بدنامی بیماری ایدز باعث پایمال شدن حقوق اجتماعی افراد آلوده به این ویروس می‌شود؛ افراد جامعه فرد مبتلا را طرد می‌کنند و در نتیجه او از فعالیت‌های اجتماعی و اشتغال محروم می‌ماند. در بیشتر موارد مشاهده شده حتی در مراکز ارائه خدمات بهداشتی و درمانی نیز به این بیماران بی‌توجهی می‌شود.
کد خبر: ۳۵۴۷۰۱

مبتلایان به ایدز هم یک شهروند هستند و همان‌طور که یک بیمار مبتلا به سرطان را از حقوق شهروندی محروم نمی‌کنیم، نسبت به آنها نیز باید چنین حسی داشته باشیم. افراد مبتلا به ایدز فارغ از این‌که چگونه به این بیماری مبتلا شده‌اند نیاز به حمایت دارند؛ حمایتی که نتایج آن بیش از این‌که به این افراد بازگردد، در خدمت جامعه است.

جامعه به جای این‌که نگاه بیمارانه به این افراد داشته باشد نگاه مجرمانه دارد و در نتیجه این افراد احساس مسوولیت کمتری در قبال کنترل بیماری در جامعه می‌کنند. نگاه جامعه باید به گونه‌ای تغییر کند که افراد مبتلا به ویروس HIV به دور از انگ و تبعیض بتوانند از حقوق شهروندی‌شان مانند دیگر افراد جامعه برخوردار شوند.

تغییر نگاه جامعه باعث کنترل چرخش ویروس HIV در جامعه و در نتیجه زندگی موفق این افراد در کنار دیگر اعضای خانواده و جامعه می‌شود.

آگاهی‌ها و نگرش جامعه نسبت به مبتلایان به ایدز بسیار پایین است و جامعه افراد مبتلا به HIV مثبت را بدون این‌که خدمات بهداشتی و درمانی ارائه دهند طرد می‌کند، به طوری که این بیماران جرات طرح بیماری خود را در خانواده‌هایشان ندارند. طرد کردن این شهروندان و به حاشیه راندن آنها تنها انکار واقعیتی است که امروزه تمام شهرها و کلانشهر‌ها با آن درگیرند و از آنجا که بیماران مبتلا به ایدز با وجود تمام رنج‌های روحی و جسمی همچون سایر شهروندان در فضای شهری تنفس می‌کنند باید با واقع‌نگری نسبت به این موضوع و با پرهیز از بزرگ‌نمایی و کوچک‌نمایی از افزایش شمار شهروندانی که در آینده به این ویروس آلوده می‌شوند، جلوگیری کرد.

بسیاری از شهروندان فکر می‌کنند زندگی در کنار افراد مبتلا به ایدز غیرممکن است، در حالی که زندگی در کنار بیماران مبتلا به این ویروس هیچ خطری را متوجه آنها نمی‌کند. باشگاه یاران مثبت سازمانی مردم‌نهاد است که در حوزه کمک‌رسانی به بیماران +HIV و احقاق حقوق آنها و آموزش شهروندان فعالیت می‌کند.

یکی از اعضای این باشگاه می‌گوید: «اتهام اخلاقی باعث چند برابر شدن مشکلات روحی بیماران می‌شود. الگوی اصلی انتقال ایدز در کشور ما اعتیاد تزریقی است و بیشتر مبتلایان بر اثر استفاده از سرنگ مشترک به ایدز دچار می‌شوند و این اتفاق در زندان‌ها و محل تجمع افراد کارتن‌‌خواب بیشتر تکرار می‌شود. یکی از روش‌های کنترل بیماری توزیع سرنگ است، اما در جایی ‌که بعضا حتی وجود اعتیاد تزریقی هم پذیرفته نمی‌شود، چگونه می‌توان از این روش استفاده کرد.»

بیشتر مشکلات بیماران +HIV ناشی از ناآگاهی عمومی جامعه است. می‌دانید که بیماری ایدز در معاشرت‌های روزمره انتقال پیدا نمی‌کند و بیمار +HIV می‌تواند در یک محیط کاری مشغول به حرفه‌ای باشد، اما اغلب مردم از نزدیک شدن به چنین بیماری وحشت دارند.

کسانی که گمان می‌کنند لمس ‌کردن یا نفس بیمار مبتلا به ایدز باعث انتقال بیماری می‌شود، شاید ندانند که در کشور ما خانواده‌هایی هستند که در آنها یکی از اعضای خانواده مبتلا به ایدز است و تاکنون هیچ‌کس دیگری از او ویروس HIV را نگرفته است؛ حتی زن و شوهرهایی که با وجود ابتلای یکی از آنها به ایدز همچنان به زندگی خود ادامه می‌دهند.

فلورا سراجی، جامعه‌شناس معتقد است آنچه که باید افراد جامعه بیشتر نگرانش باشند رفتارهای پرخطری است که منجر به گرفتاری انسان‌ها به ویروس HIV می‌شود و فرد مبتلا به ایدز نیز باید همانند سایر انسان‌ها از حقوق اجتماعی برخوردار باشد، زیرا برابری و نبود تبعیض در برابر قانون، حق حیات، حق برخورداری از سلامت، حق رهایی از رفتار یا مجازات غیرانسانی و تحقیرآمیز و حق کار کردن ازجمله حقوقی است که نمی‌توان از این افراد گرفت.

newsQrCode
ارسال نظرات در انتظار بررسی: ۰ انتشار یافته: ۰

نیازمندی ها