حمله نظامی به مدرسه و خوشحالی دانش آموز / سؤالی که همه معلم ها باید از خود بپرسند

به گزارش جام جم آنلاین، به دانش آموزان مدرسه ای گفته اند بزرگترین آرزویتان را نقاشی کنید.

آن وقت یکی از دانش آموزان در دفترش، نقاشی کشیده که یک هلیکوپتر، تانک و هواپیما در حمله به مدرسه، آن را ویران می کنند.

خودش هم داخل مدرسه ایستاده و داد می زند «کمک! مدرسه خراب شد». اما در کمال ناباوری، این دانش آموز می خندد و کیف می کند؛ یعنی آرزویم آن است که مدرسه ام خراب شود!

روزگاری مدرسه، خانه دوم بچه ها بود. اما حالا که بچه بیچاره، از صبح علی الطلوع تا غروب آفتاب در مدرسه به سر می برد، حتما مدرسه باید در حکم خانه اول او باشد. پس چه شده است که او دوست دارد خانه اش با توپ و تانک و بمب، به خاک و خون کشیده شود؟

درست است که مدارس ما به لحاظ معماری و طراحی ساختار، از مشکلاتی رنج می برند. هنوز مدارس خشتی و یا تاریخ گذشته زیادی در شهرها و روستاها فعال است. بودجه مدارس به قدر کافی تأمین نمی شود. امکانات آموزشی در حد عالی فراهم نیست.

تغذیه و بهداشت در مدارس، نیاز به جهش های جدی دارد. محتوای آموزشی، دچار گیچی و نابسمانی است. اما به هر حال باید به یک نکته راهبردی توجه کرد.

در همین شرایط، خانه هایی داریم که اوضاع شان از مدارس، فقیرتر و بی ریخت تر است، اما هیچ وقت فرزند آن خانواده دلش نمی خواهد که خانه شان با بمب و راکت، نابود شود. راز و رمزش هم در آن است که او در پناه پدر و مادر زندگی می کند.

پس ما هم باید به سمت و سویی برویم که معلم، پشت و پناه روحی بچه ها باشد. با او انس پیدا کرده و یکی بشوند تا به هم وابستگی متقابل پیدا کنند. نه آنکه صبح به صبح عزا بگیرند که ای وای! امروز هم باید با 20 تا موجود خسته کننده، سر و کله بزنم.

تردیدی نیست که معلمان خوبی داریم. گرچه گاهی کدورت ها یا مظلومیت هایی بر پیکره زندگی معلمان جامعه تحمیل می شود، ولی باز می ارزد و می صرفد که همه نهادها و ساختارها اعم از سیاسی و اقتصادی و فرهنگی به کمک معلم شتافته و از او پشتیبانی کنند.

نه تنها نهادها که تک تک افراد جامعه نیز باید خود را یاریگر معلم بدانند. اگر معلم در نظام آموزشی قوی شد و به مرتبه مربی گری و پیامبری دست پیدا کرد، همه مشکلات دیگر قابل حل و جبران خواهد بود.

شاید با یک مدیریت درست می توانستیم کاری کنیم که در این نقاشی، وقتی دانش آموز می بیند به مدرسه اش حمله شده، با افتخار پشت سر معلم قایم بشود و خوشحال باشد که هیچ آسیبی به او نمی رسد! پس خوب است همه معلمان این سرزمین با شجاعت و صراحت این سؤال را از خودشان بپرسند که اگر به مدرسه ما حمله شود، دانش آموز کلاس من چه خواهد کرد؟

| عکس نوشت | شماره 48| سید مهدی سیدی |