نگارخانه‌ای در وصف ایرانی‌بودن

پویش ایران ما با هدف ایران‌شناسی شهروندان تهرانی در قالب عکس‌های فاخر از ابنیه تاریخی در ۷۰درصد فضا‌های فرهنگی شهر به تماشا درآمده تا عموم مردم به بازشناسی عوامل هویت‌بخش تاریخی، ملی، مذهبی و طبیعی ایران بپردازند. سازمان زیباسازی شهر تهران که پیش از این هم با برپایی «نگارخانه‌ای به وسعت شهر» در سال‌های گذشته، به نمایش آثار هنری و موزه‌ای کشور در سطح وسیعی اقدام کرده بود -که اتفاقا به تیتر یک بسیاری از رسانه‌های جهانی بدل شد و برخی از کشور‌های مدعی هنر از این اقدام به عنوان بزرگ‌ترین رویداد هنری جهان نام بردند- حال با توجه به این تجربه، پویش ایران ما را برگزار کردند تا جنبه بازخوانی فرهنگی چنین امکاناتی را در شهر تهران تقویت کند.

در حقیقت، این پویش در گستره پایتخت در حال یادآوری به عموم شهروندان تهرانی است که چه داشته‌های فرهنگی و هنری دارند و چگونه است که باید با تمدن کهن ایرانی-اسلامی خود بیشتر آشنا شوند، آن هم در روزگاری که رسانه‌های بیگانه تلاش دارند احساس نسل جوان را نسبت به گذشته ایرانی خود کمرنگ کنند.
حال پویش ایران ما، آثار هنری و فرهنگی را به سطح شهر آورده تا هم موجب آرام‌بخشی به جامعه از طریق هنر شود و هم یادآوری کند چه داشته‌های هنری، فرهنگی، طبیعی و ابنیه تاریخی را در ایران بزرگ داریم. به‌طور قطع افزایش تصاویر هویت فرهنگی در سطح شهر به افزایش شناخت و بهبود سلیقه عموم جامعه نیز کمک می‌کند و پروژه ایران ما، به واسطه بیرون کشیدن داشته‌های فرهنگی از تمدن ایران اسلامی از میان کتاب‌ها و آوردن آن در یک گستره عمومی، کارکردی مثبت را به نمایش گذاشته است.

اگر این نکته را در نظر بگیریم که بسیاری از این آثار، ثبت جهانی نیز شده‌اند، درمی‌یابیم کار شهرداری تهران بسیار باارزش است. این‌که کالای فرهنگی و هنری را در جای‌جای شهر پخش و تهران را به یک گالری بزرگ تبدیل کنیم، هر رهگذری را به وجد می‌آورد. این پویش نکاتی دارد که می‌توان با نگاه دقیقی به آن از معایبش کاست تا در ادوار آتی با قوت بهتری اجرا شود.
​​​​​​​
۱- در آثار اکران شده در پویش ایران ما بیشتر با آثاری مواجه‌ایم که جنبه تاریخی و طبیعی دارند، یعنی جاذبه‌های تمدن ایرانی که در قالب بنا‌ها و معماری ادوار مختلف حوزه تمدنی ایران هستند به نمایش درآمده است. این در حالی است که عموم مردم با بسیاری از این آثار آشنا هستند و بهتر بود نمونه‌های کمتر دیده شده و ناشناخته از جاذبه‌های طبیعی و فرهنگی ایران در این طرح دیده شود.

۲- آثار به نمایش درآمده در پویش ما، به نوعی جنبه تبلیغی برای حوزه گردشگری دارند، یعنی کارکرد آن‌ها در فصل بهار و تابستان که بیشترین مسافرت را در کشور داریم، بهتر می‌توانست به حوزه گردشگری که جنبه فرهنگی هم دارد، کمک کند. ضمن آن‌که در این فصل از سال می‌شد از جاذبه‌های فرهنگی و طبیعی ایران (به دلیل چهار فصل بودن جغرافیای ایران) که با این فصل همخوانی دارند در اکران شهری استفاده کرد، مانند جاذبه‌های شهر‌هایی که در این روز‌ها گرم‌تر هستند یا جاذبه‌های طبیعی شهر‌های سردسیر که می‌تواند به معرفی آن‌ها پرداخت تا حال و هوای شهروندان را تغییر دهد.

۳- در میان طرح‌های اکران شده پویش ایران ما، آثاری به چشم می‌خورند که نمی‌توانند با محتوا و اندیشه پس این رویداد همخوانی داشته باشد به‌طور مثال ارائه برج آزادی در این طرح در پایتخت که تقریبا نیمی از شهروندان تهران هر روز از کنار آن می‌گذرند، طرحی است که همخوانی با محتوای و کارکرد چنین پویشی ندارد.

۴- اگرچه پویش ایران ما در گستره شهر، حال و هوای پایتخت را عوض کرده، اما هنوز مشکلاتی که طرح «نگارخانه‌ای به وسعت شهر» هم با آن مواجه بود را با خود به همراه دارد. زیرا اکران چنین آثاری در اتوبان‌ها و خیابان‌ها که اتومبیل‌ها با سرعت از کنار آن رد می‌شود، نمی‌تواند تاثیرگذاری کاملی داشته باشد، این در حالی است که شهرداری فضا‌های مختلفی در سطح شهر تهران دارد؛ مانند پلاز‌های هفت تیر، میدان آزادی، میدان امام حسین (ع) و مترو، که افراد در آنجا قدم می‌زنند که می‌توان از آن‌ها برای تاثیرگذاری بهتر چنین پویشی‌هایی بهره برد.

روزنامه جام جم