیده و از اینجا به بعد برای زنده ماندن انگیزه‌اش در دنیای قهرمانی به انتظاری می‌اندیشد که مردم از او دارند.

 با ملی‌پوش جوان کشورمان درباره راهی که تا رسیدن به طلای مسابقات گوانگجو پیموده است گفت و گو کردیم.

اول، تبریک به خاطر این موفقیت بزرگ، پیش از مسابقات تصور می‌کردی خوشرنگ‌ترین مدال بازی‌های آسیایی مال تو باشد.

اگر بگویم بله اغراق نکردم. من اطمینان داشتم که طلا می‌گیرم. چون هم اعتماد به نفس داشتم و هم سخت تمرین کرده بودم. باور نمی‌کنید، اما هر کس نحوه تمرین کردن من را می‌دید از رئیس فدراسیون تا یک تماشاگر عادی می‌گفت مطمئن هستند که طلا می‌گیرم.

پس همین حرف‌ها باعث ایجاد اعتماد به نفس در این سن و سال شد.

اینها هم موثر بود، اما من واقعا با پشتکار پیش رفتم و به خدا توکل کردم و از این که توانستم به موفقیت برسم بی‌نهایت خوشحالم.

چند سال است که ووشو کار می‌کنی؟

دقیقا 10 سال است که ووشو کار می‌کنم و با ورود به تیم ملی در سال 85 در رقابت‌های قهرمانی آسیا در ماکائو در سال 2008 نایب‌قهرمان شدم، سال 2009 قهرمان جهان در تورنتو و سال 2010 در مسابقات حرفه‌ای چین قهرمان شدم و مدال بازی‌های آسیایی گوانگجو مهم‌ترین موفقیت من بود.

موفقیت بانوان ایرانی در گوانگجو یک اتفاق بود یا حاصل یک کار بلندمدت و برنامه‌ریزی شده؟

مطمئن باشید بدون برنامه‌ریزی این امر ممکن نمی‌شد، اما خودباوری در بین بانوان مهم‌ترین اتفاق بود، علاوه بر این که ورزشکاران ما این انگیزه و باور را پیدا کردند، مسوولان هم پس از این موفقیت‌ها دید متفاوتی نسبت به ورزش بانوان پیدا خواهند کرد. الان همه باور می‌کنند که بین بانوان و آقایان از نظر توانایی کسب مدال تفاوتی نیست.

مطمئن باشید کشورهای دیگر از همین حالا برای مسابقات کره در 4 سال دیگر برنامه‌ریزی را شروع می‌کنند و بیکار نمی‌نشینند،‌ حالا که بانوان نشان دادند استحقاق دارند مسوولان هم باید به آنها
اعتماد کنند

این مدال طلا همان‌قدر در جدول رده‌بندی کلی ما را بالا برد که یک مدال طلای آقایان این ارتقا را ایجاد کرد، اما از نظر سرمایه‌گذاری و توجه ورزش آقایان همچنان از ورزش بانوان پیش است که باید این دید اصلاح شود.

به نظر می‌رسد دید مسوولان ورزش آسیا هم در این دوره از مسابقات نسبت به ورزش بانوان ایران تغییر کرده بود، محدودیت‌هایی که ورزشکاران ما از نظر حجاب داشتند مانعی برای رسیدن به مدال نبود، این‌طور نیست؟

بله. دقیقا، خوشبختانه آنها هم باور کردند که حجاب ما مانع و تفاوتی ایجاد نمی‌کند. اگر یک ورزشکار حرفه‌ای باشد نه‌تنها می‌تواند به مدال و قهرمانی برسد بلکه می‌تواند نماد و الگویی برای ورزشکاران زن باشد. این حرف‌ها شعار نیست، من خودم همه را از نزدیک لمس کردم.

برگردیم به پیشینه ورزشی شما، این که ورزش در خانواده شما چه جایگاهی دارد و چطور شد که به سمت ورزش حرفه‌ای رفتی؟

من خانواده‌ای ورزشکار و علاقه‌مند به ورزش دارم، خواهرم مربی والیبال است و شطرنج ‌کار می‌کند، برادرانم نیز بدنساز هستند و خلاصه این که ورزش در خانواده ما کاملا تعریف شده است.

هرچند که آنها ورزش را حرفه‌ای دنبال نکردند، اما دید خوبی داشتند و همیشه راهنما و مشوق من بودند.

حالا چطور ووشو؟

خیلی اتفاقی، یک سال تابستان به پیشنهاد برادرم در کلاس‌های ووشو ثبت‌نام کردم و علاقه‌مند شدم و ادامه دادم، مرحله به مرحله پیش رفتم و به تیم ملی رسیدم.

10 سال پیش که شروع کردی رویای قهرمانی و کسب مدال داشتی یا فقط به چشم یک ورزش تفریحی به آن نگاه می‌کردی.

من همیشه از بچگی وقتی ورزشکاران را می‌دیدم که روی سکو می‌روند، مدال را می‌بوسند و سرود جمهوری اسلامی ایران پخش و موسیقی‌های بعد از آن برای تبریک قهرمانی به مردم پخش می‌شود، دوست داشتم روزی جای آنها باشم، خودم شاهد بودم که وقتی یک ورزشکار قهرمان می‌شود اشک شوق در چشم مردم حلقه می‌زند و روزی که در گوانگجو روی سکو رفتم به همان لحظات فکر می‌کردم.

اتفاقا من خودم در یک مکان عمومی بازی فینال شما را دیدم و این حالتی که می‌گویی را در چشم خیلی از خانم‌ها دیدم.

مردم لطف دارند، این وظیفه و مسوولیت من را سنگین می‌کند، حس عجیب و خوبی است.

به سقف آرزوهایت در ووشو رسیدی یا هنوز آرزوی برآورده نشده‌ای داری؟

بالاترین آرزویم کسب مدال طلای المپیک آسیایی بود که خدا را شکر به آن رسیدم.

پس چه انگیزه‌ای برای ماندن در دنیای قهرمانی داری؟

همان لطف و انتظار مردم، الان همه از من توقع دارند در هر تورنمنتی مدال بگیرم و همین من را به جلو سوق می‌دهد، تکرار کسب مدال طلا هم شیرین است و از آن هرگز نمی‌گذرم.

گفته می‌شود که در فدراسیون ووشو مسابقات انتخابی تعیین‌کننده است و روابط و مسائل دیگر در انتخاب ملی‌پوشان دخیل نیست، با این موضوع موافق هستی؟

واقعا به جرات می‌توانم بگویم که در فدراسیون ووشو حق به حقدار می‌رسد، ما رئیس فدراسیونی داریم که اگر جای تمام مسوولان ورزش بود ورزش خانم‌ها و آقایان با هم برابری می‌کرد.

دکتر علی‌نژاد واقعا روالی را جا انداخت که فقط مسابقات انتخابی تعیین‌کننده بود و نتایج هم این موضوع را ثابت می‌کند.

حضور مربی چینی تا چه حد در موفقیت تو تاثیر داشت؟

به نظر من حضور مربی خارجی در رشته‌های مختلف برای بانوان باعث تحول شد، من از مربی چینی خودم خیلی چیزها یاد گرفتم و اصلا شرایط بدنی خوبم را مدیون او بودم، از نظر سرعت قدرت، کارهای انفجاری و نفس اصلا کم نیاوردم، به هر حال این مسابقه حاصل 9 ماه تلاش و تمرین مستمر بود.

فکر می‌کنی با موفقیتی که بانوان در گوانگجو داشتند توجه به ورزش بانوان بیشتر بشود و سرمایه‌گذاری‌هایی در این بخش صورت بگیرد؟

صددرصد این‌طور است، اگر بخواهیم این موفقیت‌ها بیشتر بشود باید توجه را بیشتر کنیم و این مستلزم سرمایه‌گذاری هم هست، مطمئن باشید کشورهای دیگر از همین حالا برای مسابقات کره در 4 سال دیگر، برنامه‌ریزی را شروع می‌کنند و بیکار نمی‌نشینند،‌ حالا که بانوان نشان دادند استحقاق دارند مسوولان هم باید به آنها اعتماد کنند.

برای کسانی که می‌خواهند ووشو را انتخاب کنند حرفی داری؟

شاید خیلی‌ها تصور کنند و ووشو رشته‌ای است که زود در آن به مدال می‌رسند، در حالی که اگر کسی می‌خواهد ووشو را انتخاب کند باید تحمل سختی‌های آن را داشته باشد. ووشو ترکیبی از تکواندو، جودو و بوکس است،‌ بنابراین کسی که در این راه قرار می‌گیرد باید از خیلی از تفریح‌ها و خوشگذرانی‌ها بگذرد تا با پشتکار به هدف برسد.

اگر قرار باشد مدال‌ات رابه یک نفر هدیه کنی آن یک نفر چه کسی است؟

رئیس فدراسیون.

صحبتی اگر باقیمانده است؟

از همه کسانی که به من در این چند روز لطف داشتند تشکر می‌کنم، احساس می‌کنم تمام زنان ایرانی می‌‌توانند قهرمانانی باشند که قهرمانانه و پاک زندگی می‌کنند و این واقعا ارزشمند است.

سارا احمدیان
جام جم

newsQrCode
ارسال نظرات در انتظار بررسی: ۰ انتشار یافته: ۰
فرزند زمانه خود باش

گفت‌وگوی «جام‌جم» با میثم عبدی، کارگردان نمایش رومئو و ژولیت و چند کاراکتر دیگر

فرزند زمانه خود باش

نیازمندی ها