طعم شیرین سینمای پر‌تماشاگر را گس نکنید!

در این‌که اغلب فیلم‌های تحت عنوان کمدی، آثاری نازل و بعضا سخیف هستند شکی نیست، ولی راه تصحیح یا رشد و ارتقای هنری این جریان، مذموم‌شماری کلیت تولیدات کمدی نیست، بلکه بهترین و مؤثرترین راهکار تقویت مضمونی-فرمی این آثار و نقد‌و‌تحلیل آنهاست. تا وقتی که جریان معروف به کمدی‌های سطحی روی میز نقد قرار نگیرند، اتفاق مهمی رخ نخواهد داد. ایجاد سد در مسیر حیات فیلم‌های سرگرمی‌سازصرف یامتوسل‌شدن به انواع ترفند‌ها وتمهیدات تبلیغی وحمایت‌زدایی ازآنها راه به جایی نخواهد برد.حمله به فیلم‌های کمدی طی دوره اخیر مدیریتی، یادآور سیاست‌های سینمایی ضد‌تماشاگر دهه۶۰ است. رتبه‌بندی فیلم‌ها به درجه‌های مختلف «الف» تا «ج» باعث و بانی انزوا و کلا از دور خارج‌کردن تولید فیلم‌های اکشن-حادثه‌ای و قهرمانانه بود. روند پرفشار علیه فیلم‌های پرتماشاگر آن دوره،نتیجه‌اش رشد فیلم‌های گلخانه‌ای ومتعاقبا قهرتماشاگر ازسالن‌ها شد.از آن‌پس،عنوان فیلم‌های «جیم» نوعی تحقیر و توهین محسوب می‌شد تا حدی که خود فیلمسازان دیگر حاضر نمی‌شدند به سمت ساخت فیلم‌های ماجرایی نزدیک شوند،گونه‌ای ازسینما که درجهان طرفداران زیادی داردواساسا عامل توسعه صنعت سینما دربخش‌های فنی-تکنیکی و شکل‌گیری خیل نیروهای بدلکار واکشن‌کار می‌شود، درکشور ما با انگشت اتهام از سبد مصرفی جوانان و ایضاً خانواده‌ها خارج شد. خصوصا که حذف فیلم‌های به‌اصطلاح جیم با توجیه توهین‌آمیز مناسب شهرستانی‌ها بودن، مورد تاخت‌و‌تاز مدیریت وقت قرار گرفت. 
حالا طی دوره اخیر همین بلا را بر سر فیلم‌های کمدی آورده و دارند عرصه را بر انسان تنگ می‌کنند، آن‌هم با آدرس غلط دادن، به این‌شکل که فیلم‌های کمدی باعث شده‌اند تا جای فیلم‌های اجتماعی تنگ شود. در حالی‌که از قدیم بین اهالی کتاب چنین مطرح بود که شروع به مطالعه با کتاب‌های سبک، بازاری و سرگرم‌کننده نه‌تنها نباید مذموم شمرده شود که برعکس می‌بایستی مورد تشویق و ترغیب قرار گیرد، چرا‌که نسل جدی کتابخوان از بین همین گروه تشکیل می‌شود، موردی که درباره تماشاگران فیلم‌های کمدی نازل نیز صادق است و چنانچه سینمایی پر‌تماشاگر داشته باشیم، بی‌شک سهم فیلم‌های جدی نیز روز‌افزون خواهد شد. بنابراین با ضرب‌و‌زور و توهین مشکل حل نخواهد شد.شک نکنید با حذف فیلم‌های کمدی از صحنه و تمام گیشه را در اختیار فیلم‌های تلخ و عبوس گذاشتن، کلا به سمت «فِید» تماشاگران انبوه حرکت خواهیم کرد. 
نکته بارز و برجسته این‌که جریان فیلم‌های کمدی متکی به‌خود است وبار اقتصادی برای دولت و بیت‌المال ندارد و حتی به‌لحاظ مالی یاری‌دهنده است اما فیلم‌های موسوم به اجتماعی که فقط در کشور ما این جعل وجود دارد، بودجه‌خور است. میلیاردرها پول مصوب برای تأمین برآوردهای کلان فیلم‌هایی که غالبا در نزد تماشاگر وجاهتی کسب نمی‌کنند،دقیقا و تحقیقا اشتباه استراتژیک است. واقعیت قضیه این است که مردم فیلم خوب و با‌حال می‌خواهند. تماشاگران انبوه سینما دنبال فیلم‌هایی هستند که وقتی از سالن خارج می‌شوند حالشان بهتر شده باشد، لذا فرقی نمی‌کند که این فیلم‌ها کمدی باشند یا تراژیک، مهم این است که فیلم به آنها بچسبد. از آنجا که فیلم‌های طنز و کمدی معمولا به جنس سینما نزدیک‌ترند مورد وثوق مخاطبان قرار می‌گیرند، درحالی که فیلم‌های غیرکمدی مرسوم و موسوم به اجتماعی به‌نمایش درآمده در دو دهه اخیر، نه‌تنها به جنس سینما (که در درجه اول مفرح‌بودن‌ و سرگرم‌کنندگی است) نزدیک نبوده بلکه برعکس به‌دلیل ترسیم فضایی تیره و تار از کشور و شعاری‌بودن و صدور مانیفست‌های سیاسی-اقتصادی حزبی و گروهی چیزی جز دافعه برای تماشاگر نداشته‌اند، پس چه‌بهتر که طعم شیرین سینمای پرتماشاگر راگس نکنیم و سعی وافری به خرج دهیم تا فیلم‌های جدی با مولفه‌های تماشاگر‌پسند و جذاب ساخته شده و به نمایش درآیند.