نیمه پر، نیمه خالی

2. هفت رفته‌رفته از استاندارد برنامه سازی دور شده. یک برنامه شاداب همان است که بخش‌های متعدد و متنوع دارد. ساختار هفت اما از این قاعده پیروی نمی‌کند. مهمان‌ها مقابل مجری می‌نشینند و به تفصیل درباره موضوعی خاص صحبت می‌کنند.
3. برنامه‌ای مثل «خندوانه» یا «دورهمی» بر اصل سرگرمی بنا شده. پس طبیعی است که گاهی تا 50 دقیقه دوربین در استودیو است، ولی بیننده احساس خستگی نمی‌کند. به این دلیل که مهمان چهره است و حرف‌هایش جذاب. تمرکز فصل کنونی هفت مسائل تئوری است و حجم زیادی از زمان به تحلیل «فرضیات» می‌گذرد. به طور دقیق‌تر بگوییم سه میز آن به حرف اختصاص
دارد.
4. ایراد مهم‌تر هفت کیفیت ارائه محتوا است. سوژه‌هایی که مورد بررسی قرار می‌گیرند،
نه بکر است و نه دغدغه‌های روز سینما.
مهمان‌هایی هم که انتخاب می‌شوند چهره‌هایی نیستند که گفته‌های‌شان در سینما صاحب نفوذ
باشد.
5. هفت برای بازگشت به روزهای اوج چاره‌ای ندارد جز این که از جذابیت‌های سینما به درستی بهره ببرد. هم مهمان چهره می‌خواهد، هم سینماگران موجه و هم بخش‌های متنوع. فعلا تنها امتیاز آن به میز نقد و مسعود فراستی برمی گردد. بر خلاف نظر رایج، فراستی نباید از این برنامه جدا شود، بلکه لازم است فرصت در اختیار دیگر منتقدان هم قرار گیرد تا برنامه تکصدا نباشد.
6. «نقد سینما» برخلاف هفت استاندارد برنامه‌سازی را رعایت می‌کند. زمان حضور دوربین در استودیو طولانی نیست و به تناوب میان گفت‌وگوی مجری با مهمان آیتم پخش می‌شود. مهم‌تر از همه این که بهروز افخمی محافظه‌کار نیست و بدون مجامله به مصاف با سوژه‌ها می‌رود. از آن سو موضوعاتی که برای برنامه انتخاب می‌شود، ژورنالیستی است.
7. بعد از هفت برنامه‌های زیادی روی آنتن رفته‌اند اما هیچ‌کدام معروف نشدند. هفت به‌رغم افت کیفی همچنان نامی معتبر است که حتی برای مخاطب عام هم آشناست و «می‌تواند» قابل رصد باشد. همچنان الگویی که هفت دوران فریدون جیرانی پیاده کرد می‌تواند نقشه راه این برنامه باشد: تزریق جذابیت به برنامه ولو در بحث‌های کاملا تخصصی.

احمد رنجبر
روزنامه‌نگار