«هاوار» روایتی انسانی از عوارض نادیده‌ گرفته‌ شده‌ جنگ است

جام جم آنلاین؛ این پذیرش، با مرگ تلخ دختر کوچک خانواده‌ی میزبان همراه می‌شود. این فیلم، تلاشی‌ست برای بازنمایی تبعات خاموش و ثانویه‌ی جنگ؛ تأثیراتی که نه در میدان نبرد، بلکه در دل خانه‌ها و روابط انسانی رخ می‌دهند.

در «هاوار» خواستم از زاویه‌ای کمتر دیده‌شده به مسئله جنگ بپردازم. جنگ تنها در صدای انفجار و گلوله خلاصه نمی‌شود؛ گاهی یک تصمیم انسانی، مانند پناه‌دادن به یک خانواده‌ی بی‌پناه، می‌تواند در بستر جنگ به تراژدی بدل شود. هدف من در این فیلم، نه روایت قهرمانانه‌ بود و نه مظلوم‌نمایی، بلکه تنها ترسیم دردِ مشترک انسان‌هایی بود که جنگ، آن‌ها را از خانه و زندگی‌شان جدا می‌کند.

فیلم در سال ۱۴۰۴ تولید شد. نویسندگی را با همکاری یگانه بهرامی به انجام رساندم و با همراهی گروهی از بازیگران و عوامل پرتلاش این مسیر را طی کردیم. پریا امیری، یگانه بهرامی، صادق زارعی، عمران فارسی، فریاد رحیمی، الیا صیاف و ماهک مومنی با جان‌ودل در نقش‌های خود درخشیدند. پشت دوربین نیز شیرزاد کریمی (فیلمبردار و عکاس)، عارف رشیدی (صدابردار)، نسترن آقاخانی (برنامه‌ریز)، سعید رحمان‌آبادی (دستیار کارگردان) و میترا اسدی (فیلمبردار پشت‌صحنه) همراهان صمیمی و حرفه‌ای من بودند.

از همه عزیزانی که در این مسیر از ما حمایت کردند، از جمله پوریا جلالی، کامران رضایی، دنیا فتحی، علیرضا اکبری، مینا فراهانی، سینا ولدبیگی و ایوب بلندین، صمیمانه سپاسگزارم.

«هاوار» تنها یک فیلم نیست؛ صدای فروخورده‌ی قربانیانی‌ست که نه سلاح به دست داشتند و نه دشمنی در دل، اما تاوان انسان‌دوستی یا تنها بودن در جای اشتباه را پرداختند. امیدوارم این فیلم، هرچند کوتاه، سهم کوچکی در بازتاب دردهایی داشته باشد که سال‌ها نادیده مانده‌اند.