باشگاه‌های فرهنگی؟!

بسیاری از باشگاه‌ها، اختیار سکوهای خود را به افرادی داده‌اند که بر اساس مصلحت‌های افراد، شعارها را تعیین می‌کنند. بازیکنان مختار هستند هر کاری دلشان می‌خواهد انجام دهند و در این بلبشو باشگاه فقط به دنبال تامین منابع مالی است تا صدای اعتراض بازیکنان بلند نشود. در حقیقت ماموریت اول و آخر باشگاه به مسائل مالی محدود شده و طبیعی است اگر در رختکن تیمی چاقوکشی شود یا در رختکن تیمی دیگر قبل از یک بازی حساس، بر سر شرط‌بندی نتیجه آن بازی، درگیری صورت گیرد. با این اوضاع، چه اصراری است که باشگاه‌ها همچنان فرهنگی خوانده شوند؟ مگر همان ورزشی تنها چه ایرادی دارد؟ وقتی تمام فعالیت باشگاه‌ها در حوزه ورزشی است، چرا ورزشی نمی‌خوانیمشان؟ باشگاه‌های بزرگ همه نگاه خود را روی تیم‌های بزرگسالان و لیگ برتر متمرکز کرده‌اند. با این دید، جایی برای آموزش‌های فنی، اخلاقی و اجتماعی باقی نمی‌ماند تا در آکادمی‌ها به بازیکنان منتقل شود و آنها را برای ورود به دنیای حرفه‌ای آماده کند. وقتی آموزشی وجود ندارد، نتیجه همین می‌شود که در رختکن‌ها دیده‌ایم. وقتی هم خمیرمایه بازیکنان این گونه شکل گرفت، با تبصره و حکم و جریمه نمی‌توان اخلاق و فرهنگ را به وجود بازیکنان اضافه کرد.

رضا پورعالی

ورزش