ریاست ثروتمندان منفور

سقوط دولت فرانسه، بحران سیاسی آلمان واستیضاح یون سوک یول، رئیس‌جمهور کره‌جنوبی همگی بهانه‌ خوبی بوده برای این روزنامه تا نگاهی به میزان ثروت این کشورها با محبوبیت رهبران‌شان بیندازد. نسبتی که حداقل داده‌نمای پیوست به این گزارش هم نشان می‌دهد معکوس است. طی یک سال اخیر انتخابات متعددی در سرتاسر کشورهای جهان از جمله کشورهای غربی برگزار شد و رویدادهای سیاسی مربوطه این مسأله را برملا کرد که رای‌دهندگان در کشورهای صنعتی و پیشرفته، بسیار ناراضی هستند و همچنین آماده‌اند تا این رهبران را از عرصه قدرت و سیاست کنار بزنند.روزنامه وال‌استریت ژورنال با استناد به نظرسنجی «مورنینگ کانسالت» که در میان تقریبا ۲۵ کشور دموکراسی جهان انجام شده،می‌نویسد:«در اقدامی کم‌سابقه،رهبران سیاسی کشورهای ثروتمند عمیقا نامحبوب شده‌اند و هیچ کشور پیشرفته‌ای جز سوئیس، امتیاز مثبتی دریافت نکرده است.» این نظرسنجی به طور جداگانه‌ به برخی از رهبران جهان پرداخته و طبق نتایج به‌دست آمده نوشته است:جو بایدن رئیس‌جمهور آمریکا ۳۷درصد، جاستین ترودو نخست‌وزیر کانادا ۲۶ درصد، امانوئل ماکرون رئیس‌جمهور فرانسه ۱۹درصدو اولاف شولتس صدراعظم آلمان۱۸درصدمحبوبیت کسب کرده‌اند.اگرچه میزان محبوبیت دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور منتخب آمریکا پس ازنتایج انتخابات ریاست‌جمهوری این کشور افزایش یافت اما شاید دوره ریاست خود را با افت محبوبیت آغاز کند. همچنین او تنها رئیس‌جمهور تاریخ معاصر بود که دوره اول ریاست خود را با محبوبیت زیر ۵۰ درصد آغاز کرد. روزنامه وال‌استریت ژورنال درادامه می‌افزاید: «رای‌دهندگان در کشورهای صنعتی پس از سال‌ها عدم اطمینان ناشی از همه‌گیری جنگ در اروپا، تورم بالا، دستمزدهای راکد و افزایش مهاجرت، مضطرب و عصبانی هستند. رهبران با رشد اقتصادی ضعیف، هزینه‌های بالا و کسری بودجه مواجه هستند؛ یعنی آنها به طور فزاینده‌ای به رای‌دهندگان انتخاب‌های سخت ارائه می‌دهند.» سه رهبر جهان که براساس این نظرسنجی محبوب‌ترین بوده‌اند، همگی مربوط به کشورهای درحال توسعه هستند و نارندرا مودی نخست‌وزیر هند با ۷۶ درصد رای، خاویر میلی رئیس‌جمهور آرژانتین با ۶۶ درصد و کلودیا شینبام رئیس‌جمهور مکزیک با ۶۴ درصد در این فهرست قرار دارند. این نظرسنجی کشورهای فقیرتر را در جایگاهی بالاتر از کشورهای ثروتمند قرارمی‌دهد وتاکید می‌کند: «کشورهای ثروتمند مشکلی دارند که کشورهای فقیرتر آنها را ندارند؛ کشورهای ثروتمند به‌سرعت در حال پیر شدن هستند، به این معنی که هزینه‌های آنها برای مراقبت‌های بهداشتی، حقوق بازنشستگی و سایر مخارج به‌سرعت در حال افزایش است، در زمانی که رشد اقتصادی آنها راکد شده است. همچنین طی دو دهه گذشته، دولت‌ها در کشورهای ثروتمند برای جبران این شکاف به وام گرفتن روی آورده‌اند.»