کشف جاده ۷۰۰۰ساله در قعر مدیترانه!

مطالعات بیانگر این فرضیه است که این اکتشافات، بقایای سازه‌ای هستند که سکونتگاه تمدن‌خوار را به منطقه‌ای مرتبط می‌کرده است که امروزه به‌عنوان جزیره‌ای متروکه با نام «کورکولا» شناخته می‌شود. در سال ۲۰۲۱/۱۴۰۰ باستان‌شناسی به نام مت پاریکا از دانشگاه زادار در کرواسی جزیره‌ای دست‌ساخته بشر را کشف کرد. او در حالی‌که مشغول بررسی و تحلیل تصاویر ماهواره‌ای در اطراف سایت آبی کورکولا بود، متوجه وجود چیزی در کف دریا شد که بر‌اساس حدسش، ساخته بشر بود؛ بنابراین به همراه همکارش برای جست‌وجوی بیشتر به سوی محل مشاهده ‌شده غواصی کردند. آنها در عمق چهار تا پنج متری دریای آدریاتیک مدیترانه، دیوارهایی سنگی کشف کردند که ممکن بود بخشی از تجهیزات محوطه‌ای باستانی باشد؛ توده خشکی‌ای در سطح فوقانی که با جاده‌ای باریک از بخش اصلی جزیره جدا می‌شده است.
این باستان‌شناس معتقد است که موضوع متمایز و جالب توجه در این منطقه این است که بر‌خلاف اغلب بخش‌های مدیترانه‌ای، این بخش در طول هزاره‌ها، از هجوم امواج سهمگین در امان مانده است. همچنین خط ساحلی که شامل جاده ماقبل تاریخ بوده (پل ۷۰۰۰ساله) است، به همین شکل محافظت می‌شده و قطعا همین عامل مانع تخریب طبیعی این محوطه اکتشافی شده است. این جاده باستانی با چهار متر پهنا، از تخته‌سنگ‌هایی که به‌دقت روی هم چیده شده بودند، ساخته شده است. چنان‌که از یک ساختار زیرزمینی انتظار می‌رود، این منطقه امروزه با لایه‌ای غلیظ از گل پوشیده شده است. محققان معتقدند سکونتگاه سولین که اکنون زیر آب رفته و نیز گذرگاه باستانی کورکولا، در زمان تمدن نوسنگی خوار ساخته شده است که مردمانش در مقطعی از زمان در مناطق شرقی آدریاتیک سکونت داشته‌اند. تحلیل‌های رادیوکربنی از چوب‌های حفظ‌شده نشان‌می‌دهد که قدمت کل سازه تقریبا به ۴۹۰۰ سال قبل از میلاد باز‌می‌گردد؛ بنابراین دانشگاه زادار در بیانیه‌ای مربوط به کشف اخیرش اعلام‌ کرده است که مردم حدود ۷۰۰۰ سال قبل روی این جاده تازه‌کشف‌ شده «گام می‌نهادند»؛ کشفی حاصل از همکاری ارگان‌ها و گروه‌های علمی، غواصان، عکاسان و متصدیان چند موزه. با این حال، این تنها رازی نبوده که منطقه کورکولا سال‌ها در دل خود حفظ کرده است و چنانچه پیشتر ذکر شد، همین گروه تحقیقاتی یک سکونتگاه دیگر را نیز در جهت مخالف جزیره کورکولا در خلیج گرادینا در عمق چهار تا پنج متری دریا کشف کرده‌اند که به‌طرزی قابل ‌توجه به سکونتگاه سولین شبیه بوده است. بر‌اساس شواهد، این منطقه محل تولید برخی از صنایع جالب عصر حجر مثل برخی مصنوعات دوره نوسنگی، تبرهای سنگی و بقایای موجوداتی که برای الهه‌ها قربانی می‌شده‌اند نیز بوده است. به‌نظر می‌رسد یافته‌های این محوطه جدید نیز مانند نمونه‌های مشابه در محوطه سولین، با تمدن خوار در ارتباط بوده باشد.
شایان ذکر است که یافته‌های عصر نوسنگی ـ متعلق به حدود ۱۲هزار سال قبل - بسته به سبک زندگی _ هرقدر که به‌طور تدریجی از شکارگری به کشاورزی و سپس دامداری تغییر یافته، پایدارتر شده است. در این رابطه باستان‌شناسان معتقدند که اکتشافات، بقایای اسکلتی، مصنوعات، مدل‌سازی ریاضیاتی الگوهای ژنتیکی و بسیاری از یافته‌های دیگر مانند پنیر ۷۲۰۰ ساله کرواسی (با توجه به کشف کوزه‌های سفالی باستانی برای تولید لبنیات) در شکل‌گیری دانش ما از انسان عصر نوسنگی مؤثر بوده است؛ با وجود این، آنچه یافته‌های جدید را متمایز می‌کند، آن است که کشف سکونتگاه‌های جزیره‌ای متعلق به عصر نوسنگی، اتفاقی نادر است؛ دلیلی که آنها را به یافته‌هایی هیجان‌انگیز برای باستان‌شناسان تبدیل می‌کند و نشان می‌دهد که نیاکان ما چگونه خود را برای زندگی در مناطق مختلف وفق می‌داده‌اند و با جاده‌سازی، آنها را به یکدیگر مرتبط می‌کرده‌اند.

منبع: science alert