جنگیدند تا زندگی بماند

روزی با علی هاشمی رفته بودم قرارگاه خاتم. آن ایام ، قرارگاه خاتم در دو سه کیلومتری جاده صاحب الزمان بود. سنگری بود که رفتیم به طرف آن. صدای گریه ای از سنگر به گوش می رسید. همه داشتند گریه می کردند حتی محافظ آقای محسن. خیلی نگران شدیم. پرسیدم : چه خبر شده؛! آقا محسن داخل سنگر است و دارد گریه می کند.من داخل نرفتم ؛ اما علی هاشمی رفت. پس از عملیات بدر ، آقا محسن از شدت ناراحتی چند هفته ای به تهران نرفته بود. هر چه به او پیام می دهند که امام می خواهد تو را ببیند و کارت دارد ، او از رفتن به تهران امتناع می کند و می گوید: من با چه رویی پیش امام بروم؛ به امام چه بگویم؛ سرانجام حاج احمد خمینی به محسن رضایی زنگ می زند و با او صحبت می کند و با اصرار می گوید: امام دوست دارد تو را ببیند. آقا محسن هم با دیده اشکبار به خدمت امام می رسد. در همان قرارگاه رفتم برای وضو گرفتن. موقع بازگشت دیدم آقا رحیم صفوی دارد آستین هایش را برای وضو بالا می زند و می آید. وقتی نگاهم به قد و قامتش افتاد ، خیلی دلم سوخت. حسابی لاغر شده بود. لباس به تنش زار می زد. عملیات خیبر و خصوصا بدر ، او را آب کرده بود. سلام کردم و با هم روبوسی کردیم. گفتم آقا رحیم ، این هم فرصتی بود و از دستمان رفت. نمی دانم به خدا چه بگویم. دستی به صورتم کشید ، دستی به کتفم زد و گفت : آقای ناصری ، می دانی باید به خدا چه گفت؛ نمی دانم.من می گویم باید چه گفت .نگاهی به آسمان انداخت و گفت : باید بگوییم : الهی رضتی برضاک ، تسلیما لامرک لامعبود سواک ، یا ارحم الراحمین و به خدا پناه ببریم.

چند خاطره از شهدا

در عملیات فتح آبادان با دانشجوی رزمنده ای آشنا شدم که تحصیل در رشته مهندسی یکی از دانشگاه های امریکا را رها کرده و مستقیما به جبهه آمده بود. او عاشق شهید مظلوم دکتر بهشتی بود. پس از انفجار دفتر حزب جمهوری اسلامی همیشه بغض در گلو داشت و می گفت : «آرزویم این است شهید بشوم و بدنم چون شهید مظلوم بهشتی بسوزد!» پس از آن که این دانشجو در یکی از عملیات ها به شهادت رسید ، پیکر او را در هواپیمایی گذاشتیم که شهیدان «جهان آرا» ، «کلاهدوز» و «فکوری» در آن بودند.

رحیم صفوی یکی از سرداران بزرگ سپاه پاسداران در دوران 8 سال دفاع مقدس بود که نقش بسزایی در آن دوران از خود به یادگار گذاشت

هواپیما در نزدیکی تهران سقوط کرد و جنازه این شهید در آتش سوخت. در عملیات فرمانده کل قوا، زمانی که عراقی ها راننده لودری را که در خط مقدم مشغول زدن خاکریز بود هدف قرار دادند ، در خط ، درگیری تن به تن بود. خودم شاهد بودم که جهادگر شهید «طرحچی» سریعا خود را به لودر رسانید و با لودر خاک برداشت و آنان را به درک فرستاد. سرانجام هنگامی که در خط مقدم نماز مغرب را می خواند، در حال قنوت که غرق مناجات با خداوند بود، مورد اصابت گلوله تانکی قرار گرفت . گلوله درست به او خورد و او را قطعه قطعه کرد و او با سری جدا شده به پابوس شهید سرجدای کربلا رفت.

چهره به چهره...

در روزهای شکننده و غم آلود آغاز جنگ تحمیلی ، مسوول عملیات در کردستان بودم . با عده ای در حدود 300نفر به اهواز آمدیم. با همین افراد اولین خط دفاعی جبهه (خط پدافندی شیر) را در مهرماه 1359 تشکیل دادیم .شهید مهندس «طرحچی» برای ما از کنار رودکارون تا جاده اهواز خاکریزی ساخت که ما از پشت آن با یک نیروی 320نفره چهار کیلومتر پیشروی کردیم . دشمن دوازده شبانه روز پاتک کرد، اما نتواست خط پدافندی را در هم بشکند. در همین منطقه خاطره دلاور مردی در ذهن من حک شده که هر گاه به بهشت زهرا می روم خود را موظف می دانم ساعتی را بر مزار این شهید دلاور بگذرانم . او شهید «تیموری» مسوول تخریب و خنثی سازی مین بود که با شهامت و ظرافتی مثال زدنی ، شش ماه تمام در میدان مین ، چاشنی بسیاری از مین ها را بیرون آورده بود. او آن قدر به دشمن نزدیک می شد که چهره تک تک نگهبانان عراقی را می شناخت ، تا جایی که بعدها که این نگهبانان به اسارت نیروهای اسلام درآمدند، شهید تیموری به آنها می گفت که چند شب و در کدام نقطه نگهبانی داده اند.

حمید هم ماند

در عملیات خیبر که سردار شهید «حمید باکری» (برادر سردار شهید مهدی باکری فرمانده لشکر عاشورا) به شهادت رسید ، من پشت بی سیم هر چه به آقا مهدی باکری اصرار می کردم که برود و جنازه برادرش حمید را از جزیره مجنون به عقب بیاورد ، قبول نمی کرد و می گفت : «همین طور که جنازه بچه ها توی جزیره مجنون مانده ، بگذارید حمید هم بماند.» شهید حمید باکری برای همیشه جاویدالاثر ماند.