پـــوپـــولیست کی بودی تو؟!

قاب دوم: همین چند وقت پیش بود که فیلمی از نخست وزیر هلند (مارک روته) پخش شد که حین راه رفتن نوشیدنی‌اش روی زمین می‌ریزد و پس از این‌که نیروهای خدماتی برای نظافت محل مراجعه می‌کنند آقای نخست وزیر وسایل نظافت را می‌گیرد و خودش دست به کار می‌شود و نظافتچی‌ها نیز او را تشویق می‌کنند. این فیلم به سرعت دست به دست شد تا جایی که پایش به خبر تلویزیون هم کشیده شد و از آن به‌عنوان یک رفتار انسانی یاد کردند و به این واسطه تبختر مسئولان ایرانی را مذمت کردند.

البته تبختر داشتن ذاتا خوب نیست و مسلمان و غیرمسلمان هم ندارد و انسان در برخورد با هم‌نوعش شایسته نیست چنین رفتارهایی از خود نشان دهد. اما خب باز هم فراموش کردیم که روزگاری برخی از این رفتارها را عوام‌فریبانه خواندیم و باب نزدیک شدن مسئولان و مردم را بستیم.

از برچسب زدن گرفته تا تمسخر، هرکسی تلاش کرد به قدر بضاعت خویش باب تکریم انسان‌ها را بسته نگه دارد. حتی رسانه‌ها در ضریب دادن به این موضوع می‌توانستند کمک باشند. اگر بدبینانه (به سبک سریال «خانه پوشالی») نگاه کنیم شاید رفتار نخست‌وزیر هلند یک سناریوی رسانه‌ای داشت و می‌خواسته از این طریق برداشت سیاسی به نفع جناح حامی خود و به ضرر جناح رقیب داشته باشد. البته خوب است خوشبین باشیم و این رفتار انسانی را قربانی نگاه‌های سیاسی
نکنیم.

قاب سوم: یک رئیس‌جمهور در نقطه‌ای از کره زمین لباس تیم فوتبال کشورش را پوشید و در تمرین آنها حاضر شد، با آنها بازی کرد و ضربات پنالتی زد. حتی برای ترویج فرهنگ استفاده از دوچرخه و کاهش آلودگی هوا سوار بر دوچرخه شد. این قاب خیلی قاب بزرگی نیست چون رسانه‌ها نخواستند درشت شود. پس حرف بیشتری برای این قاب نداریم بزنیم!

قاب یکی مانده به آخر: رسانه‌ها تعیین‌کننده هستند! رسانه‌ها هستند که تعیین می‌کنند رفتار رئیس‌جمهور کرواسی نشان مردمی بودن اوست. این رسانه‌ها هستند که تعیین می‌کنند نخست‌وزیر هلند برج عاج‌نشین نیست و انسان‌ها برایش اهمیت بیشتری از پست و مقام دارد. این رسانه‌ها هستند که تعیین می‌کنند رفتار آن رئیس‌جمهور در یک نقطه از کره زمین پوپولیستی است.

این رسانه‌ها هستند که تعیین می‌کنند عوام‌فریبی در خون سیاسیون مملکت است ولی هرجا که میلشان بکشد همان رفتار را نماد مردمی بودن قضاوت می‌کنند. این رسانه‌ها هستند که معیار ثابتی برای قضاوت و نتیجه‌گیری ندارند.

آنجا که قرار باشد خوششان بیاید یک نفر را تا مرتبه رفیعی بالا می‌برند ولی وقتی در بر پاشنه‌ای که میل آنهاست نچرخد، آن زمان است که از هیچ کاری دریغ نمی‌کنند تا یک نفر را به حضیض ببرند.

قاب آخر: مردم! مبهوت به نقطه‌ای زل زده‌اند و باورشان نمی‌شود! نمی‌دانند باید باور کنند یا نه! باور کردن این میزان دوگانگی کار دشواری است. مردم در برهوت عصر رسانه‌ها هر لحظه بمباران می‌شوند و بی‌سرپناه در جست‌وجوی نقطه امنی هستند که بتوانند در آرامش تصمیم بگیرند.

حسام آبنوس