پایان عصر پیرمردهای پرحاشیه

به گزارش جام جم آنلاین ، پیرمرد پشت پیرمرد. همین پا به سن گذاشته ها پرسپولیس را زمین گیر کردند. اما نکته جالب اینجاست که باز یک عده در آرزوی بازگشت بخشی از همین ها هستند که آخر فصل گذشته و فصل های قبل جدا شدند. اما پیرمردهای باقی مانده دست در دست هم سرخ های پایتخت را از کورس اصلی قهرمانی پایین کشیدند. انگار نه انگار که میلیاردها تومان پول می گیرند. انگار نه انگار که اصلا برای پرسپولیس به میدان میروند.

مسن ها؛ مشکل اول و آخر

پرسپولیس این فصل هر چه خورد از بازیکنان ناآماده و پا به سن گذاشته اش خورد. نه تقصیر اسماعیل کارتال است و نه تقصیر سرمربی قبلی. سرخ های پایتخت یک دهه با مجموعه ای از بازیکنان هماهنگ و آماده بر فوتبال ایران حکمرانی کرد اما در همیشه روی یک پاشنه نمی چرخد. مرور زمان شامل حال پرسپولیس و بازیکنانش شد و سن و سال دارها کم کم تغییر کردند. یک عده از پرسپولیس رفتند و یک عده ماندند. باقی مانده ها نیز کم کم از اوج پایین آمدند و تبدیل شدند به چیزی که این فصل دیدیم. ناآماده، کند و بی انگیزه.

بی انگیزه و گران

کار مثبتی که اسماعیل کارتال در هفته های اخیر انجام داد استفاده بیشتر از بازیکنان جوان در ترکیب تیم پرسپولیس بود. کارتال هر چند هنوز ترکیب تیمش را نمی‎شناسد و هر چند هنوز موفق نشده تفکرات تاکتیکی ناب خود را به پرسپولیس وارد کند اما با یک طرز تفکر نوین خود را از سایر مربیان ایرانی متمایز کرد؛ اصرار به استفاده از بازیکنان جوان بدون ترس از نتیجه نگرفتن. او ترسو نیست. همانند انبوه ترسوهایی در لیگ برتر که بدون توجه به آینده فقط به نتیجه گیری فکر می کنند و چاره این نتیجه گیری هم استفاده از تاریخ مصرف گذشته هاست. کارتال در بدو ورود به خوبی متوجه بی انگیزگی این بازیکنان گران شد بنابراین یکی از مهم ترین تصمیمات ممکن برای پرسپولیس را گرفت، یعنی استفاده بیشتر از جوانان.

کوچ دسته جمعی از اردوی سرخ

خبرهای متعددی از پرسپولیس به گوش می رسد. فرصت نقل و انتقالاتی هیجان انگیزی پیش روی پرسپولیس قرار دارد و گویا قرار است تعداد قابل توجهی بازیکن بروند و تعداد قابل توجهی هم بیایند. در واقع پیرمردها بروند و جوان ها بیایند. در رابطه با فهرست پیشنهادی کارتال اخبار زیادی به گوش می رسد از جمله اینکه چند ستاره فنرباغچه در این فهرست قرار دارند. به هرحال به نظر می سد کوچ دسته جمعی از اردوی سرخ اجتناب ناپذیر است و برخی از بازیکنان پرسپولیس خواسته و  ناخواسته باید به آن تن بدهند.

تفاوت فوتبال ما با دیگران

در لیگ برتر انگلیس بازیکنان متولد 2000 به بعد (معادل حدودی 1380 و یا 1381 شمسی به بعد) بسیار بیشتر از بازیکنان متولد دهه های پیشین یعنی 90 و 80 میلادی (متولدین دهه های 70 و 60 شمسی) هستند. اما در فوتبال ایران غالب بازیکنان دهه هفتادی هستند. بازیکنان دهه هشتادی در حالی که باید در حالت بهره وری کامل فوتبالی باشند به عنوان پدیده و نیروی تازه نفس معرفی می شوند و دهه شصتی ها هم با قیمت های نجومی هنوز قرارداد می بندند و به عنوان ستاره به فوتبال ایران و فوتبال ملی قالب میشوند. پرسپولیس حالا نشانگان واضحی از فرتوت بود فوتبال ایران است که هیچ جای بحث و جدلی ندارد. شاید اگر کارتال زودتر به پرسپولیس می آمد این معضل را یک بار برای همیشه حل می کرد حتی اگر به قیمت نتیجه نگرفتن تمام می شد. البته که پرسپولیس همین الان هم با همین بازیکنان پا به سن گذاشته بد نتیجه می گیرد.

پایان واضح

 واضح به نظر می رسد که بازیکنانی نظیر سروش رفیعی، وحید امیری، مرتضی پورعلی گنجی و جمعی دیگر از بازیکنان پرسپولیس به پایان راه خود در این تیم رسیده اند. به نظر نمی رسد ادامه حضور آنها در پرسپولیس از لحاظ فوتبالی عقلانی باشد. بالاخره یک جا باید سر به سنگ بخورد. سر پرسپولیس قرار است چند بار به سنگ بخورد؟