لکنت تقصیر هیچ‌کس نیست!

این اختلال اغلب بین دو تا هشت سالگی شروع می‌شود؛ زمانی که توانایی‌های زبانی کودکان به سرعت در حال گسترش است. بسیاری از کودکانی که لکنت دارند ممکن است دقیقا بدانند چه می‌خواهند بگویند، اما مسیرهای حرکتی آنها برای بیرون آوردن کلمات کاملا آماده نیست. برای برخی لکنت در دوران کودکی و تا هفت یا هشت سالگی بهبود می‌یابد؛ اما از هر ۱۰۰کودک، یک کودک دچار لکنت طولانی‌مدت می‌شود که در بزرگسالی نیز ادامه می‌یابد. سکته‌های مغزی و سایر آسیب‌های مغزی سبب ایجاد لکنت زبان در بزرگسالانی است که سابقه این اختلال را نداشته‌اند. محققان در حال حاضر بر این باورند که لکنت بر اثر ترکیبی از عوامل از جمله ژنتیک، رشد زبان، عوامل محیطی و همچنین ساختار و عملکرد مغز ایجاد می‌شود. این عوامل در همکاری با یکدیگر،  بر گفتار فردی که لکنت دارد تاثیر می‌گذارد.
بیش از ۷۰میلیون نفر درسراسر جهان لکنت دارند؛ یعنی از هر۱۰۰نفر یک نفر به لکنت زبان دچار است. این رقم برای کودکان دو تا پنج ساله حدود ۵ درصد گزارش شده است. لکنت در مردان غالب است و تنها یک‌چهارم افرادی که به این اختلال دچارند، زن هستند و همچنین در پسران بیشتر از دختران تا بزرگسالی ادامه می‌یابد. با توجه به این‌که لکنت زبان یک درصد جمعیت جهان را تحت تاثیر قرار می‌دهد، از سال۱۹۹۸ روز۲۲اکتبر(۳۰مهر) به‌عنوان روز آگاهی‌رسانی در مورد این اختلال گفتاری نام‌گذاری شده‌است. امروزه سازمان‌ها، انجمن‌ها و کارگاه‌های مختلفی برای کمک به افرادی که لکنت زبان دارند، ایجاد شده است تا به بهبود گفتاری و زندگی این افراد کمک کند. افسانه‌ها و کلیشه‌های رایج بسیاری در مورد علت ایجاد لکنت زبان و افرادی که به این اختلال دچارند، وجود دارد که همگی اشتباه هستند. لکنت نشانه آسیب مغزی یا کاهش هوش نیست بلکه ضریب هوشی این افراد در واقع بالاتر از فردی است که لکنت ندارد. لکنت یک مشکل روانی نیست؛ اگرچه ممکن است به دلیل رفتارهای غلط دیگران اثرات روانی داشته‌باشد. این اختلال مانع یادگیری زبان دیگر نبوده و توسط والدین در کودکان ایجاد نمی‌شود!

دلایلی از چرایی اختلال لکنت زبان در افراد 

تقریبا ۶۰ درصد افرادی که دچار اختلال لکنت زبان هستند حداقل یکی از افراد خانواده آنها هم دچار این مشکل بوده ‌است. 
فرآیند صدا و تکلم در بخشی از نیمکره سمت چپ هم فعال است و اختلال در آن باعث تاثیر منفی بر تکلم یا اختلال لکنت می‌شود. 
مسأله ژنتیک در اختلال لکنت اهمیت بالایی دارد. به اندازه‌ای که وجود یک نفر بالکنت درخانواده امکان گسترش آن را به نسل‌های بعدی دارد. 
در زمان تکلم، بیشتر نیمکره چپ مغز فعال است. این گزاره درباره اغلب افراد هنگام صحبت کردن صدق می‌کند.