جهل؛ منشاء اهانت به مصحف شریف

از روزی که عقاید مختلف پیدا شد، مساله اهانت هم کم و بیش مطرح شد. در دوران باستان هر خدایی مخصوص قومی خاص بود و بابلیان، آشوریان، رومیان، ایرانیان و... هر کدام خدای خاص خود را داشتند و این خدا فقط متعلق به این قوم بود و به واسطه داشتن خدای برتر خود را قوم برگزیده، برتر و باارزش می‌دانستند، در نتیجه همین مساله باعث می‌شد ‌ انسان‌ها براحتی به دیگری با دیده تحقیر نگاه کنند، وقتی‌ به طرف مقابل خود با چشم حقارت نگاه کنند، براحتی به او اهانت هم می‌کنند؛ اما دنیای امروز مقداری از آن شرایط دوران باستان فاصله گرفته است، مخصوصا دنیای غرب.

کارها و فعالیت‌های دنیای امروز برنامه‌ریزی و حساب شده اند ؛ اهانت‌های گذشته به اسلام و مقدسات آن از طرف مشرکان مدینه و مکه و یهودیان و مسیحیان رخ داده است و بارها در قرآن از کلمه استهزا و ‌... استفاده شده است. دشمنان و مشرکان حتی به ساحت مقدس پیامبر اسلام(ص) هم اهانت می‌کردند که این اهانت‌ها 2 جنبه داشت. یکی از طرف متولیان ادیان مخالف بود که هدف آنها با گروه دیگر متفاوت بود. آنها نمی‌خواستند که جایگاه خود را از دست بدهند و بنابراین سعی می‌کردند دین رقیب را تحقیر و مسخره کنند. اهانت‌هایی هم از طرف عامه مردم انجام می‌شد که مسلما در هدف با گروه اول بسیار متفاوت بود، ذهن این گروه به خاطر سادگی و ناآگاهی قدرت تجزیه و تحلیل نداشت و همین که می‌دیدند دیگران حرفی غیر از حرف‌های آنها می‌زنند، او را مسخره و به او اهانت می‌کردند.

در دنیای امروز همه گونه انسان وجود دارند؛ انسان‌های دانشمند و بسیار فهمیده هم هستند؛ اما در اروپا و آمریکا درصد زیادی از انسان‌های ساده و در حد انسان‌های خرافی هم هستند. بنابراین در دنیای امروز هم هیچ بعید نیست که در مواردی مثل همان گذشته و زمان صدر اسلام، عده‌ای از روی نادانی به اسلام اهانت کنند. اهانت در طبقه عوام، نشانه این است که اینها قدرت تجزیه و تحلیل مسائل را ندارند و فقط ظواهر را می‌بینند و مسخره می‌کنند و شاید تحت تاثیر تبلیغات قرار می‌گیرند و همان القائات و تبلیغات یکطرفه مخالفان و دشمنان را امر مسلم و ثابت شده می‌انگارند. همان طور که عموم مردم اندیشه‌ها و عقاید دانشمندان مختلف را مسخره می‌کردند، وقتی دانشمندی حرف تازه‌ای می‌زد و مثلا برخلاف عقیده رایج می‌‌گفت زمین به دور خورشید می‌گردد، مردم و عوام او را مسخره می‌کردند. بنابراین استهزا و مسخره کردن و به طور کلی اهانت به جهل مربوط است. اهانت به ساحت مقدس قرآن که اخیرا در آمریکا اتفاق افتاد و یک کشیشی می‌گفت که قرآن را می‌سوزانم و به خاطر اعتراضات منصرف شد، ظاهر قضیه این است که چنین تفکری از نوعی جهل سرچشمه می‌گیرد. از تیپ این شخص و نمونه حرکات و گفتارش که از طریق تلویزیون پخش شد، او را انسان متعادلی ندیدم.

اهانت‌ها به مقدسات را می‌توان به 2 دسته تقسیم و بررسی کرد؛ یک‌سری از آنها حساب‌ شده و برنامه‌ریزی شده است، مانند جریانی که سال‌ها قبل سلمان رشدی به‌پا کرد یا جریان‌های مشابه این که اتفاق می‌افتد. این جریانات واقعا برنامه‌ریزی شده است و تحقیرها و اهانت‌های حساب شده است. این تحقیرهای حساب شده از اینجا ناشی می‌شود که فکر می‌کنند مسلمان‌ها چندان جایگاهی در سطح بین‌المللی و جهانی ندارند، بنابراین جرات پیدا می‌کنند که زبان به تحقیر باز کنند. برخی از گروه‌های افراطی مسلمان‌ها هم کارهایی را انجام دادند که باعث شدند بهانه‌هایی به دست این افراد بدهند، حرکت‌های طالبان و... باعث می‌شود که زمینه فراهم شود تا رهبر یک دین تحریف شده که با اصول عقلانی و عقلانیت فاصله گرفته مدعی شود که دین ما دین عقلانی و اسلام دین غیرعقلانی و دین شمشیر و زور است. در این میان، حرکت‌های افراطی و تفریطی گروه‌هایی از مسلمانان به آنها جرأت می‌دهد که چنین حرف‌هایی را بزنند.

اتفاقا یک چهره اسلام‌ستیزی این است که آنها تشخیص دهند که اسلام یک نظامی ایجاد کرده است که هیچ نقص و عیبی ندارد و تمدنی را ایجاد کرده که حریف و رقیب تمدن جدید غرب است. اسلام، اعتبار انسان‌ها را احیا و سبک جدیدی در اقتصاد مطرح کرده است. پس اقتصاد اسلامی یک رقیب جدی در آینده برای اقتصاد غرب خواهد بود، لااقل مثل اقتصاد چین تهدیدی برای غرب خواهد بود. غرب اسلام‌ستیزی را پنهان نمی‌کند، اسلام‌ستیزی را براساس احساس خطر استوار می‌کند، یعنی معتقد است که اسلام تمدن‌ها را تهدید می‌کند. طالبان و القاعده را تهدیدی برای تمدن بشر می‌شمارد، یعنی مثلا مدعی است اگر آنها بمب اتمی داشته باشند، تمام دنیا را نابود می‌کنند و 6 میلیارد بشر را به خاک ‌و ‌خون می‌کشند. غرب اسلام را این‌گونه معرفی می‌کند و اسلام‌ستیزی را به این معنا رواج می‌دهد. این‌گونه اسلام‌هراسی و اسلام‌ستیزی به زیان جهان اسلام است.

ما در مقابل اسلام‌هراسی و اسلام‌ستیزی‌ها نباید عکس‌العمل‌هایی نشان دهیم که دشمنان، نتیجه خود را بگیرند و بعد به مردم دنیا بگویند که ببینید‌ ما با چه کسانی طرف و مقابل هستیم. باید به جای عکس‌العمل‌های تند و نادرست به وحدت داخل کشور بپردازیم. در داخل کشور با هم تفاهم داشته باشیم و همچنین کشورهای اسلامی دست در دست هم داشته باشند. منابع طبیعی خود را درست مصرف کنیم و آنها را هدر ندهیم. دشمنان و غربی‌ها باید ببینند که مسلمان‌ها در راه توسعه و پیشرفت هستند و دارند مشکلات اقتصادی و... را حل می‌کنند. باید کاری کنیم که الگو باشیم، الگو و رقیب برای غرب باشیم، نه یک خطر! بنابراین این زمینه‌ها را تبدیل به فرصت کنیم و بیاییم در رفتار خود بازنگری کنیم.