می‌سوزم از این جام...

پرسپولیس زخمی بود، اما در لیگ دوباره قهرمان شد. حالا وقت این بود که سناریو مو به مو جلو برود. بازی‌های آسیایی و شکست دادن یکی‌یکی رقیبان. وقتی می‌گوییم رقیب، حرف از تیم‌های سطحی و درجه چندم نیست. تیم‌های تا دندان مسلح اعراب که قیمت یکی دو بازیکن‌شان معادل قیمت کل بازیکنان باشگاه است. الدحیل، السد و در نهایت رسیدن به غول شرقی یعنی کاشیما. شاید بازی رفت نباید آن‌طور تمام می‌شد که شد. با این حال امیدها زنده بود. پرسپولیس کشان‌کشان خودش را تا آزادی رسانده بود. ترکش‌های زیادی در بدنش بود. ترکش‌هایی که خیلی از آنها را خودی‌ها بر پیکرش زده بودند. بعضی‌ها رفتند و پشت سرشان را هم نگاه نکردند، بعضی‌ها تیم را تحت فشار گذاشتند و عده‌ای هم از روی بدشانسی مصدوم شدند! پرسپولیس هی تیر می‌خورد و هی جان از دست می‌داد، اما بازی برگشت را نباخت. نباخت اما جان هم نداد. آنها نایب قهرمان شدند. مقامی که به انداره قهرمانی ارزش دارد. تیم قهرمان نشده، اما صد هزار نفر ایستاده تشویقش می‌کنند. پرسپولیس جام نگرفت، اما هوادارانش خوشحال بودند. آنها می‌دانستند که اجتماع بازیکنانشان پس از بازی در وسط زمین یعنی قول و قرار برای آینده. برای فصل جدید که پنجره‌ها باز هستند و برای برآورده کردن آرزوی میلیون‌ها ایرانی که امسال چشم انتظار ماندند.

پرسپولیس دستش به جام نرسید. مثل روزی که در بازی مقابل راه آهن همه آمده بودند تا قهرمانی آنها را پس از 9 سال جشن بگیرند، اما جام در شهر دیگری و در اهواز بالا رفت. پرسپولیس دوباره نیاز به درمان دارد. باید خوب شود. باید جان تازه‌ای بگیرد تا بشود همان زلزله‌ای که در ورزشگاه فریادش می‌زنند. پرسپولیس راه رسیدن به فینال را پیدا کرده، پرسپولیس می‌تواند و این را بارها نشان داده است.

با فرهنگ مثل هواداران ایرانی

پرتاب اشیا، نارنجک، فحاشی، بی‌احترامی و توهین. این خلاصه‌ای است از آنچه در ورزشگاه‌های ایران اتفاق می‌افتد. جو هیجانی، فشار بازی و بخصوص شکست تیم‌های مورد علاقه منجر به این می‌شود تا ناهنجاری‌های مختلف در ورزشگاه‌ها افزایش پیدا کند، اما بازی پرسپولیس و کاشیما روی دیگری از فرهنگ ایرانی را نشان داد. پرسپولیس قهرمان نشد، اما بازیکنان و کادر فنی این تیم ایستاده تشویق شدند.

پرسپولیس قهرمان نشد، اما کسی فحاشی نکرد. بانوان به آزادی آمدند و هواداری نشنید که کسی الفاظ رکیک به کار ببرد. از همه مهم‌تر آنجا بود که ژاپنی‌ها می‌خواستند روی سکو بروند و جام قهرمانی بگیرند. هوادارانی که همیشه عصبی بودند و با نارنجک، بطری آب و میوه به استقبال مهمان می‌رفتند این بار تونلی زیبا باز کردند، کنار ایستادند و تا رسیدن بازیکنان کاشیما روی سکو فقط برای آنها کف زدند. شنبه نشان دادیم که می‌توانیم میزبان رویدادهای مهم باشیم، چون هم فرهنگش را داریم و هم امکاناتش را.

چرا هادی نوروزی یادتان رفت؟

این را هم می‌شود گذاشت روی فشار بالایی که هواداران تحمل می‌کردند. اگر نه بعید است که هواداران پرسپولیس دقیقه 24 مسابقات فوتبال را فراموش کنند. دقیقه‌ای که شماره پیراهن کاپیتان فقیدشان است و در هر بازی و برای زنده نگه داشتن نامش «هادی نوروزی» را فریاد می‌زنند. در بازی با کاشیما اما ظاهرا پرسپولیسی‌ها این دقیقه را فراموش کردند. صدایی از کسی در نیامد و کسی «نوروزی، روحت شاد» نگفت. فشار زیاد بود و همه چشم انتظار توپی که در دروازه جاخوش کند، اما نشد.

افتخاری که شاید از دست بیرانوند بپرد

اگر پرسپولیس قهرمان می‌شد ممکن بود اتفاق‌های زیادی بیفتد. یکی از آنها انتخاب علیرضا بیرانوند به عنوان بهترین بازیکن سال آسیا بود. البته هنوز چیزی رسمی نشده است، اما با از دست دادن قهرمانی شانس بیرانوند برای رسیدن به این عنوان پایین آمده است. اگر او با پرسپولیس جام را می‌برد، می‌شد امیدوار بود که بیرانوند به اولین دروازه‌بانی تبدیل شود تا بهترین بازیکن آسیا شود. چون معمولا این طور جوایز را به مهاجمان می‌دهند! با این حال هنوز چیزی تمام نشده است و فقط شانس بیرانوند برای رسیدن به این افتخار کم شده است.

سرمربی کاشیما: در ایران چیزی جز احترام ندیدیم

گو اویوا، سرمربی کاشیما آنتلرز که جام قهرمانی لیگ قهرمانان آسیا را در تهران به‌دست آورد در مصاحبه با وبسایت ژاپنی nikkansports گفت بعد از قهرمانی تیمش نتوانسته احساساتش را کنترل کند و گریه کرده. گو اویوا در گفت‌وگو با خبرنگار این وبسایت ژاپنی گفت: بازی فوق‌العاده، ولی خیلی سختی بود. بازیکنان ما خوب دویدند و همه با هم مثل یک تیم جنگیدیم و مبارزه کردیم. از این‌که قهرمان آسیا شدیم خیلی خوشحالم. آنقدر خوشحال بودم که نتوانستم خودم را کنترل کنم و گریه کردم. اویوا در ادامه گفت: نمی‌خواهم بی‌دلیل حرفی زده باشم، ولی جو ورزشگاه‌ها با آن همه وووزلا آنقدر سنگین بود که فکر می‌کردم پرسپولیس بازی را ببرد. می‌خواهم از شما خبرنگارهای ژاپنی که برای پوشش بازی ما به ایران آمدید تشکر کنم. همین‌طور از مهمان‌نوازی فوق‌العاده ایرانی‌ها چه در هتل، چه کسانی که در زمان ایاب و ذهاب ما با اتوبوس‌ها همراهی‌مان کردند، چه مسؤولان امنیتی استادیوم و همه کسانی که در رسانه‌ها مشغول به کارند. من از همه صمیمانه سپاسگزاری می‌کنم، چون در ایران چیزی جز احترام ندیدیم.

مرتضی رضائی

ورزش