چقدر می‌گیرید آشتی کنید؟

البته هیچ کس منکر پرداخت بموقع حقوق ورزشکاران نیست؛ چرا که حقوق ورزشکار حکم مزد کارگر را دارد و باید قبل از خشک شدن عرق جبین پرداخت شود. اما این که بعضی ملی‌پوشان از این موضوع سوءاستفاده می‌کنند و منافع شخصی را به منافع ملی ترجیح می‌دهند، معضل جدیدی است که متاسفانه کاراته علاوه بر مشکلات حال حاضر خود با آن نیز دست به گریبان است.

اگر نظری بر تاریخچه کوتاه این عمل ناپسند در فدراسیون کاراته بیندازیم می‌توان از جاسم ویشگاهی به عنوان آغازگر آن یاد کرد. ویشگاهی یک ماه پیش از مسابقات جهانی ژاپن (همان مسابقاتی که به گفته کارشناسان مجرب کاراته بهترین تیم تاریخ کاراته ایران راهی آن شد تا بدترین نتیجه تاریخ کاراته ایران را به دست آورد)‌ درست بعد از این که در وزن 75 فیکس شد، اعلام کرد که به علت وجود مشکلات اقتصادی قادر به همراهی تیم ملی نیست. لذا مسوولان وقت فدراسیون کاراته به گمان این که با رفتن ویشگاهی طلای مسلم مسابقات جهانی را نیز از کف خواهند داد با پرداخت 15 میلیون تومان ناقابل او را با تیم ملی آشتی دادند تا با این عمل نسنجیده موج نارضایتی در اردوی تیم ملی راه بیفتد. البته ویشگاهی منکر این قضیه است و ادعا می‌کند 2 ماه قبل از مسابقات جهانی و البته پیش از مصدومیتش به مسوولان فدراسیون اطلاع داده است که نمی‌خواهد با ذهنی آغشته با مشکلات شخصی راهی مسابقات جهانی شود: <نمی‌خواستم مشکلاتم را به فضای اردو انتقال دهم. از طرفی، با رفتن من از اردو فضا برای جوانان هم بازتر می‌شد. این موضوع را با مسوولان وقت فدراسیون در میان گذاشتم که آنها ضمن مخالفت قول دادند مشکلاتم را مرتفع کنند.

برخلاف ویشگاهی اردونشینان و اعضای تیم ملی نظر دیگری دارند. آنها از اعطای 25 میلیون تومان آن هم به صورت کاملا مخفیانه به کاپیتان مصدوم تیم ملی خبر دادند و مانند روحانی، خشمگین از این تبعیض به افشای حضور نیافتن ویشگاهی در اردوها پرداختند. حسین روحانی با تکیه بر مدال برنزش که تنها دلخوشی فدراسیون بود، ضمن اعتراض‌های شدیداللحن خود در این خصوص به نشانه تضییع فاحش حقوق خود و هم تیمی‌هایش آواز خداحافظی در اوج را سر داد تا این بار او لرزه بر اندام مسوولان کاراته بیندازد.

روحانی در مصاحبه‌هایش بی‌پرواتر از ویشگاهی اعلام کرده است که از این تبعیض 10 میلیونی (روحانی 5 میلیون دریافت کرده بود که 500 هزار تومان آن بابت مالیات کسر شده است)‌. بسیار ناراحت است و مادامی که حقش را از کاراته پس نگیرد، چراغ تیم ملی را خاموش نگه می‌دارد. او می‌گوید: من تنها کاراته‌کایی هستم که توانسته 4 مدال جهانی را بدون وقفه کسب کند، ولی متاسفانه مسوولان فدراسیون هیچ ارزشی برای مدال من قائل نیستند و پس از غیبت طولانی هنوز کسی با من تماس نگرفته و علت ناراحتی‌ام را جویا نشده است بنابراین همین جا بصراحت اعلام می‌کنم که تحت هیچ شرایطی از مواضع خود عقب‌نشینی نخواهم کرد. 5 میلیون دریافتی من به دلیل کسب مدال در مسابقات جهانی بود، در حالی که ویشگاهی بدون مدال‌آوری در این مسابقات چند برابر این مبلغ را دریافت کرده است. این یعنی عین تبعیض و بی‌عدالتی. مطمئن باشید تا حقم را نگیرم کوتاه نمی‌آیم.

کتیرایی و آشوری در پاسخ به ملی‌پوشان قبل از مسابقات جهانی اعلام کرده بودند که اگر کاراته‌کایی مدال‌آوری کند، 2 برابر مبلغی که ویشگاهی دریافت کرده، دریافت خواهد کرد. ولی من یک پنجم آن را دریافت کردم. این انصاف نیست.

این در حالی است که جاسم ویشگاهی با یک برد و یک باخت در مسابقات جهانی از ادامه مسابقات انصراف داد در صورتی که طبق جدول مسابقات (رپه شارژ)‌ اگر رقیب ویشگاهی به فینال راه پیدا می‌کرد، جاسم باید برای کسب عنوان سوم مشترک روی تاتامی می‌رفت. به هر حال ویشگاهی اگر مدال طلای مسابقات جهانی را هم کسب می‌کرد، صاحب 15 میلیون تومان نمی‌شد. البته خودش دلیل انصرافش را مصدومیت می‌داند و این طور از خود دفاع می‌کند: «من با 2 مهره کمر جا به جا شده به این مسابقات اعزام شدم. البته تصمیم خودم بود. حالا به این نتیجه رسیدم که اشتباه کردم و نباید اسیر احساسات می‌شدم.» آری ویشگاهی به همین راحتی اشتباه کرد و کاراته ایران تاوانش را پس داد. 15 میلیون تومان، یک دنیا جنجال و واکنش کاراته‌کاهایی که از این پس یاد می‌گیرند چطور باید از فدراسیون کاراته احقاق حق کنند.

به هر حال فدراسیون ثروتمند و بدهکار کاراته اگر به همین منوال پیش برود، دیری نمی‌پایدکه باید تمام بودجه خود را صرف خریدن تعصب از ملی‌پوشانی کند که گاهی اوقات از سر چشم و هم‌چشمی‌ یادشان می‌رود که اگر به شهرت و مقامی رسیده‌اند، از قبل همین فدراسیون و رشته است.

حال باید دید پس از رفع کدورت از روحانی نوبت به قهر کردن کدام ملی‌پوش در آستانه مسابقات می‌رسد.