یک دست غیرتمند و یک قرآن

این دشمنان قسم‌خورده، در ذهنیت فقیر و بی‌شناسنامه و بی‌تاریخ خود، سال‌هاست که؛ «ایرانی» را ترسیم می‌کنند و در رسانه‌های خویش، از ایرانی سخن می‌گویند که در آن «قرآن» سانسور می‌شود. و نگاه کردن به «قرآن» ممنوع می‌شود و دین و همه ارزش‌های دینی، ناپیدا می‌شود، تا «ایران» آزاد و «مدرن»، دیدنی گردد؛ و سپس پیشرفته و کاملا همسو با ارزش‌های غربی و تمدن علمی اروپایی شود. این دشمنان قسم‌خورده، که به دنبال یک «ایران بدون قرآن» شبانه‌روز، خبرسازی و مفهوم‌سازی می‌کنند، و برکالسکه‌های دروغ‌پراکنی و تحریف‌گری، سوار می‌شوند و بر چشم و گوش جامعه، یکه‌تازی می‌کنند؛...
باید، بدانند، باید بفهمند؛ که اگر بتوانیم، مابین مفهوم «علوی» و «پاکی» و «قدسیت»، با کتاب پرشکوه «قرآن» فاصله، ایجاد کنیم و بتوانیم، «قرآن» را، از «آسمان قدسی» پایین بیاوریم و یک نگاه غیرمقدس را، درباره آن، ایجاد کنیم، هیچ کاستی و هیچ ضعفی، به جایگاه رفیع و پرمنزلت فرهنگسازی و ادبیات‌آفرینی «قرآن» در تمامی وسعت تاریخی زبان و واژگان و ادب‌آفرینی «زبان فارسی» وارد نمی‌شود. 
«قرآن» این کتاب پرفروغ و پرنور، همان‌طور که در همه ساخت‌های جامعه ایران، معنویت‌آفرینی و زیبایی‌‌سازی کرده است، در تمامی زبان و واژگان فارسی، زیبایی‌های خیره‌کننده‌ای را به تاریخ فرهنگ ایران‌زمین عرضه کرده است، که سبب پیشروی‌های سرزمینی زبان فارسی طی قرون گذشته، شده است.
اگر «شاه‌جهان»، امپراتور هند، در ۸۰۰سال پیش اسم فرزندش را، «داراشکوه» می‌گذارد، تنها و تنها به خاطر سیطره بلامنازع زیبایی‌شناسی زبان فارسی، بر همه زبا‌ن‌های دیگر در این قاره است. «ابن‌بطوطه»، جهانگرد مسلمان «مراکشی»، که از آفریقا به «ایران» آمده، و از اینجا، به سوی سرزمین «چین» حرکت می‌کند، از این‌که، در این کشور پهناور، با آن زبان عجیب «اشعار سعدی» را می‌شناسند و می‌خوانند و به آن استناد می‌کنند؛ دچار شگفتی و اعجاب می‌گردد که این شعر، چگونه، بیش از ۵۰۰۰کیلومتر را، طی سفر، کرده، و در زبان مردم نشت کرده است.
و اگر، «کتاب برجسته و ارزشمند کیمیای سعادت» که، ۱۰۰۰سال، از تولد تاریخی آن در «طوس»، می‌گذرد، در نظام معنایی امروزین زبان فارسی، بدون اذیت و چالش؛ قابل خواندن و درک کردن و بهره‌برداری است؛ به‌خاطر پرتوآفرینی‌های «قرآن» مجید، در همه هستی و دارایی‌های زبان‌ و ادبیات فارسی است. بنابراین، هرکه: زنده‌باد قرآن بگوید، با صدایی لطیف‌تر دارد می‌گوید: زنده‌باد ایران و زنده‌باد زبان فارسی...
پس، همه رسانه‌های دشمن ایران، بدانند که، آن دست غیرتمندی که در سازمان ملل، قرآن را، برفراز گرفت و مودبانه اظهار کرد: زنده‌باد قرآن!، دفاع بزرگی از ایران همیشه بزرگ کرده است و نیز دفاع تاریخی، از نقش فروزنده «قرآن مقدس» در ایجاد نمادین یک نظام زیبایی‌شناسی متعالی در گستره تاریخی زبان فارسی و این دفاع، ایران‌دوستان و وطن‌پرستان را، خوشحال کرد و دشمنان حقیقی و قسم‌خورده ایران را، آزرده‌خاطر و عصبانی نمود. از آن، ساعت آسمانی و خوش‌آوا، که سینه پهلوانی و حقیقت‌خواهی فرهنگ و زبان ایرانی، در برابر دعوت قرآن مجید، گشوده گشت و یک لبیک برای همه ساعات و روزها و سال‌ها گفت، قرن‌ها می‌گذرد و همیشه این تقدس حضور بر تخت پادشاهی فرهنگ و زبان ایران و ایرانی تکیه زده است و منتظر روز اقتدار هست.