لحظه کوتاه «نابینایی» مکانیسمی برای بهبود بینایی چشم‌ها

به گزارش جام‌جم آنلاین به نقل از ساینس الرت، این تحقیق به فووِئولا، بخش کوچکی از شبکیه چشم می‌پردازد که ما از آن برای دیدن جزئیات دقیق استفاده می‌کنیم. هنگامی که ما به دنبال شخصی در میان جمعیت می‌گردیم، یا سعی می‌کنیم تابلوی راه را در فاصله‌ای دور ببینیم، این فووئولا است که برای گزارش دادن به مغز به آن تکیه می‌کنیم.

چشمان ما هنگامی که به چیزی از نزدیک نگاه می‌کنیم، تغییر نگاه کوچک و سریعی به نام میکروساکاد ایجاد می‌کند. مطالعه جدید نشان می‌دهد که چگونه این میکروساکاد‌ها به طور موقت بینایی ما را نیز غیرفعال می‌کنند؛ البته نتیجه نهایی این غیرفعالسازی به نظر می‌رسد در کل بینایی را بهبود می‌بخشد.

جانیس اینتوی، محقق بینایی از دانشگاه روچستر در نیویورک و پژوهشگر ارشد این مطالعه می‌گوید: «ما مشاهده کردیم که میکروساکاد‌ها با دوره‌های کوتاهی از سرکوب بینایی همراه هستند که در طی آن ما اساساً نابینا هستیم. نتایج ما نشان می‌دهد که هر بار که نگاه خود را تغییر می‌دهیم، مرکز نگاه تحت تعدیل‌های شدید و سریع قرار می‌گیرد.»

اینکه چگونه و چه زمانی نگاه خود را برای بهبود دید تغییر می‌دهیم، برای داشتن دید مناسب بسیار مهم است - آن را مانند چرخاندن یک تلسکوپ برای داشتن دید واضحی از محیط اطراف خود در نظر بگیرید. همچنین نحوه کور شدن موقت چشم در حین حرکت‌های بزرگتر چشم، مانند نگاه کردن به صفحه کامپیوتر است که پیش از این گزارش شده بود و نام آن را سرکوب ساکادیک گذاشته‌اند. در این پژوهش محققان می‌خواستند بدانند که آیا تغییر نگاه کوچک‌تر به همین شکل عمل می‌کند یا خیر.

شش داوطلب سعی کردند به دنبال «کک‌هایی» باشند که روی یک «تکه خز» روی صفحه رایانه می‌پرند. داوطلبان در واقع فقط به نقاطی روی یک «پس‌زمینه دارای نویز طبیعی» نگاه می‌کردند که خز یک حیوان را شبیه‌سازی می‌کرد. داوطلبان به محض اینکه می‌دیدند کک‌ها می‌پرند، دکمه‌ای را فشار می‌دادند.

یک اسکنر تخصصی چشم برای ضبط فووئول‌های شرکت‌کنندگان در حالی که آن‌ها به «کک‌ها» نگاه می‌کردند استفاده شد. مشخص شد که آن‌ها قادر به دیدن کک‌های دیجیتالی بلافاصله قبل و بلافاصله بعد از تغییر نگاه نیستند، حتی زمانی که ظاهراً مستقیماً به آن‌ها نگاه می‌کردند.

کاری که این مطالعه انجام نمی‌دهد این است که بیش از حد عمیق به این موضوع بپردازد که علت این پدیده چیست؛ اما محققان معتقدند که این پدیده احتمالا راهی برای ثابت و پایدار نگه داشتن بینایی ما در حالی که نگاه ما به اطراف می‌چرخد است. آزمایش‌های بیشتر باید بتواند موارد بیشتری را نشان دهد.

اینتوی می‌گوید: «این از دست دادن کوتاه‌مدت بینایی احتمالاً به این دلیل اتفاق می‌افتد که هر زمان که چشمانمان را حرکت می‌دهیم، تصویر جهان را در حال تغییر نمی‌بینیم. سیستم بینایی ما با سرکوب ادراک در دَوران ساکاد قادر به ایجاد یک ادراک پایدار است.»

اسکن چشم نشان داد که بینایی به سرعت در مرکز چشم پس از این لحظه‌های کوتاه توقف بینایی بهبود یافت و پس از آن به بهبود یافتن ادامه داد - به طور کلی، بینایی در چشم پس از ساکاد یا حرکت سریع چشم بهبود یافت.

این لحظات کوچک سرکوب بینایی به قدری سریع اتفاق می‌افتند که ما از وقوع آن‌ها آگاه نیستیم، و همچنین از همه جابه‌جایی‌های نگاه میکروسکوپی که در حین نگاه کردن به آنچه در اطرافمان وجود دارد، آگاه نیستیم.

تنها به لطف ابزار‌های اسکن بسیار دقیق است که می‌توانیم به مکانیسم‌هایی که در چشمانمان می‌گذرد با چنین نگاه دقیقی نگاه کنیم و در نهایت، درک بیشتر در مورد آن‌ها می‌تواند به محققان کمک کند تا درمان‌های مؤثرتری برای شرایط مختلف توسعه دهند.

نتایج این تحقیق در نشریه معتبر PNAS منتشر شده است.