ای دل غم‌دیده حالت به شود

اصلا آمده‌ای که وصل شوی و لذتش را ببری و بروی که اگر وصل شوی همه سختی‌ها آسان شود و اگر وصل نشوی، برزخی می‌شود این دنیا که کرونا بزرگ و مهیب است و همه می‌دانیم، کوچک‌تر از کرونا هم می‌تواند چنان به‌هم بریزد تو را که چون اخگر آتشفشانی بالا بروی و در آتش زمین فرو روی. اما وصل که باشی، چون جریان الکتریسته‌ای که مدام حرکت می‌کند و نور می‌تاباند و گرما می‌بخشد، به راهت در این دنیا ادامه می‌دهی تا به مقصد برسی روی سیم و ریلی از انرژی و گرما و نور.

عبور از دریای بلا

مهدی فقیه، بازیگر قدیمی را سال‌هاست می‌شناسم. نزدیک به ۲۰سال است. در همه این‌سال‌ها همین‌قدر آرام بوده و هر زمان که با او هم‌صحبت شده‌ام، لحن و کلامش همین‌قدر آرام بوده.کلمات را با دقت انتخاب می‌کند، در میان حرف‌هایش گریز می‌زند به غزلیات حافظ و آنقدر با حافظ دم‌خور بوده که دقیقا می‌داند در کجای کلام و برای چه حس و حالی و برای رساندن چه منظوری کدام بیت و کدام غزل را از جناب حافظ باید سند بیاورد.

خودش می‌گوید: از سال قبل که کرونا آمد و همه شرایط و روال عادی زندگی را به‌هم ریخت این بیت را مدام زمزمه می‌کنم. به همه می‌گویم و برای همه می‌نویسم. تنها راه نجات و به ساحل سلامت رسیدن واثق شدن و تکیه کردن با لطف پروردگار است وگرنه ما چگونه می‌توانیم از این دریای بلا که هر روز چهره زشت‌تر و سخت‌تری از خود به نمایش می‌گذارد، رهایی یابیم.

مهدی فقیه می‌گوید: در تمام سال‌هایی که از خدا عمر گرفته‌ام، اتفاقات زیادی را تجربه کرده‌ام. تلخ و شیرین، سخت و آسان. در ایران و آن‌طرف مرزها. اما تاکنون شرایط سختی مثل شرایطی که کرونا به ما تحمیل کرده را ندیده بودم. سال قبل که آمد، وحشت‌زده شدیم، تجربه‌ای سخت بود. واگیر می‌کرد و می‌کشت. شوخی نداشت و ندارد. این که برخی می‌گویند دیگر زهرش را ریخته و قدرت قدیم را ندارد، به نظرم فریب دادن خودمان است. هنوز هم قوی است و هر روز آن‌طور که می‌گویند و می‌شنویم و می‌بینیم چهره جدیدی از خودش نشان می‌دهد. ما فامیل بزرگی هستیم در شیراز. از آن فامیل‌هایی که دورهمی و دید و بازدید در ایام نوروز به‌خصوص جزو مراسم و مناسکی است که حتما به‌جا می‌آوریم. اما سال گذشته در خانه ماندیم و با تلفن و دیدارهای آنلاین عید را به هم تبریک گفتیم و جویای حال یکدیگر شدیم، امسال هم دید و بازدید عیدمان آنلاین و تلفنی خواهد بود.

مقید به پروتکل‌هایم

اقوام ما همگی از همان اول که پروتکل‌ های کرونایی را اعلام کردند، همه آنها را رعایت کرده و می‌کنیم. خدا را شکر تا الان درگیر کرونا نشده‌ایم. یکی دو نفر از اقوام مبتلا شدند اما سبک رد کردند و مشکل خاصی پیش نیامد. شاید برخی تصور کنند ما سنتی و قدیمی هستیم. اما واقعیت این است رعایت قوانین و پروتکل‌های بهداشتی برای سلامت خودمان است و چرا باید در برابر آن مقاومت کرده و آنها را اجرا نکنیم. من آدم دنیا دیده‌ای هستم. سفر بسیار رفته‌ام چه ایران و چه خارج. این را به جد می‌گویم که ایرانی‌ها یکی از تمیزترین ملت‌های جهان هستند. بهداشت فردی و شخصی و بدنی را رعایت می‌کنیم. در ایران باستان، این تمیزی و بهداشت وجود داشته و وقتی اسلام به ایران رسید آن را تکمیل کرد. دین اسلام می‌گوید: نظافت از ایمان است. در قدیم که حمام‌های عمومی زیاد بودند در کنار مسجد، حمام می‌ساختند تا افرادی که می‌خواهند به مسجد بروند و عبادت کنند، اول به حمام بروند و خود را بشویند و تمیز کنند. ما ملتی هستیم که تمیزترین غذاها را می‌خوریم. اما آداب و سنت‌های ما در پوشش، خوراک، عبادت، سفر و... همه بر اساس پاکیزگی بنا نهاده شده. ما عادت داریم به پاکیزگی، چون از همان بچگی یادمان می‌دهند و تبدیل به عادت می‌شود. به نظرم بهترین راه برون‌رفت از دنیایی که کرونا برایمان ساخته و پر از محدودیت و سختی است، رعایت کردن پروتکل‌هاست. می‌گویند سفر نروید. حالا چرا برخی اصرار دارند سفر بروند را من متوجه نمی‌شوم. الان آمار فوتی‌ها در کشورمان دو رقمی است. چرا برخی می‌خواهند آن را خدای نخواسته دوباره سه رقمی کنند. دلیلش را نمی‌دانم. این که می‌گویند مردم لج‌می‌کنند، یعنی چه؟ در این مورد که با سلامت و جان ما ربط دارد، لجبازی که بیشتر به خودمان آسیب می‌زند.

دائم یکسان نباشد حال دوران غم مخور

پدرم در دوره خودش رئیس‌القراء شیراز بود. ما همیشه او را در حال قرائت قرآن می‌دیدیم. در زمان تحویل سال سنت قرآن‌خوانی از پدرم به ما رسیده. در کنار این سنت که بسیار امیدوارکننده است و باعث می‌شود در همه روزها و شب‌ها توکل‌مان به خدا باشد و وصل باشیم به الطافش. حافظ‌خوانی هم از دیگر مراسم تحویل سال است. در خانه ما، اول من غزلی از حافظ می‌خوانم و بعد دیوان را دست به دست می‌کنیم بین همه اعضای خانواده و هر کدام غزلی می‌خوانند. حالمان را بسیار خوب می‌کند این همنشینی و دورهمی با کلام خدا و شعر حافظ. تا قبل از کرونا پسرها و عروس‌ها و نوه‌هایم زمان سال تحویل به خانه ما می‌آمدند و مراسم تحویل سال را دسته‌جمعی برگزار می‌کردیم. اما الان آنلاین است و تلفنی. ما از آن اقوامی هستیم که به دیدار کوچک‌ترها از بزرگان قوم مقید هستیم و راستش را بخواهید خیلی حالمان خوب می‌شود از این دید و بازدیدها. شیرازی هستیم و دلمان خوش است به عیددیدنی و آدابش. اما امسال هم مثل سال قبل در خانه می‌مانیم و دید و بازدیدها را آنلاین برگزار می‌کنیم. حالا دیگر یاد گرفته‌ایم و مثل سال قبل ناشی و نابلد نیستیم. همین حافظ‌خوانی را که حالمان را بسیار خوب می‌کند، آنلاین برگزار می‌کنیم. شما هم امتحانش کنید، خیلی خوب است. برخی از اتفاقات باید آنقدر تکرار شوند تا به عادت تبدیل شوند. باید با همه وجودت آن را حس کنی و بگذاری در روح و قلب رسوخ کند و بماند. حال خوب هم عادت لازم دارد. باید سال‌ها آنقدر تمرین کنی که حال خوب بشود عادت هر روزت. باید بشود سبک زندگی‌ات. مگر ما کم سختی دیده‌ایم و می‌بینیم. زندگی برای کی آسان بوده از اول تا آخرش که برای ما باشد. در شرایط سخت، عادت کنیم حالمان خوب باشد. شرایط هرچند سخت، دائمی نیست. خودمان را به حال خوب و دریافت حال خوب عادت بدهیم. واثق شویم به الطاف خداوندی تا باور کنیم: « دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت / دائما یکسان نباشد حال دوران غم مخور».

طاهره آشیانی - روزنامه جام جم