هنر سادگی روایت

اما این روزها دوباره فیلمی روی پرده سینماهای ایران رفته که کنارش نام این کارگردان نوشته شده است. هر چند «عیار 14» 2 سال پیش ساخته شد و حتی در جشنواره سال گذشته فجر جایزه ویژه هیات داوران را از آن خود کرد، اما با گذشت این همه مدت تازه این روزها توانسته رنگ پرده را ببیند و اکران عمومی شود.

شهبازی قبل از «نفس عمیق» هم 2 فیلم ساخته بود. اولی «نجوا» نام داشت که زیاد مطرح نشد و دومی «مسافر جنوب» که هر چند جوایز متعددی از جشنواره‌های خارجی گرفت اما امکان اکران پیدا نکرد تا این کارگردان با فیلم سومش به شهرت برسد.

بعد از ساخت و اکران موفق «نفس‌عمیق» شهبازی 2 سال مشغول نوشتن فیلمنامه «به آهستگی» بود که ساخت آن را مازیار میری به عهده گرفت. «عیار 14» ، در سینمای بی‌اتفاق ایران یک اتفاق نیست و همه چیز در فیلم عیار 14 در حد «معمولی» می‌ماند. البته این معمولی بودن اصلا برای ساخته جدید شهبازی تعریف بدی نیست.

بازی محمدرضا فروتن چیزی متفاوت‌تر از بازی‌های پیشین او نیست (مثل شب یلدا که با آن مخاطبانش را شگفت‌زده کرد.) او در این فیلم همان محمدرضا فروتنی است که در «به آهستگی» یا «باغ‌های کندلوس» بود با این تفاوت که نقش او برای این نوع بازی او مناسب است ؛ یعنی فروتن در حالی خود را و نقش خود را تکرار می‌کند که اتفاقا این تکرار مناسب نقش است ؛ می‌توان این قضیه را برای اغلب بازی‌های فیلم تعمیم داد حتی می‌توان این قضیه را برای داستان فیلم و فضا ( لوکیشن ) آن هم در نظر گرفت.

فیلم اما در روایت داستانی اش پیشتاز است و توانسته حداقل یک داستان معمولی را بخوبی پرورش دهد یا تعریف کند، هنری که البته شاید در نوشتار ساده به نظر آید ؛ اما با نگاهی به ساخته‌های اخیر سینمای ایران می‌توان دریافت که اتفاق چندان آسانی نیست.

میثم اسماعیلی