درباره مدرسه ایران و دکتر علی عبدالعالی

سالهاست که همه متوجه این شدهاند نظام آموزشی ما مشکل دارد. همه جا حرف از اصلاح نظام آموزشی است. سالهاست که این بحث مطرح شده و در ذهنیت اهل فکر و فرهنگ ما این مسأله همیشه روی میز است. چند بار هم نهادهای حاکمیتی تلاش کردهاند تا این نظام آموزشی را اصلاح کنند. تغییر نظام آموزشی قدیم به جدید یکی از کارهایی بود که انجام شد اما چندان که باید اثر نداشته و شاید بهتر باشد بگوییم اثری آنگونه ملموس بر روند آموزش در کشور ما نگذاشته است که حداقل همه ما بگوییم بخشی از مشکل حل شد. همچنان موسسات کنکور در حال جولان و تاخت و تاز هستند و ما با همان ذهنیت کهنه و ناکارآمد طرفیم که هزاران ساعت از عمر فرزندان این سرزمین در مدرسهها صرف میشود و هیچ نتیجه ملموس و قابل درکی به بار نمیآید. نتیجه عملیاتی آموزش و پرورش در زندگی ما چیست؟ به هر حال نمیشود به کلی یک ساختار و زحماتش را نفی کرد، ولی آنچه مسلم است این که آن تحول مورد انتظار در این تشکیلات رخ نداده است. طرح تحول آموزش و پرورش نوشته شده و اقداماتی هم در عرصه عمل اتفاق افتاده است، ولی همچنان مهمترین مسائل این میدان حل نشده ماندهاند. شاید نخست باید همه به وحدتی در صورت مسأله میرسیدند که نرسیدند. شبکه آموزش سیما و دکتر علی عبدالعالی با برنامه مدرسه ایران در حال طراحی آن چیزی هستند که میخواهیم. حالا همه ما در تهران، چهارمحال و بختیاری و بلوچستان در حال یافتن یک درک و یک تصویر تازه از آموزش و پرورش هستیم. یادگیری با طعم لذت، پاسخی امروزین به یک نیاز جدی ماست. انسان امروز دیگر انسان مجبور قرنهای گذشته نیست. بخواهیم یا نخواهیم ما تغییر کردهایم. صنایع جهانی، هنر و رسانههای جهانی هستی تازهای آفریدهاند و انسانی جدید را طراحی کردهاند. شاید در عمل باید بسیاری از قطعههای این جورچین جدید را نپذیریم و از نو بسازیم اما زیبایی و لذت دیگر از تعریف انسان امروزی جدا شدنی نیستند. فقط مسأله این است که ما باید در چارچوب تمدنی خودمان به این زیبایی و لذت برسیم. درباره این مسائل باید بسیار اندیشید و حرف زد اما این قدر قطعی است که دیگر این چرخه به عقب برنخواهد گشت. ما باید خودمان را برسانیم. یادگیری با طعم لذت و مدرسه ایران هدیهای است از وجود شریف دکتر علی عبدالعالی و گروهش که با تمام وجود سعی دارد یک مسأله را برای همه ما بهدرستی طرح کند. علی عبدالعالی کیست؟ استاد دانشگاهی که بهرغم جایگاه علمیاش به خاطر نگرشی که به آن باور دارد برای آموزش به کودکان کلاس اول، بالا و پایین میپرد و شیطنت میکند. مدیر شبکهای که وقتی در تلویزیون ظاهر میشود، کودکان ما با ذوق بیشتری برنامه را دنبال میکنند. یافتن آدمهایی از این جنس، هنر مدیران فرهنگ و رسانه ماست و قدر دانستن نعمت وجود عزیز مردانی از جنس علی عبدالعالی بر همه ما واجب است، چراکه شکر نعمت نعمتت افزون کند. اگر مشتاق داشتن آدمهای بیشتری از این سنخ هستیم باید آنها را که هستند بیشتر قدر بدانیم. در هر حوزهای آدمهایی از این گونه هستند که با همه وجود و با تمام توان و آبرویشان برای باورشان میکوشند ولی هم مسئولان کشور باید آنها را ببینند و بشناسند و به آنها میدان بدهند و هم ما مردم باید شکرگزار نعمت وجود آنها باشیم و شکر این نعمت این است که سخن اصلی آنها را درست درک کنیم و به قدر وسع در عملیاتی کردن ایدههایشان کمک کنیم. روزنامه جام جم