سینما یا «گوشت قربانی»

خیلی وقت است که منتظر آمدن این روز و نوشتن درباره آن بودم. یک سال است دغدغه ندیدن یک فیلم را در سینما‌های شهرم به دوش کشیده‌ام و حالا آن قدر گلایه دارم که نمی‌دانم از کجا شروع کنم.

استان کرمانشاه با داشتن حدود یک میلیون و 800 هزار نفر جمعیت دارای 8 باب سینما با 3 هزار و 510 صندلی غیرفعال است که تنها 3 باب آن فعال است و این در حالی است که قدمت سینما در کرمانشاه به بیش از 50 سال پیش و  با 14 سینمای فعال  بازمی‌گردد.

در شهرستان‌های استان کرمانشاه حتی یک باب سینمای فعال وجود ندارد و اگر هم باشد تغییر کاربری یافته و به مولینکس فرهنگی تبدیل شده‌‌اند، یعنی علاوه بر ارائه خدمات سینمایی، به سالن جلسات، همایش‌ها، تئاتر و شاید نمایش عروسکی برای کودکان تغییر ماهیت داده‌اند.

3 سینمای به ظاهر فعال استان کرمانشاه با 2 هزار و 158 صندلی نیز مانند گوشت قربانی مابین وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و حوزه هنری تقسیم شده است، ولی متاسفانه این 2 متولی قدرفرهنگی نیز برای رونق بخشیدن به این سینماها تاکنون کاری از دستشان بر نیامده است.

طبق نظرسنجی صورت گرفته از اعضای انجمن سینمای جوان استان کرمانشاه که نگاه جدی‌تر و تخصصی‌تر نسبت به سینما دارند، مهم‌ترین عامل رکود سینماهای استان، فرسوده بودن امکانات و تجهیزات سینماهای سطح شهر و استاندارد نبودن سالن‌های نمایش و عدم نمایش فیلم‌های به‌روز و سطح بالا در سینماهای استان کرمانشاه است.

طبق آمار اعلام شده توسط خسروی‌پور، رئیس اداره امور سینمایی و سمعی بصری اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان کرمانشاه در سال 86 تنها 121 هزار و 701 نفر از فیلم‌های به نمایش درآمده در سینماهای استان کرمانشاه دیدن کرده‌اند.

وی معضل تکثیر غیرمجاز محصولات سینمایی را از عوامل مهم رکود سینماهای کشور می‌داند و می‌گوید: بدون شک با توجه به معضل به وجود آمده در جامعه امروزی که تکثیر و عرضه خارج از شبکه و غیرمجاز محصولات سمعی بصری را به عنوان شغل و آن هم شغلی پردرآمد درآورده است باید شاهد ورشکستگی سینماها نیز بود.

خسروی‌پور می‌افزاید: مبارزه با این مشکل محتاج همت دستگاه‌های بازدارنده خصوصا دستگاه  قضایی و نیروی انتظامی است. اگر قضات محترم آنچه حق تولیدکننده فیلم است را در نظر داشته باشند بدون تردید با عوامل سرقت بعد و قبل از اکران فیلم‌ها بشدت برخورد خواهند کرد که این کار نقش بازدارنده خوبی خواهد داشت که نتیجه‌اش جز بخشیدن جان به صنعت سینمای کشور نیست.

خسروی‌پور، رتبه سینماهای فعال کرمانشاه را در میان 136سینمای فعال کشور بدون احتساب تهران رتبه 45 تا 47 اعلام می‌کند و خاطرنشان می‌سازد: سینمای قدس، آفریقا و ساحل اصفهان بدون احتساب سینماهای تهران بیشترین فروش را در سال 86 داشته‌اند و سینماهای شیراز و مشهد پس از اصفهان قرار گرفته‌اند.

وی  در ادامه کمترین فروش را مربوط به سینمایی متعلق به شهر ماکو بیان می‌کند.

البته دیدن اینچنین آماری جای تعجب ندارد زیرا استان‌هایی که از امکانات بیشتری برخوردارند مسلما از نظر فرهنگی نیز با استان‌های محرومی مانند کرمانشاه قابل قیاس نیستند!

به هر جهت هنر سینما که در کشورهای توسعه یافته جزو درآمدسازترین صنعت‌ها سلاحی برای هجمه فرهنگی به کشورهای جهان سوم و تریبونی برای تبلیغ فرهنگ و اعتقادات خود محسوب می‌شود، در کشور ما تنها به چشم یک سرگرمی به آن نگریسته شده است پس نمی‌توان زیاد به وضعیت سینماهای کشور خرده گرفت. با وضعیت نامناسب سالن‌های سینما باید به علاقه‌مندان این هنر حق داد که ترجیح دهند در خانه بنشینند و حسرت دیدن پرده افسون‌کننده سینما را به جان بخرند و صفحه کوچک تلویزیون را برای دیدن فیلم دلخواهشان انتخاب کنند. مسلما این وضعیت بهتر از روشنایی چراغ‌های سالن سینما، کیفیت پایین صدا، ناهماهنگی تصویر و پرده، پچ‌پچ زوج‌های جوان و صدای خوردن تنقلاتشان است.

با همه این تفاسیر و با وجود همه بی‌مهری‌ها نسبت به سینما ‌چه از جانب رسانه‌ها و چه از جانب سردمداران و مسوولان فرهنگی  با تنها داشته‌ام که یک خودکار بیک آبی و یک صفحه کاهی است برای ادای دین به سینما روز سینما را به علاقه‌مندان هنر‌هفتم تبریک می‌گویم.