نقش باورهای مذهبی در کاهش حس انتقام‌جویی‌

فرد با شخصیت سالم لجبازی را برای رسیدن به اهداف عاطفی‌اش کنار می‌گذارد و راه‌حل منطقی را هیچ‌گاه به فراموشی نمی‌سپارد و دست به خشونت‌ نمی‌زند. انسان سالم برای رسیدن به هدف راه‌حل کوتاه را انتخاب نمی‌کند و از به‌کارگیری خشونت جلوگیری می‌کند.

افرادی که شخصیت بیمار دارند در واقع در فرآیند رشد خود با مشکلات فراوان روبه‌رو بوده‌اند و در مراحل مختلف رشد نیازهای آنها پاسخ داده نشده و باعث به وجود آمدن عقده‌های روانی در آنها شده است، فشار روانی ناشی از این عقده‌ها ساختار شخصیت بیمارگونه‌ را رقم می‌زند و بنابر این پندارها و قضاوت‌های غلط باعث می‌شود تا این افراد بسیار غیرقابل پیش‌بینی شوند و احتمال ارتکاب به بزه در آنها بالا باشد. این افراد هم اشخاصی مجرم هستند و هم لایه‌های بیماری در شخصیت خود دارند. فرد سالم اگر دچار شکست شود، زندگی برای او تیره و تار نخواهد شد بلکه راهی را برای جبران ضربه وارده انتخاب می‌کند. اگر زندگی تیره و تار شد یعنی فرد شخصیتی نابالغ دارد و ارتکاب جرم از طرف او محتمل است. اما نمی‌توان گفت چون این فرد شخصیتی بیماردارد پس مجرم نیست. این افراد از آنجایی که در ارتباط با دیگران مشکل دارند، قطعا در جمع خانوادگی هم این مشکلاتشان مشهود است.
آنان شخصیتی ضداجتماعی و انفجاری دارند که برای ارتکاب جرم مستعد هستند، اما نمی‌توان گفت از مرز سلامت گذشته‌اند.

البته نباید از نقش باورهای دینی در انتقام‌گیری‌ها غافل بود؛ در خانواده‌هایی که اعتقادات دینی به معنای واقعی کلمه وجود دارد و بچه‌ها ایمان قلبی دارند انتقام‌گیری و  خودخواهی بسیار کم است و آسیب‌پذیری نیز طبیعتا کمتر از افراد دیگر جامعه است.