اکسیر جوانی در دانه‌های انگور

به گزارش جام‌جم آنلاین به نقل از نیوساینتیست، یک ماده شیمیایی جدا شده از عصاره هسته انگور با پاکسازی سلول‌های قدیمی و فرسوده موش‌های پیر، عمر آن‌ها را تا ۹ درصد افزایش می‌دهد. همچنین این روند درمانی به نظر می‌رسد که موش‌ها را از نظر فیزیکی متناسب‌تر می‌کند و اندازه تومور‌ها را در صورت استفاده در کنار شیمی‌درمانی برای درمان سرطان کاهش می‌دهد.

این یافته، امکان توسعه درمان‌های ضد پیری آینده را تقویت می‌کند که سلول‌های پیر را هدف قرار می‌دهند؛ سلول‌های پیری که توانایی خود را برای تکثیر از دست می‌دهند و در عوض موادی را که باعث التهاب می‌شوند از خودشان ترشح می‌کنند.

تعداد سلول‌های پیر با افزایش سن افزایش می‌یابد و با شرایط مختلف مرتبط با افزایش سن از جمله بیماری‌های قلبی عروقی، دیابت نوع ۲ و پوکی استخوان مرتبط است.

کیکسیا ژو، در دانشگاه آکادمی علوم چین در شانگ‌های و همکارانش برای یافتن ماده‌ای که ممکن است این سلول‌ها را از بین ببرد، کتابخانه‌ای از مواد شیمیایی مرتبط با پیری را از نظر اثرات آن‌ها بر روی سلول‌های پیر بررسی کردند. در جستجو‌های این تیم تحقیقاتی، نوعی ماده شیمیایی به نام پروسیانیدین سی ۱ (PCC۱) پیدا شد که به طور طبیعی در دانه‌های انگور وجود دارد.

به نظر می‌رسد که در غلظت‌های پایین، PCC۱ از تولید مواد التهابی در سلول‌های پیر در کشت‌های سلولی جلوگیری می‌کند. در غلظت‌های بالا، این ماده شیمیایی سلول‌ها را از بین می‌برد، در حالی که سلول‌های جوان‌تر را دست نخورده باقی می‌گذارد.

برای آزمایش اثربخشی آن در حیوانات زنده، این تیم به ۱۷۱ موش ۲ ساله - معادل حدود انسان ۷۰ ساله – از محلول PCC۱ یا محلول کنترل دو بار در هفته تا پایان عمر حیوانات تزریق کردند. به طور متوسط، PCC۱ طول عمر موش‌ها را ۹ درصد افزایش داد.

این ماده شیمیایی همچنین به نظر می‌رسد که آمادگی جسمانی موش‌های جوان‌تر را بهبود می‌بخشد. به حیوانات زیر ۲ سال هر دو هفته یک بار به مدت ۴ ماه محلول کنترل یا PCC۱ تزریق شد و پس از آن تحت یک سری آزمایشات فیزیکی قرار گرفتند. موش‌هایی که این درمان را دریافت کردند، در مقایسه با موش‌هایی که محلول کنترل دریافت کرده بودند، سرعت راه رفتن بالاتر، قدرت گرفتن قوی‌تر و استقامت بهتر هنگام دویدن روی تردمیل داشتند.

گفته می‌شود که شیمی درمانی موجب تسریع روند پیری در سلول‌های توموری می‌شود. برای اینکه بفهمند آیا PCC۱ می‌تواند این سلول‌های پیر شده تومور را از بین ببرد و تأثیر شیمی‌درمانی را تقویت کند، تیم این ماده شیمیایی را در کنار میتوکسانترون، دارویی که برای درمان سرطان سینه، لنفوم غیر هوچکین و لوسمی میلوبلاستیک حاد و سایر سرطان‌ها استفاده می‌شود، آزمایش کردند.

تیم این درمان ترکیبی را روی موش‌هایی که در بدنشان سلول‌های تومور پروستات انسانی کاشته شده بودند، آزمایش کردند. درمان موش‌ها با PCC۱ و میتوکسانترون، تومور‌ها را تا حدود ۷۵ درصد کاهش داد، در حالی که شیمی درمانی به تنهایی باعث کاهش ۴۴ درصدی تومور‌ها شد.

دوریان زیگلر از دانشگاه لوزان در سوئیس می‌گوید: «از آنجایی که به نظر نمی‌رسد این ماده شیمیایی روی سلول‌های سالم تأثیر بگذارد، می‌تواند روش درمانی ضد پیری نویدبخشی باشد.» او اضافه م کند که تحقیقات آینده باید بررسی کند که آیا PCC۱ اثرات مشابهی روی افراد دارد یا خیر.