روایت یک مصادره

روی سخن اینجا با جناب آقای سعیدی‌کیا به عنوان یک فرد با روحیه انقلابی است که در دوران ماموریت اخیر خود نیز نشان داده به خوبی مستضعفان را درک کرده و قدم های بسیار خوبی جهت رفع محرومت از بخش‌های محروم کشور کرده است. حساسیت به احقاق حق کجاست؟

بنیاد فرهنگی ابوالفتح محوی در سال 1351 شرکتی را تاسیس کرد که به گفته‌ی برخی از سهامداران جز هدف آن پیاده سازی پروژه فرودگاه رباط کریم یا مشارکت در بخشی از آن بوده. بخشی از کل سهام این شرکت به صورت بی‌نام به مردم عادی واگذار گردید. خریداران این سهام که در زمان خودش رقم بزرگی نیز برای آن پرداخت کرده بودند جزو مردم عادی جامعه بودند و هیچ وابستگی مستقیم یا غیر مستقیم به روابط سیاسی نظام طاغوت نداشتند.

پس از انقلاب شکوهمند اسلامی و لزوم مصادره اموال اشخاص حقیقی و حقوقی طاغوت که حق مستضعفان جامعه نیز در آن نهفته بود ستاد اجرایی فرمان حضرت امام اموال این شرکت که بخش عمده آن زمین‌های زراعی در بخش رباط کریم بود را مصادره کرد. این اموال جهت استفاده به بنیاد مستضعفان واگذار گردید. از همان روزهای اول سهامداران جز به دنبال مشخص شدن تکلیف سهام خود بودند.

فرآیند پیچیده دادرسی در مسایل حقوقی و مشکلاتی عدیده موجب شد قطعی شدن رای دادگاه تا سال 1385 به طول بینجامد. سرانجام دادگاه انقلاب رای به مالکیت سهامداران جز داد و حساب ایشان را از طاغوت جدا کرد. به نظر می‌رسید از لحظه‌ی صدور رای دادگاه انقلاب اسلامی، این نهاد انقلابی با حساسیت تمام نسبت به بازگرداندن دین اشخاص حقیقی که بر ضمه دارد اقدام نماید.

حساسیت مورد انتظار در احقاق حق از سوی بنیاد دیده نشد. سهامداران جز که از نظر مالی نیز نمی‌توانستند برای احقاق حقوق خود از هیچ راه‌میانبری استفاده کنند و صرفا چشم به اجرای عدالت از سوی این نهاد محترم داشتند بجز پیگیری‌های عادی اداری که هربار با پاسخ: «منتظر باشید تا به شما اطلاع داده شود» روبرو شدند. دست‌اندرکاران این پرونده هر بار ایشان را به فراخواندن در جلسه مجمع عمومی وعده می‌دادند لیکن هیچگاه به نحو مقتضی از ایشان برای شرکت در مجمع دعوت به عمل نیامد. هرچند آگهی دعوت در روزنامه چاپ می‌شد لیکن علی رغم پیگیری‌ها و داشتن شماره تلفن این چند سهامدار جز مسئولین شرکت و بنیاد تلاش نکردند این چند سهامدار جز را در جریان قراردهند.

آخرین جلسه مجمع عمومی و صورت مالی‌ای که هرگز به سهامداران ارایه نشد نیز کمکی برای رساندن حق به حق‌دار نشد. این اطاله‌ی احاق حق چنان بوده که بیشتر (تقریبا تمامی) سهامداران جز از دار دنیا رفته‌اند و نتوانستند از دارایی خود در این دنیا بهره‌مند شوند.

با انتصاب آقای سعیدی‌کیا به سمت مدیریت بنیاد انتظار می‌رفت حساسیت ها به احقاق حقوق بیشتر شده و هرچه سریعتر دیون مصادره شده بازگشت داده شود. لیکن این پرونده پس از ایشان نیز همچنان روند سابق را طی کرد و هیچگونه حساسیتی از سوی بنیاد و گردانندگان شرکت برای احقاق حقوق صورت نگرفت. موضوع شرکت و حقوق تصرف شده این سهامدارن طی ملاقات مردمی به اطلاع شخص آقای سعیدی‌کیا نیز رسید. لیکن توشیح ایشان نیز در هزارتوی کارهای اداری بی‌ثمر ماند.

آشکار است که مسایل حقوقی بویژه مسایل حقوقی تجاری مربوط به شرکت‌ها از پیچیدگی‌های فراوانی برخوردار است و تصمیم گیری در خصوص آن ساده نیست. به نظر می‌رسد بنیاد نیز از همین گزینه استفاده می‌کند و سهامداران را چشم انتظار نگه میدارد لیکن در اینجا ما به دنبال پاسخ حقوقی به مشکلاتی که بنیاد ایجاد کرده نیستیم هرچند اگر سهامدار از نظر مالی در شرایطی بودند که وکیل توانمند استخدام کنند قطعا از طریق مبادی قانونی می‌توانستند به حقوق خود برسند.

روی سخن اینجا با جناب آقای سعیدی‌کیا به عنوان یک فرد با روحیه انقلابی است که در دوران ماموریت اخیر خود نیز نشان داده به خوبی مستضعفان را درک کرده و قدم های بسیار خوبی جهت رفع محرومت از بخش‌های محروم کشور کرده است. حساسیت به احقاق حق کجاست؟

سوال اینجا است که چرا باید احقاق حقی که به تایید دادگاه صالحه نیز رسیده است اینگونه بدون حساسیست از سوی ایشان رها شود. آیا تظلم خواهی سهامدار نزد ایشان کافی نیست تا ایشان به این مورد و موارد مشابه که در آینده به آنها خواهیم پرداخت مداخله انقلابی نمایند و دستور دهند هرچند که قانون شرکت‌ها و قدرت مالی به اجازه می‌دهد همچنان افرادی را از حقوقشان محروم داریم چرا روحیه دادخواهی و انقلابی ما مانع از انجام این کار نمی‌شود؟