کودکی‌ها را بیاب

و سکوت!

کودکی‌هایم را

***

من کودکی‌هایم را

میان همین کوچه‌ها

که پر از قاصدک می‌شوند هنوز

و گاه می‌پیچد در آنها

عطر نان تازه خوشبو گم کرده‌ام

خنده‌های من

شادی روزهای کودکی

کجاست؟

من آنها را در کوچه هدایت

کنار آن دو درخت تنومند

به دیوار سپید خانه پدری

تکیه داده بودم

روبه‌روی خانه عمه بدری

که سال‌ها روی پله‌ها

به انتظار نگاه می‌کرد

جست‌و‌خیزهای شادمانه ما را

کودکی‌های مرا بیاب

برای آن که یکبار دیگر

به خنده‌های خوش‌طعم دوست

بنگرم و قدم بزنم

در آسمان‌های زمینی

و بی‌پر و بال

با توپ ارغوانی ارزان اوج بگیرم

تا همهمه شاد بچه‌های همسایه

نشانی کودکی‌های مرا

از کلاغ‌های چلاق بگیر

از باران‌های پاییزی

گنجشک‌های معطر

و یادگارهایی که بر درختان کندم

و دوچرخه‌ای

که سال‌هاست از آن بی‌خبرم

و مردان خسته‌ای

که کمی شبیه‌اند

به دوستان کودکی‌ام

ای باد من گم کرده‌ام

کودکی‌ام را

در خاطرات عمیق کوچه‌های شهر

حالا خانه‌مان را درست نمی‌دانم

دبستان هجرت را گم کرده‌ام

و آقای جلیلیان

که مهربان‌ترین معلم قرن بود

کتاب‌ها و مشق شب

و بوی نیمکت‌های مدرسه

نمی‌برد مرا

به کوچه باغ‌های شیرین ترس از امتحان

کودکی‌هایم حتم

در شیطنت‌های کودکی دیگر

که می‌دود پرشور

در خنده‌های کودکی دیگر

که سنگ می‌زند به کلاغان

در دلهره‌های آن کودک دیگر

و در نگاه‌های دیگری

و در آرزوهای دیگری

و در گریه‌های دیگری

متولد شده...

ای باد بیاب کودکی‌هایم را...

سپهر افغان