سینما «استادیوم» نیست

مدیر یکی از پردیس‌های سینمایی اعلام کرده «فروش 6 مسابقه فوتبال در این پردیس معادل 70 درصد درآمد یک ماه آن بوده است». در همین زمینه مدیر یک پردیس دیگر گفته پخش مسابقات لیگ‌های داخلی، یک کار کارشناسی سنگین نیاز دارد، چرا که اتفاقات و رخدادهای خاص‌تری را در بر خواهد داشت و ممکن است باخت یکی از تیم‌ها مثل استقلال یا پیروزی، طرفدارانشان را ناراحت کند و آنها واکنش خاص خود را نشان دهند و به صندلی‌ها، شیشه‌ها و تجهیزات سینماها آسیب بزنند.»

سینمای ایران در این سال‌ها آموخته که برای حل مشکلات خود، به جای پیشنهادهای منطقی به دنبال راه‌های فرار باشد و اگر روزی با کمبود مخاطب مواجه شد، به دامان شبکه ویدئویی برود و حق رایت خود را به قیمتی معادل هزینه‌های فیلم به موسسات ویدئویی بفروشد. اگر هم زمانی با مشکل خالی بودن سینماها مواجه شد، به سراغ نمایش فوتبال برود؛ اما هیچ کدام از این نسخه ها، راه علاج سینما نیست.

باید بدانیم که پرده سینما ساختار و قالب خاصی دارد و به جای این‌که از آن به عنوان یک «تلویزیون بزرگ» برای نمایش فوتبال استفاده کنیم، باید محصول مناسب برای آن تولید کنیم. اجاره‌نشین‌ها، ناخدا خورشید، کشتی آنجلیکا، مادر، ای ایران، از کرخه تا راین، کلاه قرمزی و پسرخاله، بازمانده، سگ‌کشی، ارتفاع پست، شوکران، عروس، چهارشنبه‌سوری، آژانس شیشه‌ای، میم مثل مادر و... برخی نام‌هایی است که هنوز هم مخاطبان مشتاق تماشای فیلم‌هایی در حد و اندازه آن روی پرده سینما هستند و آن را با هیجان زودگذر هیچ مسابقه فوتبالی عوض نمی‌کنند. مهم سینماست که باید به جایگاه خودش برگردد.

رضا استادی / گروه فرهنگ و هنر