بخند و شوت بزن

بازیگر در قامت مجری
دست‌اندرکاران این مسابقه به سنت تازه باب شده استفاده از بازیگران در قامت مجری یک برنامه تلویزیونی عمل کرده‌اند و از امیرحسین رستمی به عنوان یک چهره محبوب و خوش انرژی و آشنا به فوتبال دعوت کردند تا به‌عنوان گرداننده مسابقه شوتبال با آنها همکاری کند؛انتخابی که در وهله اول چندان عجیب و غافلگیرکننده نیست و تا اینجای کار هم جذابیت خاصی از خود نشان نداده است.
رستمی به‌جز روحیه و هیجانی که از شخصیتش به بیننده منتقل می‌شود، ویژگی خاص دیگری ندارد و تماشاگر در وهله اول برخورد با ساختار و دکو و مهمانان برنامه شوتبال با خودش می‌گوید، چرا امیرحسین رستمی مجری است؟ گزینه بهتری که هم شور و نشاط داشته باشد و هم کمی به مختصات ورزشی شوتبال بخورد.
رستمی و شکل و شمایل اولیه شوتبال شباهات زیادی به مسابقه «هفت در سه» شبکه سه سیما دارد و رستمی به سبک دانیال عبادی با کت و شلوار رسمی یک مسابقه پر فراز و نشیب ورزشی را اجرا می‌کند که تعجب‌برانگیز است. مثل عبادی هم برای برانگیختن حس هیجان و به قول معروف جو دادن به حاضران و بینندگان، مرتبا داد می‌زند و بالا و پایین می‌پرد و جمعیت را به همراهی با شرکت‌کنندگان وامی‌دارد که خیلی تصنعی از آب درآمده.
بیننده پروپاقرص مسابقات تلویزیونی به سختی از صحنه‌گردانی وی راضی می‌شود، چون از مجموعه حضورش در میانه میدان از میمیک صورت و زبان بدنش گرفته که خشک و اتوکشیده در هر بخش بین دو شرکت‌کننده می‌ایستد و تنها بعد از توضیح مختصر بازی‌ها با صدای بلند به گفتن یک عبارت تکراری «یک، دو، سه، بفرمایید!» بسنده می‌کند، چیز بیشتری دریافت نمی‌کند.
از ادبیات و شکل گفتاری او که بگذریم که پر از تپق و بریده‌بریده ادا و شنیده می‌شود، شکل اداره هر بخش از مسابقه و قوانین بازی هم مانده دستش بیاید و مدام از مسیر گوشی با عوامل در ارتباط است و راهنمایی می‌گیرد که نشان از تازه‌کار بودنش دارد. باید دید در ادامه این مسابقه که بنای تداوم دارد، رستمی چگونه ظاهر می‌شود و چطور در این حضور تازه تلویزیونی، خود را از دیگر مجری ـ بازیگران رقیبش متمایز می‌کند.
شرکت‌کنندگان
دیگر جذابیت شوتبال مثل هر مسابقه دیگری شرکت‌کنندگان آن هستند ولی با این تفاوت که برخلاف همه رقابت‌ها از سلبریتی‌های ورزشی و هنری برای خلق چالش دعوت کرده تا قدم به میدان رقابت بگذارند. نزدیک به 80-70 شرکت‌کنندگان این فصل ورزشکاران هستند، به‌خصوص فوتبالیست‌های پیشکسوت و امروزی و در کنار آنها هنرمندان هم حضور دارند که با هم رقابت و امتیاز کسب می‌کنند.
تا اینجای کار نگاهی به لیست نه‌چندان بلند مهمانان برنامه، احمد نوراللهی و امید نورافکن، دو بازیکن حال حاضر تیم‌های پیروزی و استقلال و همین طور از بین جامعه هنرمندان هم علیرام نورایی و کامران تفتی را نشان می‌دهد. درباره زوج‌های شرکت‌کننده نکته قابل توجه در انتخاب افرادی است که حسی از رقابت بین‌شان احساس می‌شود تا به خودی خود یک عامل محرک را برای جذاب‌تر کردن مسابقه داشته باشند. رویارویی متفاوت دو فوتبالیست استقلالی و پرسپولیسی و دو بازیگر که از چهره‌های ورزشی‌تر عرصه هنر هستند و دارای مهارت و توان بدنی مناسب، از نگاه بیننده چالش‌برانگیز به نظر می‌رسد، آن هم در برنامه نخست که برنامه‌ساز به بهانه‌ای برای شکار توجه مخاطب نیاز دارد، ایده خوبی است.
در جریان مسابقه، حاضران در استودیو با صدا زدن نام شرکت‌کننده مورد علاقه‌شان یا فریاد کردن شش‌تایی‌ها و چهارتایی‌ها، میزان طرفداری خود را بروز می‌دهند و به این ترتیب با روند بازی‌ها و رقبا همراهی می‌کنند. سری به فضای مجازی و نظر کاربران این برنامه هم بزنیم به خوبی از عباراتی چون دِربی استقلال و پرسپولیس در شوتبال؛ دوئل نوراللهی و امید نورافکن؛ قرمزته، آفرین به نورالهی، علیرام و کامران، قهرمان قهرمانانید و... معلوم است تماشاچیان به‌خصوص فوتبالی تلویزیون درگیر شوتبال شده‌اند.
برای اولین‌بار
مسابقات و بازی‌های برنامه شوتبال با قالبی مفرح و سرگرم‌کننده، همان‌طور که از نامش معلوم است غالبا با توپ سروکار دارد و همین عاملی برای جذابیت بیشتر و جلب توجه فوتبالدوستان می‌شود. البته به‌جز مسابقه فوتبال، 15 بازی برای بخش‌های مختلف شوتبال طراحی شده که شرکت‌کنندگان مسابقه به قید قرعه پنج بازی را انتخاب می‌کنند و با هم به رقابت می‌پردازند.
به‌جز تنوع بازی‌ها و گستردگی میدان و صحنه برای انجام مسابقات که جالب توجه هستند، آن چیزی که بیشتر از همه عوامل خودنمایی می‌کند، وسایل و ابزارهای مسابقه است که به گفته رستمی برخی از آنها برای اولین‌بار برای شوتبال ایده‌پردازی و ساخته شده‌اند. بازی‌های بسکتبالی، هندبالی، فوتبالی تو در تو، ایرهاکی، فوتبال‌دستی شش متری، بازی دارت در بزرگ‌ترین سایز که برخلاف معمول توپ به سمت هدف شوت می‌زنند، تنها شماری از این وسایل و بازی‌های خلاقانه هستند که در هر قسمت و با انتخاب شرکت‌کنندگان از آنها رونمایی می‌شود.
باید به این نکته هم اشاره کرد این مسابقه در نگاه اول، ورزشی و با تکیه بر مهارت‌های بدنی به چشم می‌آید، ولی با همراه شدن و دیدن بازی‌ها متوجه می‌شویم بخش اعظم بار مسابقه بر ذهن و تمرکز رقبا است تا فشار و توان جسمانی که خودش به چالشی‌تر و غیرقابل پیش‌بینی شدن شوتبال کمک کرده، چون فقط کسانی که زور و بازوی قوی دارند به کار این مسابقه مهیج نمی‌آیند و همه می‌توانند امیدی به موفقیت و کسب امتیاز داشته باشند.
شوتبال با طعم خندوانه
به‌جز طراحی خود بازی‌ها، طراحی آیتم‌های میان برنامه برای تبلیغ و ورود به هر بخش برای بیننده جذاب و دیدنی است. به‌خصوص وقتی این آیتم‌های گرافیکی به صورت فانتزی و طنزآمیز به ماجرای مسابقه مرحله بعد اشاره می‌کند. دست اندرکاران برنامه شوتبال به جای این که مثل همه برنامه‌های این‌گونه به طراحی یکی دو آیتم تکراری میانی کفایت کنند، به خود زحمت طراحی و تولید بخش‌های متنوع داده‌اند تا حتی به‌قدر یک برنامه هم بیننده را با خود همراه کند. اما با این تلاش برای خلق تفاوت و نوآوری، در همین بخش میان برنامه‌ها، گرفتن مصاحبه‌هایی با دو چهره شرکت‌کننده خیلی آبکی و با سبکی تقلیدی از برنامه خندوانه با اجرای جذاب محمود کریمی از آب درآمده که فورا بیننده هم متوجه آن می‌شود.
راه شوتبال
به‌جز رقبا و شرکت‌کنندگان، برای عموم علاقه‌مندانی که می‌خواهند به عنوان تماشاگر وارد برنامه شوند هم این فرصت در نظر گرفته شده است؛ چون به جرأت باید گفت از خود مسابقه و رقبا بر ای ایجاد فضای مسابقه‌ای و رقابتی از خود مسابقه و رقابت مهم‌تر است. همه می‌توانند با ارسال عدد یک به سامانه تعیین شده برنامه، به‌عنوان تماشاگر حاضر در استودیو حضور داشته باشند. در هر قسمت نیز دو نفر از بین آنها انتخاب می‌شوند که بعد از انجام یکی از بازی‌ها، به برنده یک کارت هدیه تعلق می‌گیرد.
مشارکت بینندگان
البته برای بینندگان در منزل هم مثل همه مسابقه‌ها فرصتی برای مشارکت و بردن جایزه در نظر گرفته شده ولی این فرصت در حین اجرای برنامه بسیار اذیت‌کننده اعلام می‌شود. اول و آخر هر بخش رقابتی، رستمی بی‌مقدمه وسط می‌آید و مرتبا نرم‌افزار برنامه را تبلیغ می‌کند و به این شکل بیشتر از دعوت به مشارکت، تماشاگر را برای حضور بی‌رغبت می‌کند.

سارا صالحی

رسانه