گیگز، رونالدوی جدید منچستر

مردان خلل‌ناپذیر

البته الکس فرگوسن، سرمربی تمام نشدنی و 68 ساله شیاطین سرخ این نکته را از قبل می‌دانست و اگر در دو سه سال اخیر با فرضیه بازنشسته شدن گیگز و الحاق وی به کادر فنی باشگاه مخالفت کرده، به همین علت بوده است. با اصرار فرگی بوده که گیگز و 2 مسن دیگر منچستر یعنی پل اسکولز و گری نویل قراردادهای خود را در چند نوبت یک تا دو سال تمدید کرده‌اند، زیرا مربی سابق آبردین نیک می‌داند تجربه اسکولز و نویل در 36 سالگی نیز خلل‌ناپذیر است و هم می‌توانند به یاران جوانشان خط حرکت و کمک فکری لازم را بدهند و هم خودشان می‌توانند در مواقع مقتضی جرقه بزنند و با چند پاس و ضربه کلیدی بازی‌های گره خورده را به سود منچستر کنند. سرآمد این قضایا در این فصل گیگز بوده که به طرز شگفت‌انگیزی خوب و توام با خلاقیت بازی کرده و نه‌تنها بازی‌های خوب فصل گذشته‌اش را وقتی از سوی اتحادیه فوتبالیست‌های حرفه‌ای انگلیس (P.F.A) به عنوان بازیکن سال انتخاب شد استمرار بخشیده و چندان ضعیف‌تر از 10 یا 12‌سال پیش جلوه نکرده، بلکه از حدود و ثغور آن هم فراتر رفته است. فصل پیش حضور کریس رونالدو باعث می‌شد همه راه‌ها در یونایتد به وی ختم شود، اما اینک که این مهاجم برجسته پرتغالی در اولدترافورد حاضر نیست و پیوسته برای رئال پیروزی می‌آفریند، بر اثر کوچ وی فرصت نصیب دیگران شده است تا جلو بیایند و اثبات صلاحیت کنند.

عجیب در عجیب

تعداد بازی‌های منچستریونایتد ظرف دو سه ماه اخیر که در آنها گیگز با یک حرکت و یک برش و پاس یا شوت‌های مستقیم راه پیروزی را به مردان اولدترافورد نشان داده، پرشمار بوده و این همان چیزی است که یونایتد پس از کوچ رونالدو از هر نظر به آن احساس نیاز می‌کرده و عجیب که تا حدی تامین شده و عجیب‌تر که عامل پدیدآورنده آن مردی است که بیست و یکمین فصل بازی‌اش را در یونایتد می‌گذراند.

در این فصل بازی‌های درخشان گیگز در برابر تاتنهام، منچسترسیتی و استوک سیتی در لیگ برتر انگلیس و ولفسبورگ آلمان در جام قهرمانان باشگاه‌های اروپا دلیل اصلی توفیق شیاطین سرخ بوده است، پاس‌های او در عمق دفاع تیم مارک هیوز ولزی در دربی شهر منچستر کمر حریف را شکست و یکی پس از دیگری موجب به ثبت رسیدن گل‌های منچستر در یک پیروزی فراموش‌نشدنی با حساب 3 4 شد.

نقطه اوج آن پاس او به مایکل اوون در دقیقه 6 + 90 (وقت تلف شده)‌ بود که تساوی 3 3 را به برتری 3 ‌4 یونایتد بدل کرد. گل او با یک ضربه آزاد تکان‌دهنده در برابر تاتنهام نه‌تنها برد یونایتد را قطعی کرد و نود و نهمین گل او در لیگ برتر کشور بود، این نکته را قطعی کرد که او از زمان به راه افتادن این لیگ و بهتر بگوییم تغییر نام لیگ دسته اول به لیگ برتر انگلیس (تابستان 1992)‌ در هر فصل برای تیمش گلزنی کرده و هیچ فصلی بدون گلزنی وی سپری نشده است.

کدام انگیزه؟

مهم‌ترین پرسش و عجیب‌ترین مساله درباره گیگز این است که پس از جمع کردن این همه افتخار (شامل 2 جام قهرمانان باشگاه‌های اروپا، 6‌‌جام حذفی انگلیس و 3 جام اتحادیه این کشور)‌ دیگر چه چیزی می‌تواند وی را به ادامه تحرک و کوششی بیشتر وادارد و اصلا او چه نیازی به اینها دارد؟

نمی‌توان گفت وی چرا در تضاد با موارد فوق چنین می‌درخشد و فقط این مساله روشن است که مثل مربی سال‌های طولانی‌‌اش (فرگوسن)‌ از افتخار و جام‌ها سیر نمی‌شود و به همان اندازه گذشته برای رسیدن به‌ آنها می‌کوشد که 15 سال پیش می‌کوشید. فرگوسن طی 24سال زمامداری‌‌اش در اولدترافورد جای هر ستاره کوچ کرده‌ای را کم و بیش پر کرده و حتی دیوید بکام و کریس رونالدو هم در این تعریف گنجانیده‌اند (و همچنین اریک کانتونا و روی کین)‌ و با وجود این او می‌داند در چنین شرایط خاصی ابتیاع بازیکنی که بتواند همان خدمات گیگز را به یونایتد ارزانی دارد، بسیار دشوار و حتی غیر ممکن است.

از تلخی تا شیرینی

فرگوسن با دریایی از بینش و قوه فهم فوتبالی و مقتضیات آن که محصول بیش از 30 سال مربیگری وی در بالاترین سطح آن است در دل پاییز 2009 می‌گوید: «سخت‌ترین و تلخ‌ترین قسمت و وجه زندگی یک فوتبالیست این است که او از همان روز نخست می‌داند روزی می‌رسد که می‌بیند کارایی گذشته را ندارد و باید کفش‌ها را بیاویزد. این اتفاقی است که برای همگان روی می‌دهد. در چنین شرایطی است که کار رایان با ارزش‌تر می‌شود، زیرا او در 37 سالگی در حال ارائه بهترین نمایش‌های عمرش و عرضه نمایش‌هایی است که با بهترین بازی‌های عمر او برابری می‌کند. او به عنوان یک فوتبالیست فوق‌حرفه‌ای بخوبی می‌داند برای رسیدن به این نقطه و انجام کاری که گفتم باید از هر چیزی بگذرد و از هر نظر وقف فوتبال شود و حتی بیش از جوان‌ترها فعالیت کند. او این کار را به‌نحو‌احسن انجام داده است. خوشبختانه او بسیار عاقلانه و با تجربه کافی مراقب خودش بوده است. برخی می‌گویند او بر طبیعت و جبر زمان غلبه کرده است، اما من می‌گویم اصولا در بازی او خدشه‌ای به وجود نیامده که ترمیمی را بطلبد و گیگز وادار به غلبه بر عوارض منفی سن‌اش شده باشد و این امری شگفت‌انگیز است. فرم کنونی او همان قدر خوب است که فصل پیش در همین نقطه زمانی بود. هیچ گاه ندیده‌ام اضافه وزن داشته باشد و همیشه به لحاظ فیزیکی رو به راه بوده و این مساله طبعا در ادامه حضور موفقیت‌آمیز وی در میدان‌ها سهم عمده‌ای داشته است.»

وقتی گیگز آمد

با این حال هوش، قوه بازیخوانی، توان پاسوری و مهارت در ارسال پاس در عمق خطوط دفاعی حریفان و پای چپی که هنوز جادو می‌کند، ویژگی‌های ممتازتر گیگز جلوه کرده‌اند. در دیدار اخیر با استوک‌سیتی که صفر 2 به سود یونایتد تمام شد تا پیش از آمدن گیگز به میدان، تمام حملات یونایتد در صف دفاع فشرده استوک متوقف مانده بود، اما به محض این که او آمد، بازی عوض شد و 2 پاس گل وی دیمیتار برباتوف بلغاری و جان اوشی ایرلندی را قادر به کسب هر سه امتیاز برای منچستر کرد. فرگی با یادآوری آن واقعه خاص می‌گوید: «گیگز امسال مهم‌تر از هر زمانی برای ماست. هر حرکت او به نوعی گشایش برای ما بدل شده و توپ‌های وی چنان برای گلزنی مهیا و واجد ویژگی‌های لازم هستند که گاه فرد زننده ضربات آخر آنقدرها هم کار دشواری را پیش رو ندارد.

برخی می‌گویند چرا من بعضی هفته‌ها به او در ابتدای مسابقه استراحت می‌دهم. خب دلیل آن مشخص است. از یک سو او به خاطر شرایط خاص سنی‌اش نباید در هر دیدار ما 90دقیقه بازی کند و حتی از جوان‌ترها هم نباید خواست چنین کنند. مساله و دلیل دوم این است که وقتی وی در نیمه دوم به زمین می‌آید به خاطر سرحال بودنش و خسته بودن رقبا می‌تواند گل‌های لازم را با فراغ بیشتری برای ما بسازد. معتقدم و یقین دارم گیگز تا پایان فصل یکی از کلیدی‌ترین نقش‌ها را برای ما ایفا خواهد کرد. اگر قرار است ما یک بار دیگر قهرمان لیگ شویم، گیگز باید ما را در این مسیر راهنمایی کند. به واقع او بهترین راهنمایی است که ما و جوان‌ترهای تیم می‌توانیم برای خود تصور و آرزو کنیم.»

مترجم: وصال روحانی /‌ منبع: Guardian ‌/ اکتبر 2009