گرایش‌دانشجویان‌به‌مصرف موادمخدر

دکتر مریم رامشت در گفتگو با مهر در مورد آمار موجود درباره معتادان دانشجو در کشور گفت: همانطور که درباره معتادین در جامعه نمی توان آمار دقیقی ارائه داد، آماری در خصوص تعداد دانشجویان معتاد حرفه ای در کشور وجود ندارد. ضمن اینکه نسبت دانشجویان درگیر با مواد مخدر در شهرستانهای مختلف متفاوت است و آمار روز به روز تغییر می کند از این رو ارائه آمار در این زمینه غیر علمی است.

آمار دانشجویانی که یک بار مصرف مواد مخدر را تجربه کرده اند

او با بیان اینکه آمار دانشجویانی که یک بار یک نوع ماده مخدر را تجربه کرده اند بسیار بیشتر از تعداد معتادین حرفه ای در محیطهای دانشگاهی است، افزود: بر اساس تحقیقی که انجام شده است بین 20 تا 30 درصد از دانشجویانی که به عنوان نمونه این تحقیق در نظر گرفته شده بودند، اعتقاد داشتند تنها یک بار مصرف مواد مخدر اعتیاد آور نیست و شیوع چنین برداشتی در میان دانشجویان تصوری خطرناک است.

رامشت مصرف تنها یک بار حشیش را برابر با یک صرع بزرگ دانست که در آن بخشی از سلولهای مغزی از بین می روند.
 
کارشناس مراکز مشاوره در دانشگاههای شهر تهران حشیش را ماده مخدری دانست که تعداد قابل توجهی از دانشجویان تجربه مصرف آن را برای یک بار داشته اند و در این زمینه ضروری است مسوولین مختلف بویژه متصدیان امور دانشگاهی در خصوص چگونگی توزیع و مصرف این مواد کنترل های لازم و پیشگیری های اولیه را مبذول کنند.

او با اعلام اینکه"حتی بر اساس یکی از تحقیقات صورت گرفته حدود 40 درصد دانشجویان برای یک بار مصرف حشیش را تجربه کرده اند" اظهار داشت: البته تجربه مصرف مواد در محیط های دانشجویی بیشتر به صورت تفننی است و موادی مانند حشیش، ترامادول و برخی از قرصها بیش از سایر مواد مخدر مصرف می شود.

او درباره دلایل گرایش دانشجویان به این نوع مواد مخدر گفت: گرایش برخی دانشجویان بیشتر به سمت موادی است که سطح هوشیاری، یادگیری و پردازش اطلاعات را در آنها افزایش دهد و با این باور غلط که موادی مانند حشیش با یک بار تجربه اعتیاد آور نیست به این ماده گرایش بیشتری دارند.

این روانشناس اضافه کرد: موادی مانند حشیش و ترامادول اگرچه ابتدا به ساکن تجربیاتی همچون افزایش سطح هوشیاری را ایجاد می کنند اما پس از یک بار مصرف، باعث به وجود آوردن پدیده تحمل می شوند بدین معنی که بدن برای هر بار مصرف به مقدار بیشتری از این مواد نیاز دارد.

رامشت گفت: قرصهای روان گردان نیز با تصور اعتیاد آور نبودن و افزایش هوشیاری توسط دانشجویان مصرف می شوند اما قرصهایی مانند "اکس" کمتر مورد استفاده قرار می گیرند.

کارشناس مراکز مشاوره در دانشگاههای شهر تهران اظهار داشت: مصرف مواد اعتیاد آور در میان دانشجویان غیربومی و خوابگاهی به دلیل وجود استرسهای بیشتر و زندگی جمعی بیشتر از سایر دانشجویان است . از این رو دانشجویان خوابگاهی بیشتر در معرض خطر مصرف مواد هستند.

گرایش دختران به مواد مخدر رو به افزایش است

رامشت افزود: از سوی دیگر همانطور که در جامعه نیز اعتیاد در مردان بیشتر از زنان است، آمار مصرف مواد در میان دانشجویان پسر نیز از دانشجویان دختر بیشتر است. البته در سالهای اخیر گرایش دختران نیز به استفاده از مواد، سیگار و الکل افزایش یافته است.

مصرف مواد در دانشجویان از نرم جامعه پائین تر است

رامشت مصرف مواد در میان دانشجویان را از نرم جامعه پائین تر دانست و افزود: مصرف مواد در میان دانشجویان بیشتر تفننی است و معتاد وابسته و حرفه ای در محیطهای دانشگاهی کم است و یا اغلب دانشجویانی که معتاد هستند قبل از ورود به دانشگاه دچار اعتیاد شده اند.

او تأکید کرد: البته وزارت علوم باید برای همین تعداد نیز راهکاری بیندیشد در حالی که در حدود 3 سال است که هیچ کار تحقیقاتی جامعی در این زمینه توسط وزارت علوم انجام نشده و به جای تدوین برنامه ای جامع برای پیشگری از اعتیاد دانشجویان، به این موضوع به صورت جدی پرداخته نمی شود و در برخی مواقع نیز منکر آن می شوند.

کارشناس مراکز مشاوره دانشجویی گفت: در این میان پرداختن به دانشجویان در معرض خطر و ارائه راهکارهایی برای درگیر نشدن این دانشجویان از اهمیت ویژه ای برخوردار است. باید برای دانشجویانی که دچار افت تحصیلی و مشکلات خانوادگی و عاطفی هستند، راهکاری اندیشید.

وی اظهار داشت: آموزش مهارتهای زندگی که چند سالی است توسط سازمان بهداشت جهانی به رسمیت شناخته شده، هنوز در کشور ما جایگاهی ندارد و برای ارائه درس مهارتهای زندگی در دانشگاهها تردیدهایی وجود دارد.

نباید مسئله اعتیاد در محیطهای دانشگاهی را سیاسی دانست

رامشت گفت: وقتی اعتیاد را به منزله بیماری درنظر می گیریم نباید وجود این بیماری در دانشگاهها را به مسائل سیاسی مرتبط کنیم. اعتیاد در کل جامعه ما به بحران تبدیل شده است، بنابراین دانشگاهها نیز از این قاعده مستثنی نیستند. اعتیاد یک آسیب اجتماعی است باید آن را بپذیریم و برای حل این مشکل راهکاری ارائه کنیم.