ماجرای 2 دوست

آن دو مسوول این کار کثیف را تنبیه می‌کنند، اما قسط وانت عقب افتاده و صاحب وانت از میکائیل و عسگر می‌خواهد که به جای پرداخت قسط، گاوی را به سوپری در شهرک غرب ببرند. بعد از دردسرهایی و تهیه کردن مبلغی پول آنها گاو را می‌خرند. در راه تهران به دختر جوانی که با ماشین تصادف کرده هم کمک می‌کنند و او را به تهران می‌آورند. وقتی به تهران می‌رسند بعد از گذراندن ماجراهایی مجبور می‌شوند گاو را پیاده تا سوپر ببرند که طناب گاو باز می‌شود و در خیابان رها می‌شود. حالا میکاییل و عسگر باید گاو را بگیرند تا به کسی آسیبی نرسد.

سخت‌ترین صحنه فیلم رها کردن گاو در بین جمعیت در شهرک غرب است. در این صحنه به چند ماشین صدمه خورد و دستیار کارخانی هم آسیب دید. بله. سینما سختی‌های زیادی دارد.

این دومین فیلم مهرشاد کارخانی بعد از «گناه من» است. کارخانی پیش از فیلمسازی در زمینه عکاسی در سینما فعالیت داشت و عکس‌های خیلی خوبی هم می‌گرفت. عکس‌هایش از فیلم ضیافت مسعود کیمیایی و ستارگان خاک عزیزالله حمیدنژاد، در خاطر علاقه‌مندان سینما باقی مانده است.

مهرشاد کارخانی گویا اعتقادی به استفاده از نابازیگران ندارد. او می‌گوید: «من همیشه اعتقاد داشته‌ام که یک فیلم، آرتیست می‌خواهد، بازیگری که فتوژنیک باشد و تماشاگر بتواند 2 ساعت او را تحمل کند. در هالیوود هم همین طور است و آنها هیچ ‌وقت از خیابان، بازیگر انتخاب نمی‌کنند.»

او اعتقاد دارد که شکستن قالب بازیگری که در قالب‌های همیشگی و کلیشه‌ای بازی کرده است، بسیار سخت است و برای تماشاچی نیز سخت است که بازیگری را در قالبی غیر از قالب همیشگی بپذیرد. حمید گودرزی و نیوشا ضیغمی که همیشه در فیلم‌های شیک و کارت‌پستالی بازی کرده بودند حضور در قالبی متفاوت برایشان سخت بود.

البته گویا بارش باران روی سر بازیگران، در فیلم «گناه من»، باعث شد تا حدودی، آن قالب همیشگی‌شان شکسته شود.

فیلمی مثل «ریسمان‌باز» یا آثاری از این دست همه می‌توانند تعریف و شمایلی از این سینمای اجتماعی جدید ایران ارائه دهند که سازندگانشان نسل جوان است و این نسل نمی‌خواهد، دیدی انفعالی نسبت به جامعه داشته باشد. ضمن این ‌که او به‌ عنوان فیلمسازی از نسل جوان و دید اجتماعی خاص خود، توانسته میزانسنی خوب و مناسب با جامعه امروز بیابد و در حد خود به زیبایی‌شناسی آثار خیابانی نزدیک شود.

رضا امیدوار