چرا کسی آنها را نمی‌شناسد؟

رسالتی برای من و خانواده‌ام
شهریاری می‌گوید: 15 سال است به‌طور حرفه‌ای مشغول کار نقاشی هستم و سه سال است نقاشی چهره شهدای مدافع حرم را به شیوه دیجیتال آرت شروع و در تمام این مدت احساس کرده‌ام این رسالت من است که تصویر این مردان بزرگ را نقاشی کنم. او ادامه می‌دهد: در حال حاضر 34 اثر به نمایش درآمده که از میان آنها 25 اثر پیشتر به خانواده‌های عزیز این شهدا تقدیم شده است. هر کاری که آماده می‌شد همراه با همسر و فرزندم می‌رفتیم و آن را به خانواده شهید اهدا می‌کردیم. تهران، قم، مشهد و .... هر جا که توانستیم، رفتیم و کار را خودمان به خانواده و بخصوص فرزند شهید اهدا کردیم. این نقاش درباره دلیل این تصمیمش هم توضیحات جالبی ارائه می‌کند او می‌گوید: اولین هدفم در این کار فرزندان این شهدا بودند. متاسفانه از سوی رسانه‌های غربی آنقدر فضای جامعه مسموم شده که برخی نگاه خوبی به این شهدا ندارند. دوست داشتم همراه با خانواده ام نزد فرزندان آنها بروم و با تقدیم نقاشی‌ام یادآوری کنم که این بچه‌ها پدرهایی قهرمان داشته‌اند؛ پدرهایی که نامشان برای همیشه در تاریخ ثبت شده است. او ادامه می‌دهد: بسیار ناراحت می‌شوم از این‌که برخی می‌گویند، مدافعان حرم به خاطر پول به جنگ رفته‌اند. چه کسی حاضر است برای پول جانش را کف دستش بگیرد و از زندگی و همسر و فرزندش بگذرد؟ باور کنید تا پای عقیده قلبی در میان نباشد، کسی چنین کاری نمی‌کند.

قهرمان‌های واقعی گمنام هستند
اما آیا کار شهریاری تاثیر داشته است؟ وقتی این سوال را با او مطرح می‌کنیم، می‌گوید: خیلی از بچه‌های شهدای مدافع حرم کوچک هستند. من تابلوهایم را به بچه‌های 5 ساله تا سنین بالاتر تقدیم کرده ام. وقتی در اینستاگرام برایم عکسی می‌فرستند که فرزند شهید حسین نصری در حال غذا خوردن، نقاشی ام را کنارش گذاشته و به پدرش هم غذا تعارف می‌کند، حس خوبی پیدا می‌کنم و از مسیری که رفته ام، خوشحال می‌شوم.
او می‌افزاید: ما دچار تغافل فرهنگی هستیم. همانطور که حضرت آقا هم بارها اشاره کرده‌اند، دست روی دست گذاشته‌ایم تا ذهن بچه‌هایمان با قهرمان‌های پوشالی مثل بتمن، مرد عنکبوتی و ... پر شود، اما قهرمان‌های بزرگ خودمان را آن‌طور که باید معرفی نمی‌کنیم. مسلما غرب تلاش می‌کند فرهنگ شهادت را حذف کند، ما باید با هنر جلوی این کارها را بگیریم. شهریاری جامعه هنری را در معرفی قهرمان‌های واقعی این روزها ناموفق دانسته و از سستی و کاهلی که در این عرصه دیده می‌شود، انتقاد دارد. او بیان می‌کند: ما آنقدر قهرمان‌های گمنام داریم که حسابشان از دستمان خارج شده است. شهید سیرت نیا را کسی می‌شناسد؟ علمدار فرهنگی که حالا عنوان مدافع حرم کنار نامش نشسته و هیچ‌کس از عمری مجاهدت‌های فرهنگی‌اش تا حضورش در سوریه برای دفاع از حرم حضرت زینب(س) خبر ندارد. او ادامه می‌دهد: فرمانده مرتضی حسین‌پور قمی را چطور؟ ایشان فرمانده شهید حججی بود و بعد از شهادتش پدرش گفت پسر من 11 سال در عراق و سوریه جنگید. می‌دانید 11 سال جنگیدن پای اعتقاد یعنی چه؟ اینها موضوعات مهمی هستند که ما باید جامعه‌مان را به فکر کردن درباره‌شان واداریم و کوتاهی می‌کنیم. از جوان‌های دهه 70 تا دیگر رده‌های سنی پا به میدانی گذاشته اند که می‌دانستند در راه اعتقادشان ممکن است جانشان را از دست بدهند، اما رفتند. آن وقت ما هنوز نتوانسته‌ایم کاری برای نشان دادن بزرگی آنها نشان دهیم و این خیلی تاسف‌بار است. این نقاش تاکید می‌کند: هنرمند مساوی با رسانه است. حالا اگر هنرمندی رسانه انقلاب نباشد، انگار هیچ اثری ندارد. هنرمند خودش باید بتواند سردار فرهنگی باشد و ذهن جامعه‌اش را تکان دهد و به آن سمت و سو دهد. من به کارم ادامه می‌دهم، هنوز چهره‌های زیادی هستند که باید تصویرشان را نقاشی کنم. باید به اندازه توان خودم تلاش کنم که آنها دیگر گمنام نباشند و جامعه نگاهی واقع بینانه و درست نسبت به آنها پیدا کند.

نمایشگاه کجاست؟
همان‌طور که اول گزارش گفتیم در موسسه فرهنگی - هنری گل‌های داوودی، سروهایی که شهریاری تصویرشان کرده، روی دیوار رفته‌اند. در میان آنها تصاویری از شهدای فاطمیون و مدافعان حرم در کنار هم قرار گرفته است. آن‌طور که گزارش‌های تصویری و حاضران بیان می‌کنند، نمایشگاه، افتتاحیه خیلی شلوغی را پشت سر گذاشته و خانواده‌های مدافعان حرم و برخی مردم هم در این آیین حضور پیدا کرده‌اند. این نمایشگاه تا 29 آذر ماه ادامه دارد و بعد هم آن‌طور که شهریاری گفت، در زمان‌های دیگری و با افزوده شدن چهره‌های دیگری از مدافعان حرم دوباره برگزار خواهد شد.