محصول خاص از یک تولیدی خاص

این کارگاه دوزندگی که در شهرستان نظرآباد کرج و در شهرک سیدجمال‌الدین واقع‌شده متعلق به آقای حسین اَردکی‌فرد است که سال گذشته کارآفرین برتر استان البرز از دیدگاه سازمان بسیج سازندگی این استان شد.

حسین اَردکی‌فرد می‌گوید کارش را از سال 71 با دو چرخ دوزندگی و از زیرزمین کوچک منزلشان شروع کرده است.

اولین تولیدشان مانتو و شلوار بوده که در مغازه کوچکی که آن زمان داشتند به فروش می‌رساندند. کمی بعدتر پیراهن و شلوار مردانه را هم به کارشان اضافه کردند.

همه‌چیز را از نو ساختم

سال 76 وارد دوخت و دوز کاپشن‌های چرم مردانه شده بود که چند چک بی‌محل کلاهبرداران او را ورشکسته می‌کند. او می‌گوید: سال 76 حدود 80 میلیون تومان که تمام دارایی من بود را کلاهبرداران بردند. من اما امیدم را از دست ندادم، دست روی زانوهایم گذاشتم تا دوباره سرپا شوم. دو سال تلاش شبانه‌روزی کردم تا شرایط برایم دوباره به روال عادی برگشت. تعداد چرخ‌هایم را به ده عدد رساندم و 15 نیرو استخدام کردم. آن زمان کلاه پشمی تولید می‌کردیم به‌علاوه هر آنچه موردنیاز بازار بود و ما توان تولیدش را داشتیم تا این‌که کارخانه بزرگ تولید سرویس خواب در نظرآباد کرج افتتاح شد.

بستن قرارداد تولید روبالشی برای این کارخانه نقطه ورود ما به کار تولید سرویس خواب بود. کم‌کم تولید پتو، روانداز و زیرانداز را هم از کارخانه تولید سرویس خواب تحویل گرفتیم. آشنایی من با آقای مؤید و برادران دشتی که از مهندسین نساجی استان یزد هستند باعث شد به فکر تولید پتویی منحصربه‌فرد بیفتیم. حاصل سه سال تلاش شبانه‌روزی این مهندسان نوعی پارچه شده از جنس «نخ پنبه» که با وجود حجم کمش در مقایسه با پتوهای دیگر، گرمایشی چند برابر آنها دارد و با هر بار شست‌وشو بر کیفیت آن افزوده می‌شود. هزینه‌های تولید این پتو که قابلیت استفاده از دو طرف آن را به مصرف‌کننده می‌دهد آن‌قدر پایین و رقابتی است که چینی‌ها حتی اگر به تکنولوژی تولید آن دست پیدا کنند، نمی‌توانند از لحاظ قیمت در بازار با آن رقابت کنند.

بهزیستی یا اتاق کارگزینی

اما آنچه موجب شده آقای اردکی به عنوان کارآفرین نمونه انتخاب شود شاید نه تولید نوع جدیدی از سرویس خواب و نه اشتغال‌آفرینی باشد. بلکه نحوه انتخاب کارگران این کارگاه دوزندگی است. او می‌گوید از هشت سال پیش با سازمان بهزیستی و کمیته امداد امام‌خمینی‌(ره) همکاری داشتم و کمک‌هایی را به آنها انجام می‌دادم. تا این‌که به آنها پیشنهاد دادم به جای این‌که به افراد تحت پوشش، ماهی بدهیم ماهیگیری یاد بدهیم تا بتوانند گلیم خودشان را از آب بیرون بکشند. سازمان بهزیستی از این پیشنهاد من استقبال و نفراتی را به من معرفی کرد.

آموزش این نفرات در این کارگاه معمولا حدود شش ماه تا یک‌سال به طول می‌انجامد و پس از آن تمامی این افراد به بازدهی مناسبی می‌رسند و بعضا حتی برخی از آنها باوجود سابقه کم یا معلولیت جسمی از کارگران حرفه‌ای هم بازدهی بیشتری دارند. این کارگران هیچ تفاوتی از لحاظ حقوق و مزایا با کارگران مشغول در کارخانه‌های رسمی ندارند و بعضا حتی دریافتی‌شان از آنها بیشتر است و دارای بیمه تأمین اجتماعی هستند و حقوقشان را سر وقت دریافت می‌کنند.

مسلم سروندی

اقتصاد