راهکاری برای برون‌رفت از وضعیت بحرانی

ناامنی‌های اخیر، آسیب‌های زیادی در فضای کار و اقتصاد جامعه ایجاد کرده است که از جمله آن‌ها رکود فعالیت‌های فرهنگی و هنری در کشور است. در شرایطی که زیان وارد به سینما از کرونا همچنان محل بحث و حساب و کتاب است، صاحبان سینما امیدوار شده بودند با اکران فیلم‌های پرمخاطب در پاییز، شرایط کم‌کم به روز‌های پیش از کرونا نزدیک شود، اما ناآرامی‌ها و تغییرات اجتماعی معادلات را بر هم زد. پرواضح است ادامه چنین شرایطی تنها وضعیت فرهنگ و هنر کشور را به مخاطره نمی‌اندازد، بلکه به معیشت فعالان این حوزه و نیز کارکنان سینما هم آسیب‌های غیرقابل جبرانی وارد می‌کند.

با تمام این تفاسیر طبق اعتقاد همیشگی‌ام اگر فیلم خوب در هر شرایطی روی پرده سینما‌ها برود، مخاطب را به سالن می‌کشاند. این روش تنها روشی است که وضعیت سینما‌ها را بهبود می‌بخشد. کمااین‌که در گذشته در مواردی روش‌های دیگری را مثل نیم بها کردن یا شناور کردن قیمت بلیت را امتحان کرده بودند. این بار هم در چهاردهمین نشست شورای راهبردی اکران که در ۱۸مهرماه امسال مصوب شد همزمان با برگزاری رویداد «سینمای مهر ایران» در استان‌های مختلف، نرخ بلیت به مدت دو هفته در سینما‌های کشور به نصف کاهش یافت و به این ترتیب بلیت سینما‌ها از تاریخ ۲۱مهر نیم‌بها شد، اما این طرح هم نتوانست راهی برای نجات پیکر نیمه جان سینما باشد. این روش‌ها هیچ‌کدام نتوانستند گیشه سینما‌ها را نجات دهند و مخاطبان را به سالن سینما‌ها بکشانند. سینما‌های تک‌سالنه و دوسالنه که به جرات می‌گویم به تعطیلی کامل رسیده‌اند. صاحبان این سالن‌ها عمدتا درخواست تغییر کاربری دارند. چون هزینه سالن داری آن هم در روزگار فعلی هیچ توجیه اقتصادی ندارد.
مشکل امروز سینمای ما دور شدن مردم از سینما به دلایل مختلف بوده که از جمله مهم‌ترین آن‌ها کاهش چشمگیر کیفیت آثار سینمایی است. در دوره‌ای این تصور ایجاد شده بود که صرفا آثار کمدی می‌توانند مردم را به سینما بکشانند، اما همان‌طور که امروز می‌بینید در این روز‌ها موفقیت نسبی دو فیلم انیمیشن «پسر دلفینی» و «لوپتو» در کنار کمدی‌های در حال اکران نشان داد تنوع دادن در آثار می‌تواند مردم را به سینما‌ها بکشاند. در چنین شرایطی تولید فیلم‌های فاخر و متنوع باید از اولویت‌ها باشد. چرا که حمایت مادی و پشتیبانی از تولید آثار باکیفیت، نقش انکار‌ناپذیری در بالارفتن حجم استقبال از سینما‌ها دارد. سینمای ایران به گونه‌های مختلف سینمایی نیاز دارد؛ چرا که این نیاز، نیاز مخاطب ماست. دست اندرکاران سینما باید ساخت انواع ژانر‌های سینمایی را در دستور کار قرار دهند که سلایق مختلف جامعه بتواند علاقه‌مندی‌های خود را در آن پیدا کند. سینما اگر بخواهد صرفا به یک ژانر به‌خصوص بپردازد قطعا با شکست همه‌جانبه مواجه خواهد شد.
سازمان سینمایی نه تنها امروز، بلکه همیشه باید بخشی از توانی که برای توسعه زیرساخت‌های سینمایی در نظر گرفته سمت تولید آثاری که مردم را به سمت سینما متمایل می‌کند ببرد. درست است که ساخت پردیس‌های مجهز مهم است، اما تولید سالن سینما برای مردمی که سینما نمی‌روند چه توجیهی دارد؟ در واقع آنچه باعث می‌شود وضعیت اکران رو به بهبود برود، تولید و نمایش آثاری است که مخاطب را ترغیب به خرید بلیت و آمدن به سینما کند.