به گزارش
جام‌جم آنلاین به نقل از آی‌اف‌ال ساینس، ایمونوتراپی روشی که در آن سیستم ایمنی بدن برای حمله به تهدید‌ها تشویق می‌شود، این روز‌ها به طور فزاینده‌ای برای درمان انواع مختلفی از سرطان‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد. با این حال، هزینه روش‌های ایمونوتراپی موجود برای همه به راحتی قابل تأمین نیست. به همین خاطر در صورتی که روشی جایگزین با هزینه به مراتب پایین‌تر معرفی شود که ایمن بودن و اثربخشی آن اثبات شود، می‌تواند جان میلیون‌ها نفر را نجات دهد. مرحله اول کارآزمایی قسمت اول این موضوع یعنی ایمن‌بودن را مشخص می‌کند و در صورتی که این مرحله با موفقیت طی شود می‌توان به احتمال مؤثر بودن روش دلگرم شد.
در سال ۲۰۱۱، دکتر آئود فارر از دانشگاه ملی استرالیا مقاله‌ای را در زمینه تزریق سلول‌های مرده باکتری به تومور منتشر کرد. فارر در این مقاله مطرح کرده بود که باکتری‌ها، اگرچه دیگر برای بدن خطری ندارند، اما توجه سیستم ایمنی را به خود جلب می‌کنند. از سلول‌های ایمنی که در محل حاضر خواهند شد، سلول‌های T به سلول‌های سرطانی حمله می‌کنند.
فارر اکنون مقاله جدیدی را در مجله ImmunoTherapy of Cancer منتشر کرده است که موفقیت این روش را در موش‌ها، سگ‌ها و اسب‌ها همراه با آزمایش بالینی کوچکی گزارش می‌دهد.
او در این رابطه توضیح می‌دهد: «ما در این کارآزمایی هشت بیمار را تحت درمان قرار دادیم که همه آن‌ها بیماران در مراحل آخر بیماری قرار داشتند. اما به طور خاص در یک بیمار توانستیم کیفیت زندگی را به میزان قابل توجهی بهبود بخشیم. این روش درمانی میزان مایع اطراف ریه‌های آن‌ها را کاهش داد و توانست یکی از سرطان‌های آن‌ها را کوچک کند.» در این تحقیقات اقلیت قابل توجهی از حیوانات تحت درمان بهبود یافتند، در حالی که برخی دیگر بهبودی نسبی یافتند.
یک موفقیت در میان هشت بیمار ممکن است موفقیت چشمگیری به نظر نرسد، اما باید توجه داشت که این‌ها بیمارانی بودند که هیچ روش دیگری برای آن‌ها کار نکرده بود. این مقاله پیشنهاد می‌کند که در صورت استفاده زودهنگام از این روش احتمال درمان بیمار بیشتر خواهد بود. درعین حال، به غیر از درد موضعی، این روش عوارض جانبی کمی به همراه داشته است.
فارر همچنین توضیح می‌دهد: «هنگامی که سلول‌های ایمنی تکثیر می‌شوند، می‌توانند در سراسر بدن حرکت کنند، بنابراین نه تنها به سرطان در محل تزریق بلکه به هرگونه متاستاز (شرایطی که سرطان به قسمت دیگری از بدن گسترش یافته است) حمله می‌کند.»
فارر می‌افزاید: «مهم‌ترین مزیت این روش درمانی جدید این است که به دوز‌های کمی نیاز دارد، روش استفاده ساده‌ای دارد و عوارض جانبی کمی دارد. همچنین هزینه بسیار پایینی دارد. در حال حاضر برآورد ما برای هر دوز این روش حدود ۲۰ دلار است، در حالی که هزینه روش‌های دیگر ایمونوتراپی می‌تواند تا ۴۰ هزار دلار نیز برسد. این باعث می‌شود این درمان برای بیماران در کشور‌های در حال توسعه نیز قابل دسترس باشد.»
این ایده کاملاً جدید نیست؛ دکتر ویلیام کولی بیش از یک قرن پیش باکتری‌های مرده را به تومور‌ها تزریق می‌کرد. فارر می‌گوید کار‌های کولی تاحدی موفقیت‌آمیز بوده است و برخی تحلیل‌های گذشته‌نگر نشان می‌دهد که ممکن است این روش به خوبی ایمونوتراپی مدرن مؤثر باشد. با این حال، هیچ کس، از جمله کولی، ساز و کاری را که مانع پیشرفت سرطان با این روش می‌شد را درک نکرد و این ایده در سایه اثربخشی روش تازه شناسایی شده پرتودرمانی محو شد.
برای دستیابی به نتایج، کولی نیاز داشت ماه‌ها هر ۲ تا ۳ روز یکبار به بیماران خود باکتری تزریق کند، اما محققان در این تحقیق جدید از مایکوباکتریوم استفاده کردند؛ یک باکتری غیر معمول که فارر در مورد آن توضیح می‌دهد: «این باکتری نه گرم مثبت است و نه گرم منفی. مهم‌تر از همه، آزاد شدن باکتری از این محلول به آرامی انجام می‌شود، بنابراین پس از هر تزریق آزاد شدن باکتری‌ها تا شش هفته ادامه خواهد داشت.» فارر می‌افزاید: «مایکوباکتریوم به طور گسترده در ادجوانت‌های استاندارد برای مصارف تزریق حیوانات استفاده می‌شود.»
این تیم بسیار متعهد است که هزینه تمام شده این روش را تا حد امکان پایین نگه دارد. مرحله اول کارآزمایی بالینی با موفقیت انجام شده و به زودی مرحله دوم آن آغاز خواهد شد. فارر نتیجه تحقیقات خود را در نشریات دارای دسترسی آزاد منتشر کرده است و امیدوار است دیگران نیز آزمایشات کوچک مشابهی را انجام دهند.
به گفته او این روش باید برای هر تومور جامدی قابل استفاده باشد، اگرچه ممکن است به کارگیری آن برای سرطان‌های مغزی دشوار باشد.
