ساخت فیلم اقتباسی جسارت می خواهد

 روایت فیلم که حال و هوای کمدی هم دارد درباره یک نقاش ساختمان با اصلیت هموطنان ترک زبانمان است که در سال های ابتدایی پس از پیروزی انقلاب اسلامی به دلیل علاقه فراوانی که به سینما داشته است، با انگیزه بالایی تصمیم می گیرد کارگردانی را تجربه کند. البته او بسیار اماتور بوده و هیچ وقت اموزش حرفه ای بابت سینما نداشته است.

جلیل که رویای برنده شدن سیمرغ بلورین بهترین کارگردانی از جشنواره فیلم فجر را در سر دارد بالاخره به کمک دوستانش موفق می شود دوربین فیلمبرداری تهیه کرده و بعد از گذراندن مشکلات و ماجراهای متعدد، فیلمی به نام "نوری در تاریکی" را کارگردانی کند. او فیلمی را می‌سازد که به یکی ازماندگارترین و دیده‌شده‌ترین فیلم‌های دهه ۶۰ در تبریز تبدیل می‌شود، آن قدر که به کرات در مدارس نیز به نمایش گذاشته می شود.

"آپاراتچی" با سوژه کردن پشتکار و علاقه وافر شخصیتی بلند پرواز در زمینه کارگردانی سینما، از قشری از جامعه ایرانی صحبت می کند که بعد از پیروزی انقلاب اسلامی و در بحبوحه سال های جنگ تحمیلی سهم بزرگی در رونق سینمای ایران داشته اند. جامعه ای مذهبی که فارغ از هر جناح و دسته بندی سیاسی، می خواستند به کمک هنر سینما حرف های ارزشی و بزرگی برای مردم داشته باشند،هرچند که هنوز فرصت پیدا نکرده بودند که دانش سینما را مشق کنند و یاد بگیرند.

"آپاراتچی"، فیلمی اقتباسی است که براساس کتابی به همین نام، در اولین دورخیز طاهرفر برای کارگردانی سینما ساخته شد. (محصول سازمان سینمایی سوره، بنیاد سینمایی فارابی و مدرسه سینمایی ماه و به تهیه‌کنندگی سجاد نصراللهی‌نسب ) و پرواضح است فیلمی که بتواند بر اساس اقتباس و تاریخ شفاهی یک جامعه سر و شکل بگیرد مطمئنا یک اثر هنری ایمن، قابل باور و قابل استناد خواهد بود.

اصولا اقتباس از یک کتاب و پرداختن به ان در یک اقلیم و زیست بوم مشخص و منطبق با اصل اثر، حرکت شجاعانه و جسورانه فیلمساز را می طلبد و لازم است که کارگردان نسبت به فرهنگ زیست بوم مورد نظر اشراف کاملی داشته باشد. "قربانعلی طاهرفر" خود اهل تبریز است و از طرفی در برهه ای زندگی کرده است که کاملا نسبت به مفاهیم و شناسه هایی که در قالب نوستالژی های شیرین دهه 60 مطرح می شود، اشراف دارد و همین است که مخاطبش به سهولت و مشتاقانه می تواند با  خط قصه و شخصیت های فیلم "آپاراتچی" همدل و هم داستان شود.

هرچند که در سینمای ایران طی چهار دهه گذشته تجربه های موفق و ماندگاری در قالب اقتباس به سرانجام رسیده است، اما به واقع باید پذیرفت که این ظرفیت همچنان مورد غفلت قرار دارد و به همین دلیل است که می بینیم سیمرغ اقتباسی در ترکیب جوایز فیلم های جشنواره به صورت گاه به گاه اهدا شده است.