شعار بیمارستان: قبل از تقدیر، بیمار خود را به دست ما بسپارید. ما با تمام وجود و موجودی حسابداریمان در خدمت شما هستیم. از این که با ما همسفرید، خوشحالیم.
سابقا به این مکان مربوطه مریضخانه هم میگفتند. خارجیها نیز بدون مشورت با ما به آن هاسپیتال و دارالشفا میگویند که ما به آن کار نداریم. ای بسا سر خود چیزهای دیگر هم بگویند. علی ای حال، این همه اسم نبوده است مگر به خاطر اهمیت خاص و استراتژیک بیمارستان. آنگونه که حتی زبالههای بیمارستانی هم از اهمیت و حساسیت خاصی برخوردار است و بر سر آن همیشه کشمکش و کشاکش بوده است. به اعتقاد اکثر اهل خانه، بیمارستان، خانه دوم بیمار است؛ که اگر هم از خودش خانه نداشته باشد، خانه اول او به حساب میآید. تا انشاءالله خانه آخرت. فلذاست که محیط یک بیمارستان باید از هر نظر چنان دلچسب و دلربا باشد که مورد رضایت شخص بیمار و اطرافیان مریض قرار گیرد.
بیت بیمار:
گر به بیمار رسی خوب به بیمارستان
«به دو عالم ندهد لذت بیماری را!»
به سبب اهمیت فوقالعاده همین عرایض ماست که اخیرا ریاست محترم اداره نظارت بر بیمارستانهای وزارت بهداشت، پس از سالها که از اختراع بیمارستان میگذرد، به سرعت و جدیت هرچه تمامتر به صرافت اهمیت دادن به رضایت بیماران و ارزشیابی بیمارستانها براساس و مبنای میزان و مقدار رضایتمندی آنها از بیمارستان افتادهاند.
ارزشیابی اورژانسی: در همین راستا با چند تن از بیماران روی تخت در حالات مختلف، گفتگوی کوتاهی کردهایم که لابد در ادامه میبینید:
یک بیمار آپاندیسی: رسیدگیها خوب است، فقط یک مقدار بعد از عملم درد میکند که مربوط به ناحیه حسابداری است.
یک بیمار در حال بیهوش شدن: من در کمال هوشیاری عرض میکنم که ملت ما از اعمال بیمارستانها رضایت کامل دارد و نمیگذارد که عدهای در این راستا شبههافکنی کنند. من حتی عکس لگن خاصرهام هم که کمی سیاه بود، گفتم با روتوش درستش کنند. ما کاملا هوشیا....یا....یاری...ری....ریم...و...و...و.....
رضا رفیع