سینما مروج فرهنگ اهدای عضو

صالح میرزا آقایی بازیگری را از سال 1371 آغاز کرد. استرداد، خنده در باران، شاید یک معجزه، هزاران زن مثل من، لژیون و قدمگاه از آثار سینمایی میرزاآقایی است. همسر او هنگامه طالبیان، چهره‌پرداز سینما و تلویزیون است.

«فصل نرگس» چه ویژگی‌هایی داشت که با معیارهای شما مطابق شد و بازی در آن را پذیرفتید؟

‌ من برای تمام انتخاب هایم ملاک‌هایی دارم، اما در مورد «فصل نرگس» وقتی به من زنگ زدند و گفتند که آقای تورج منصوری (از پیشکسوتان سینما و مدیر فیلمبرداری) که از دوستان قدیمی و عزیز من است، بنده را برای این نقش به پروژه معرفی کرده‌اند با این‌که نقش تقریبا کوتاهی بود آن را پذیرفتم. البته این را هم بگویم که قبلا هم نقش‌های کوتاه بازی کردم، اما آنها نقش‌های خاصی بودند. به هر حال فارغ از این‌که نقشم در این فیلم اصلا در چارچوب معیارهایم نبود، اما سوژه انسانی فیلم (اهدای عضو) و رودربایستی با آقای منصوری از دلایل محکمی بود که باعث شد بازی در آن را بپذیرم.

کار در کنار بازیگرانی چون ریما رامین‌فر و امیر آقایی که دوستی دیرینه‌ای هم با آنها دارید، چطور بود؟

بله، در «فصل نرگس» در همان نقش کوتاهی که داشتم با بازیگران مطرح و کاربلدی چون امیر آقایی و ریما رامین‌فر، همبازی بودم. با خانم رامین‌فر که تقریبا از سال 73 در تئاتر و موارد دیگر همکاری داشتیم. او بازیگری حرفه‌ای است که به خوبی از پس هر نقشی برمی‌آید. امیر آقایی هم که از بازیگران کاربلد و خوبی است که همراهی با هر دوی آنها برای من شیرین و دلچسب بود.

اشاره کردید که سوژه «فصل نــرگس» دغدغــه شخصی‌تان است. خودتــان هم کارت اهدای عضو دارید؟

بله. من هم خودم و هم همسرم سال‌هاست که این کارت را داریم و هر جا که شده مشوق مردم برای عضویت در پایگاه اهدای عضو بودم. خوشبختانه امروز در جامعه ما فرهنگ چنین رفتار پسندیده‌ای مدت‌هاست نهادینه شده و ما این فرهنگ را مدیون فیلم جاودانه «بودن و نبودن» کیانوش عیاری و بازیگر نقش اصلی آن زنده یاد عسل بدیعی (که اعضای بدن خود او هم اهدا شد) هستیم.

معمولا این شعار برای اهدای عضو رایج است که «اهدای عضو شروعی است که با یک پایان رقم می‌خورد»، احساس شخصی شما از انجام این کار چیست؟

من سال‌ها پیش در جشنواره نفس که با موضوع اهدای عضو، اهدای زندگی برگزار می‌شد با کودکان بیماری مواجه شدم که در انتظار اهدای عضو هستند و همان موقع بود که حس کردم به عنوان یک انسان باید هر کاری که از دستم برمی‌آید برای همنوعانم انجام دهم. بله، این‌که بدن عزیزمان به چند بخش تقسیم شود سخت است، اما به نظرم این افکار آن‌هم در شرایطی که خیلی‌ها به اعضای بدن تو نیاز دارند خیلی ابتدایی و خام است. انجام چنین کار سخت و انساندوستانه‌ای نیاز به فرهنگسازی کلان دارد و چنانچه این فرهنگ بین خانواده‌ها جا بیفتد خیلی موانع از بین می‌رود.

برای خیلی از بازیگران، شهرت یک عامل جذب‌کننده و خوشایند است. شما وقتی وارد این حرفه شدید چقدر به جنبه شهرت در آن فکر کردید؟

من کلا به پدیده‌های زندگی خیلی عاشقانه و دلی نگاه می‌کنم. بنابراین هیچ‌وقت به بازیگری از دید شهرت یا ستاره شدن و... نگاه نکردم. شاید من تنها بازیگر کارآفرین باشم و از سال‌ها پیش در کار تولید میز ال‌سی‌دی و صاحب برند هستم. می‌خواهم بگویم به بازیگری حتی به عنوان یک منبع درآمد هم نگاه نمی‌کنم و فقط عشق به آن است که من را در آن نگه داشته.

مطالعه و کسب دانش و آگاهی چقدر می‌تواند یک بازیگر را برای ارائه بهتر نقش‌هایش کمک کند؟

سواد، دانش و فرهیختگی رکن اساسی بازیگری است و کسی که بی‌سواد است و اهل مطالعه نیست نباید به این
سمت و سو بیاید. متاسفانه در حال حاضر من در نسل جدیدی که وارد این حوزه می‌شوند کمتر عشق به مطالعه و آگاهی را می‌بینم و انگار هر چه هست یک جور شو است و عشق به دیده شدن. چنین کسانی اتفاقا هیچوقت در این حوزه به نتیجه نمی‌رسند و خیلی زود کنار می‌روند.

در حال حاضر مشغول چه کاری هستید؟

در حال حاضر در تئاتر «اعتراف» به کارگردانی شهاب حسینی بازی می‌کنم و همچنین مشغول خواندن یک فیلمنامه سینمایی هستم و همچنین فیلم سینمایی «کبریت سوخته» را در اکرانی محدود دارم. در شبکه نمایش خانگی هم در سریال «عالیجناب» به کارگردانی سام قریبیان ایفای نقش می‌کنم.

ساناز قنبری