«سفر در خانه» یک تکراری تماشایی

البته برخی از تعلیق‌های قصه اغراق‌آمیز هم بود؛ گرچه نویسندگان و کارگردانان معمولا در ژانر طنز از غلو استفاده می‌کنند، اما غلو هم باید بزنگاه خودش را داشته باشد. در این باره می‌توان به قسمتی از سریال اشاره کرد که خودروی خانواده که البته آن هم قرض گرفته شده بود با خودرویی که متعلق به یک فرد متمول است، تصادف می‌کند و همان فرد برای این‌که به جلسه کاری‌اش برسد از آنها دعوت می‌کند تا به شرکت او بروند. رفتار این مدیر شرکت با خانواده بسیار اغراق آمیز بود، بویژه زمانی که آنها را به پارکینگ می‌برد و از آنها می‌خواهد خودروی خودشان را برای تعمیر در تهران بگذارند و از میان چند خودروی گران‌قیمت او، یکی را انتخاب کنند. این در حالی است که خودروی خانواده آسیب چندانی هم ندیده بود و مهربانی بیش از اندازه این فرد هم خیلی جای تعجب داشت و بعید است بتوان ما به ازای این شخصیت را در جامعه پیدا کرد! اما برخی از تعلیق‌های قصه هم معقولانه بود، مثل زمانی که در مسیر مشهد، خودروی قرضی آنها دزدیده و این اتفاق هم به آشنایی آنها با یک خانواده دیگر منجر شد که ساکن یکی از شهرستان‌ها بودند. اعضای این خانواده بسیار مهربان بوده و رفتارشان کاملا با ساکنان شهرهای کوچک انطباق داشت. در این بخش از قصه مسعودی حتی طعنه و کنایه به کسانی می‌زد که در کلانشهری مثل تهران زندگی می‌کنند؛ کلانشهری که مملو از استرس، ترافیک، آلودگی هوا و گرانی است. در این بخش از فیلمنامه خود مسعودی در نقش پسر خانواده شهرستانی هم بازی می‌کرد که عاشق دختر خانواده کریم آقا ‌شد. طنازی‌های علی مسعودی در کنار دیگر بازیگران، سفر در خانه را شیرین و جذاب کرده و تعلیق‌های وقت و بی‌وقت به سریال جان داده بود. اما در بخش‌های دیگر فیلمنامه، با وجود این‌که بازیگران سریال تلاش کرده بودند با قراردادن خودشان در موقعیت‌های طنز، بازی‌های روان داشته و کاملا با قصه عجین شوند، اما طنزهای آنها شباهت بسیاری به کارهای قبلی شان داشت. به‌عنوان مثال، واکنش‌های نسرین مقانلو مخاطب را به یاد سریال «حس سوم» می‌انداخت یا سوسن پرور شبیه دیگر کارهای طنزش بود؛ امیر نوری هم همان طنازی‌های همیشگی‌اش را داشت. به هر حال و با وجودی‌که در برخی از قسمت‌های سریال سفر در خانه نوعی غلو را شاهد بودیم یا بازی برخی بازیگران تکراری به نظر می‌رسید، اما در مجموع می‌توان گفت که اثری تکراری، اما تماشایی بود.

فاطمه عودباشی